Een opgefrist stadion, een nieuwe eigenaar, een nieuw organigram, een nieuwe kern en zelfs een nieuw trainingscentrum: op enkele maanden tijd is bij Union alles veranderd.
We lieten Union achter eind april, met een 1-0-nederlaag op het veld van Roeselare. Twee weken daarvoor had Union Saint-Gilloise, na een lastig seizoen, eindelijk het behoud in 1B verzekerd, door met het kleinste verschil te gaan winnen in het Stade Leburton van rechtstreekse concurrent AFC Tubize (0-1). Drie maanden later is Union onherkenbaar veranderd. Een van de oudste clubs uit de Belgische competitie – ze vierde in 2017 haar 120-jarig bestaan – onderging een fameuze facelift. Een verjongingskuur met een Brits accent, waar nogal wat getrouwen met gemengde gevoelens naar kijken.
Bloom van Brighton
Het hing al een tijdje in de lucht en op pinkstermaandag was het dan zover: de officiële overname van de club was rond. ‘Royale Union Saint-Gilloise heeft het genoegen om de komst aan te kondigen van de Engelse investeerder Tony Bloom, die de meerderheid van de aandelen verwerft. (…) Als eigenaar en voorzitter van de Engelse club Brighton & Hove Albion FC, die uitkomt in de Premier League, zal Tony Bloom zich niet persoonlijk bezighouden met het management van Union en zal hij geen bestuursfunctie in onze club bekleden. Union zal beschikken over een onafhankelijke managementstructuur.’
Jürgen Baatzsch legt zijn vertrek bij Union uit door een te volle agenda: zijn bedrijf, zijn kinderen en … de voorbereiding op een decatlon.
Nadat ze enkele jaren onder de Duitse vlag voeren, met de zakenman Jürgen Baatzsch als eigenaar, komen de Brusselaars nu onder Brits bewind via hun nieuwe meerderheidsaandeelhouder.
Tony Bloom (48) is geboren in Brighton in het graafschap Sussex. Hij vergaarde een fortuin met pokeren. De briljante speler realiseerde zijn eerste grote winsten in 2004, in Melbourne, waar hij de aardige som van 320.000 dollar won. Aan de casinotafels wordt hij The Lizard genoemd. Hij richtte een bedrijf op, Starlizard, dat actief is in de wereld van de sportweddenschappen.
Het bedrag van de overname werd niet vrijgegeven, maar één ding is zeker: Bloom kan het betalen. Sinds de aankoop van Brighton & Hove Albion in 2009, investeerde The Lizard al bijna 300 miljoen euro in zijn speeltje. Een aanzienlijk bedrag, maar niet echt een verrassing, want de Seagulls (de bijnaam van Brighton & Hove) zitten Bloom in het bloed: zijn oom Ray was directeur van de club en zijn opa Harry was in de jaren 70 vicevoorzitter. Hij is een voorzitter-supporter die de geldbeugel ver opentrekt, maar op de eerste plaats een succesvolle voorzitter. Ook al investeerde hij voornamelijk in de bouw van het Falmer Stadium (30.000 plaatsen, ingehuldigd in juli 2011), Bloom zorgde ook voor een competitieve ploeg. De aanstelling van ex-Chelseaspeler Gus Poyet aan het hoofd van de Seagulls bezorgde de club in 2011 de titel in de League One. Een reeks hoger liep het moeizamer, maar Brighton bemachtigde uiteindelijk zijn ticket voor de Premier League in 2017, door tweede te eindigen in The Championship. Een hele prestatie voor de club uit de havenstad, die nooit eerder dat niveau bereikt had en die in de voorgaande vijf jaren drie keer strandde in de play-offs. Het afgelopen seizoen wisten de mannen van manager Chris Hughton trouwens vrij gemakkelijk het behoud te verzekeren. Ze eindigden op de vijftiende plaats, met zeven punten voorsprong op Swansea, de hoogst geklasseerde degradant. De ploeg, die met miljoenen ponden werd versterkt, telt overigens enkele in België bekende gezichten, want we vinden er ex-Bruggelingen Mathew Ryan en José Izquierdo terug en oud-Standardspeler Anthony Knockaert.
