Het moet voor Dick Pound, de WADA-voorzitter die nu al enkele jaren een persoonlijk gevecht levert met de wielersport, een absoluut gloriemoment geweest zijn. Op de Winterspelen van Turijn deelde hij zijn aartsvijand Hein Verbruggen, nog steeds vicevoorzitter van de UCI, mee dat hij vijftien dopingcontroleformulieren in zijn bezit had, getekend door Lance Armstrong in de Tour van 1999. De documenten kwamen van de UCI zelf. Na een kort intern onderzoek kon de UCI niet anders dan toegeven dat de documenten, die L’Equipe-journalist Damien Ressiot in staat stelden om Armstrong te beschuldigen van epogebruik in de Tour van 99, inderdaad uit haar eigen kantoren in Aigle komen.
Ressiot vroeg in juli 2005 toestemming aan de UCI om de documenten in te kijken, zogezegd omdat hij in een artikel wilde verdedigen dat Lance Armstrong sinds zijn wederoptreden in het peloton nooit enige medicatie had genomen, ook niet in verband met zijn voorgeschiedenis als kankerpatiënt. Armstrong zelf zou er op dat moment in toegestemd hebben dat Ressiot de formulieren mocht inkijken.
Op een mooie zomerdag trekt Ressiot dus naar het hoofdkwartier van de UCI, raadpleegt de documenten en vertelt een staflid dat hij graag één formulier wil kopiëren, als ‘bewijs’ voor zijn lezers. Althans, dat was het verhaal dat het staflid altijd volhield. Blijkt nu dat Ressiot liefst vijftien door Armstrong gesigneerde formulieren mocht kopiëren. Via de unieke nummers op deze formulieren kon hij zes ervan linken aan een confidentieel rapport van het Parijse antidopinglab over positieve epo-controles in de Tour van 1999.
Het staflid in kwestie blijkt intussen dokter Mario Zorzoli te zijn, coördinator van de antidopingcommissie van de UCI. Op eigen verzoek staat hij voorlopig op non-actief. “Dokter Zozoli blijft geschorst tot deze zaak is opgelost”, deelde de UCI mee aan het persbureau AFP. “Dat is erg vervelend omdat hij een belangrijke rol vervult. Hij wordt geapprecieerd door renners en teams en gerespecteerd in medische kringen. Jammer genoeg heeft hij de risico’s van zijn job onderschat.”
De UCI toont zich verder bijzonder verontwaardigd over de werkwijze van Damien Ressiot omdat hij gelogen heeft over de ware toedracht van zijn artikel. Ze gaat daarbij vlotjes voorbij aan het feit dat een internationale sportfederatie onder geen enkel voorwendsel vertrouwelijke medische documenten aan een journalist mag geven. Ook niet als die beweert de verdediging van Lance Armstrong op zich te zullen nemen.
LOES GEUENS
