UITSTEL VAN EXECUTIE?

Op een beter moment kon de demonstratie die Anderlecht zondag tegen Excel Mouscron op de grasmat legde niet vallen voor René Weiler. Paars-wit sprankelde, tegen een tamme en lamme tegenstander weliswaar, maar het toonde hoeveel technische verfijning er nog steeds in het elftal zit, hoeveel subtiliteit, hoeveel drive en tempo.

René Weiler zat op de bank en keek ernaar. De Zwitser zag zijn ploeg voor het eerst écht pressen op de helft van de tegenstander. Maar hij zei achteraf dat de rust na deze zege niet is teruggekeerd omdat er altijd gezocht wordt naar het conflict. Weiler doet er goed aan geen strijd aan te gaan met de media.

De volgende weken moeten duidelijk maken of de match tegen Excel Mouscron al dan niet een momentopname was. Het is wachten op bevestiging. Donderdag in de bekermatch op Charleroi, zondag in Kortrijk en dan tegen Club Brugge. Een nieuwe nederlaag leidt onherroepelijk tot een nieuwe crisis. En de vraag is of Weiler die overleeft. Niet onmogelijk derhalve dat de zege tegen Excel Mouscron gewoon uitstel van executie is.

Op welke manier werd René Weiler eigenlijk gescreend voor hij bij Anderlecht mocht tekenen? Is hij karakterieel doorgelicht? En: werd hem duidelijk gemaakt in welke storm hij zou terechtkomen bij een mindere periode, over de noodzaak om dan vooral rationeel maar niet emotioneel te denken?

Vragen zonder antwoorden. Duidelijk is dat René Weiler niet wist met welke ploeg hij zou moeten werken. Een ploeg met vaak te weinig speldiscipline. Niemand die hem dat vertelde en vreemd genoeg was hijzelf ook niet geïnformeerd. Dat duidt niet op professionalisme. Het grillige spel maakte de Zwitser moedeloos. In al zijn wanhoop maakte hij in een interview het proces van de ploeg. Dat was schrikken. Voor de spelers. Maar vooral voor de directie. Weiler zelf zei dat zijn woorden bewust werden misvormd en ook spelers kregen in de kleedkamer te horen dat quotes uit hun context werden gelicht. Dat is wel heel erg vreemd want voor publicatie wordt ieder verhaal door de communicatieafdeling van de club nagelezen.

Anderlecht is een prachtige vereniging. Achter de koude façade schuilt heel veel warmte en je wordt er goed ontvangen. Het is een club ook met open lijnen naar de media. Veel van wat er intern wordt besproken sijpelt door naar de buitenwereld en niemand die erin lijkt te slagen die lekken te vinden. Dat klinkt onwaarschijnlijk en het maakt het voor een trainer niet gemakkelijk. Voor hen is Anderlecht een slangenkuil. Hoeveel commotie is er in de geschiedenis van het Brusselse instituut al niet rond trainers geweest. Over Luka Peruzovic,die moest opkrassen terwijl hij zes punten voor stond, in een periode dat je voor een overwinning nog twee punten kreeg. Over Aad de Mos,die bij KV Mechelen een groot staaltje van vakmanschap had neergezet, maar nooit écht zijn tempel drukte bij paars-wit. Over Arie Haan,die ooit zei dat de spelers van Anderlecht het abc van het voetbal niet kenden. Over Aimé Anthuenis,wiens aanpak zo verbaasde dat Pär Zetterberg na een maand naar het bestuur stapte om te vragen of ze met deze trainer verder moesten.

En hoe zie je trainers bij Anderlecht niet verouderen? Hugo Broos,die nochtans zichzelf probeerde te blijven en amper kranten las. Frank Vercauteren,die het vaak had over spelers die hun opdrachten niet uitvoerden. Ariël Jacobs,die vier jaar overeind bleef maar steeds meer zijn cynisme als afweermechanisme gebruikte. Of John van den Brom en Besnik Hasi,die zich vaak ergerden. Tot elf trainerswissels kwam het de afgelopen 20 jaar. Daartegenover staan negen titels. Net geen 1 op 2.

René Weiler, zo klonk het in het begin van het seizoen, zou bij Anderlecht de tijd krijgen om de club haar identiteit terug te geven. In zijn zoektocht naar de juiste ploeg stelde de trainer dit seizoen in de competitie al 29 spelers op. Alleen bij Standard is het aantal gebruikte spelers (31) nog groter.

Na de forse zege tegen Excel Mouscron kan er wat herademd worden. Ook al loopt stabiliteit niet echt als een rode draad door deze voetbaljaargang. Na de 6-1 in de Europa League tegen Mainz 05 bijvoorbeeld beet de ploeg zich de tanden stuk op KV Oostende. Zo is het eigenlijk al jaren: Anderlecht balancerend tussen venijnige kritiek en devote bewondering. Als een patiënt die soms in coma valt en dan weer ontwaakt.

DOOR JACQUES SYS @JacquesSys

‘Hoeveel commotie is er bij Anderlecht al niet rond trainers geweest?’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content