Het succesverhaal van Brighton & Hove heeft dus alles om de mensen in Sint-Gillis te doen dromen, maar sommige supporters toonden zich ook ongerust. Zij zijn bezorgd om het Brusselse, of minstens het Belgische karakter van de club met stamnummer 10. En zij werden vast en zeker niet gerustgesteld door de gebeurtenissen van de voorbije weken.
Baatzsch blijft
Op het moment van de verkoop bezat Jürgen Baatzsch 70 procent van de aandelen van de club, terwijl Auguste Weemaes er iets meer dan 20 procent had. De beide mannen hebben daar afstand van gedaan en Bloom bezit nu ongeveer 95 procent van de aandelen van Union. De overige 5 procent blijft in handen van de gemeente Sint-Gillis (4 procent) en van 234 kleine minderheidsaandeelhouders (in totaal nog niet 1 procent). Enkele dagen nadat de overname officieel bekend werd gemaakt, riep Baatzsch de pers bijeen om uit te leggen dat Tony Bloom maar zelden fysiek aanwezig zou zijn in België en dat hijzelf dus voorzitter blijft om de geel-blauwe winkel te laten draaien.
Baatzsch, die nooit karig is met woorden, legde die dag veel verklaringen af: ‘Mijnheer Bloom wenste een buitenlandse club te kopen en werd verleid door België, dat derde staat op de FIFA-ranking. Bovendien is Brussel centraal gelegen in Europa. En niet te vergeten: Union is een historische club in België. (…) Het doel voor volgend jaar is op zijn minst in de top vier te eindigen. Tussen dit en drie jaar willen we naar 1A promoveren. (…) We zullen 20 à 25 spelers aantrekken, van een goed niveau. Over twee weken hopen we de kern rond te hebben.’
Die laatste uitspraak ging natuurlijk niet onopgemerkt voorbij en zorgde voor nogal wat paniek bij de supporters. Vandaar dat Baatzsch enkele dagen nadien wat gas terugnam: ‘We kleven geen precies cijfer op het aantal nieuwkomers. De aankopen gebeuren sowieso in overleg met de sportief directeur en de nieuwe trainer.’
De nieuwe sterke mannen
Eind mei komt alles in een stroomversnelling in het Dudenpark. Er wordt een nieuwe sportief directeur aangekondigd, het gaat om Alex Hayes, een Franse Engelsman van 44 jaar. Ook al doet zijn naam niet direct een belletje rinkelen, de man beschikt toch over veel ervaring in het voetbalwereldje. Van opleiding is hij journalist, hij werkte voor verschillende media in Engeland ( Independent on Sunday, Daily Telegraph) en Frankrijk ( TPSSport, RTL, L’Equipe) en schreef de biografie van Claude Makélélé. Na een avontuur als spelersmakelaar van onder meer Robert Pirès en Jérémie Aliadière werd hij bestuurder en vicevoorzitter van FC Lorient.
Een dag later wordt de nieuwe coach bekendgemaakt. Baatzsch sprak van ‘een grote naam’ en Yannick Ferrera en Frankie Vercauteren werden genoemd, maar uiteindelijk werd het Luka Elsner, een Sloveen van 35 jaar. Hij was een bescheiden speler en werd gevormd bij OGC Nice. Vervolgens speelde hij bij US Cagnes, Domzale in Slovenië, Austria Kärnten in Oostenrijk en Al-Muharraq in Bahrein. Ondanks zijn jonge leeftijd is hij al vijf jaar trainer – zijn cv vermeldt Domzale en Olimpia Ljubljana in zijn land van herkomst en vorig seizoen eindigde hij als tiende met het Cypriotische Pafos FC.
Ik wil voetbal zien dat ons toelaat om onze tegenstanders te domineren, en waarbij onze spelers dus risico’s nemen.’ Luka Elsner
Beide mannen gingen eerst discreet te werk, maar uiteindelijk doorbraken ze de stilte drie weken na hun komst, halverwege juni. Nadat hij benadrukte dat het aantal transfers naar beneden zou gaan, hield Alex Hayes eraan om duidelijk te maken dat Union geen satellietclub van Brighton zal worden: ‘We zijn hier niet om zaken te doen. Union gaat geen ‘kweekclub’ worden. Je moet niet verwachten dat er zes of zeven spelers van Brighton zullen overkomen. Dat zijn twee gescheiden projecten.’
