Ruim 600 miljoen euro bedraagt het budget van Real Madrid, nog altijd de rijkste club van Europa. Dat is bijna dubbel zoveel als de totale begroting van de zestien clubs uit eerste klasse A. Die schommelt rond de 350 miljoen euro. Steeds groter wordt de kloof met de echte top, steeds meer komt het tot een voetbal met twee snelheden. In de toplanden lijkt niemand nog zijn hand om te draaien voor transfers onder de 50 miljoen euro, ze maken haast deel uit van het leven van elke dag. Er zijn, ook qua salarissen, allang grenzen overschreden. Trainers die niet krijgen wat ze willen, zoals José Mourinho bij Manchester United, mokken als hun wensen niet worden ingewilligd en sommige voetballers gedragen zich door al die exorbitante bedragen steeds meer als popsterren die denken zich alles te kunnen veroorloven. Het voetbal is uitgegroeid tot een artificiële en surrealistische wereld. Je vraagt je af waar die financiële waanzin ooit eindigt.
Anderlecht kwam verbazend snel tot nieuwe automatismen.
Elke dag worden er nieuwe transfers aangekondigd en afgerond, het valt amper nog bij te houden. Wanneer de competitie begint, dient eigenlijk het voetbal centraal te staan. Dat hebben ze intussen in Engeland en Italië ingezien. Daar loopt de transferperiode respectievelijk af op 9 en 17 augustus. En niet op 31 augustus zoals in de andere landen. Zoals in Duitsland, waar Borussia Dortmund nu Axel Witsel aantrok. Af te wachten valt of die binnen het tempovoetbal van Borussia past. Een geduldige opbouw heeft nog nooit het spel van deze club uit het Ruhrgebied gekenmerkt. Zeker niet in thuiswedstrijden, waar gemiddeld 80.000 toeschouwers het team vooruit schreeuwen.
Een gigantisch verschil is er ook in de financiële huishouding van de clubs uit eerste klasse A. Anderlecht werkt met een budget van 70 miljoen euro, dat is veertien (!) keer meer dan Waasland-Beveren.
Na 180 minuten competitievoetbal moet je vaststellen dat de meeste clubs nog niet klaar zijn met hun huiswerk. Bij Anderlecht, Club Brugge, Genk en Standard lijkt dat wel het geval. Elders wordt er nog volop gepuzzeld. De mercato is in zekere zin niet alleen een vervalsing van de competitie omdat een ploeg in september sterker kan zijn dan in augustus, het verhindert clubs vooral om beleidsmatig te denken. Zoals bijvoorbeeld bij AA Gent blijkt. Het ontbreekt de Buffalo’s in wezen niet aan voetbalverstand, maar dat er op dit moment nog 37 spelers op de loonlijst staan, duidt niet op een bepaalde strategie. Nochtans was het die visie die AA Gent in 2015 naar de titel leidde. Die is er duidelijk bij Anderlecht, dat volop op de jeugd wil inzetten en verbazend snel tot nieuwe automatismen kwam. Natuurlijk vragen die om bevestiging, net zoals ook het koningskoppel Santini– Dimata niet te snel de hemel moet worden in geprezen.
Rumoer was er vorige week in Oostende bij de erfenis die Marc Coucke heeft nagelaten en de mensen die hij vanuit de KVO-stal naar Anderlecht haalde. Het zorgt kennelijk voor gedonder boven de Versluys Arena, waar Coucke niet alleen vrienden telt. KV Oostende haastte zich om alles met klem tegen te spreken en geeft daarmee blijk van veel loyaliteit tegenover de vroegere voorzitter. Ook al haalde Anderlecht nog teammanager Johan Plancke weg, een paar maanden nadat hij in Oostende was begonnen.
Het valt te hopen dat de nieuwe voorzitter Peter Callant, die naar buiten een goeie indruk maakt, zijn ambitieuze plannen kan realiseren. Maar er hangen nog altijd nevelsluiers rond de overname. Callant speekt van een transparante deal met Coucke en vindt het niet nodig om daar duidelijkheid over te geven omdat dit, zo zegt hij, geen enkele meerwaarde biedt. Maar het zorgt, ook over de kapitaalsverhoging bijvoorbeeld, wel voor speculaties en verhalen die steeds wilder worden. En daar is niemand mee gebaat.