Als bewonderaar van de periode van Thomas Tuchel bij Borussia Dortmund of van het Fiorentina van Paulo Sousa legde Elsner van zijn kant de nadruk op zijn spelfilosofie: ‘Ik wil dat Union een eigen identiteit krijgt. Ik wil voetbal spelen met een volgehouden ritme, met snelle omschakelingen naar voren, goesting om te pressen, voortdurend op zoek gaan naar duels en veel intensiteit in ons spel. Ik wil voetbal zien dat ons toelaat om onze tegenstanders te domineren, en waarbij onze spelers dus risico’s nemen. Maar het zal ook belangrijk zijn om achteraan de nul te houden. Vergeet niet dat ik als speler zelf een verdediger was.’
Baatzsch gaat weg
De dagen erop worden gekenmerkt door de gebruikelijke nieuwtjes van een voorbereiding waarin enkele spelers komen en anderen gaan, maar op 22 juni is er dan het officiële communiqué van de club dat het vertrek van Jürgen Baatzsch aankondigt. De man ruilt zijn post van actieve voorzitter voor de vreselijke titel van erevoorzitter, terwijl het stamnummer 10 aankondigt dat het op zoek gaat naar een nieuwe CEO. De Duitser legt zijn vertrek uit door een te volle agenda (het bestuur van zijn bedrijf, zijn kinderen in Duitsland en … de voorbereiding op een decatlon) die hem verhindert om zijn taken in de schoot van de club uit te voeren.
En dat is niet alles. Tien dagen later vernemen we het ontslag van acht leden van de oude raad van bestuur van de club. Die zouden uit hun functie gezet zijn door Langford Limited, het bedrijf dat door Tony Bloom op poten gezet is om Union Saint-Gilloise te besturen. Een nieuwe raad werd ingesteld, met daarbij drie nieuwe beheerders: Paul Mullen, operationeel manager van Brighton & Hove, Jean-Marie Phillips, oud-adviseur van de raad van bestuur, en Rudolf Kerten, een specialist van de Nederlandse scouting. Die beslissing viel niet in goede aarde bij meerdere oud-leden van de raad die zich zorgen maken over de weg die de club opgaat en haar internationalisering.
Nog meer groot nieuws die week: Union traint voortaan in Lier. Omdat het bestuur geen plek vond in de regio Brussel, koos het voor dit trainingscentrum dat gekwalificeerd wordt als zijnde ‘van een hoog niveau’.
De Brusselse sympathisanten van Union zijn niet wild van deze verhuis, maar een sterk seizoenbegin zou alle twijfels in één klap van tafel kunnen vegen. Uitsluitsel daarover zal er vanaf 3 augustus komen, wanneer een uitwedstrijd bij promovendus Lommel op het programma staat. Tien dagen later komt OHL op bezoek in het eindelijk gerenoveerde Joseph Marienstadion, tot grote vreugde van iedereen na de tweejarige verbanning naar de Heizel.
Vertrek Marc Grosjean
Met de aanstelling van Luka Elsner zorgde Union voor een verrassing. De nieuwe Britse eigenaars waren aanvankelijk zinnens om de samenwerking met Marc Grosjean, de vorige sterke man van geel-blauw, voort te zetten. Jammer genoeg was er tussen beiden geen klik. De spelers die door Grosjean werden voorgesteld om de kern te versterken, werden allemaal te zwak geacht door de nieuwe bazen. Tony Bloom en zijn mensen kijken inderdaad heel erg naar de cijfers. Starlizard, het bedrijf van de Brit, maakt statistieken op van spelers en ploegen over heel de wereld. Het verkoopt vervolgens die data aan gokbedrijven. Maar dat is niet alles: Bloom maakt er ook gebruik van voor zijn aanwervingen in Brighton en doet hetzelfde in Sint-Gillis, ook al wil Alex Hayes dat nuanceren: ‘Aanwerving gebeurt niet uitsluitend op basis van statistieken. Vergeet niet dat achter die statistieken mensen schuilgaan. Ze laten ons toe om voor elke positie exhaustieve spelerslijsten op te stellen. Het belangrijkste blijft evenwel te weten of de speler zin heeft om naar Union te komen en in het project gelooft.’
