Sergej Omelianovitsj, een van de meest onderlegde Charleroispelers van zijn generatie, stierf in schimmige omstandigheden en totale anonimiteit.

Sergej Omelianovitsj is niet meer. De Oekraïner met de fluwelen baltoets stierf aan het einde van een beschonken nacht in de maand juli. Op 13 augustus zou hij 38 jaar geworden zijn. Na zeven seizoenen op Mambourg besloot de jongen uit Loehansk, het voormalige Vorosjilovgrad, voorgoed in België te blijven, kwestie van niet opnieuw terecht te komen in de ontreddering en de miserie van zijn geboorteland. Hij trok van hier naar daar, knoopte sterke vriendschappen aan, maar vandaag resten er alleen nog herinneringen aan hem, en onbegrip over wat er gebeurd is. De ‘kleine tsaar’ is dood en een pak voormalige Zebra’s willen hem een laatste eer bewijzen. Opdat hij niet vergeten wordt en zijn nagedachtenis niet besmeurd.

PAREL

In Charleroi had de Nationale Feestdag iets droevigs, iets armoedigs. Ootmoedigs ook. Sergej Omelianovitsj was net overleden in schimmige omstandigheden. Men spreekt van een coma door alcoholvergiftiging, van een helletocht met tragische afloop. En men looft de onvoorstelbare klasse en vriendelijkheid van de Oekraïner, die twee decennia geleden aankwam op Belgische bodem en er nu voor eeuwig rust. Bij de eerste officiële wedstrijd van Sporting Charleroi dit seizoen kreeg hij van de fans een minuut applaus. Het is een drama, vanwege zijn leeftijd natuurlijk, maar ook voor degenen die hem goed gekend hebben.

Een van hen is Mustapha Douai, hij was ook een van de eersten die het nieuws van Omelianovitswj’ dood vernamen. Zijn stem breekt nog altijd wanneer hij over zijn ouwe kameraad spreekt: ‘Ik herinner me onze eerste ontmoeting alsof het gisteren was. Het was bij het begin van het seizoen 1995/96 en ik kwam net bij Charleroi. Hij was ook net geland, sprak geen Frans en kende net als ik niemand. We zijn bijeen gaan zitten in een hoekje van de kleedkamer en leerden met elkaar te communiceren. Twintig jaar lang bleven we vrienden. Het is erg…’

Zijn dood roept heel wat emoties op in Charleroi, waar velen Omelianovitsj dan wel lange tijd niet meer gezien hadden, maar hem zeker niet willen vergeten. Zoals Raymond Hens, sinds 1984 directeur van de jeugdopleiding van Charleroi: ‘Ik weet nog toen die jongen hier aankwam voor een test. We speelden vriendschappelijk tegen Farciennes. Tijdens de rust kwam voorzitter Jean-Paul Spaute naar de kleedkamer en zei hij tegen de coach: ‘Haal Sergej eraf, anders gaan ze hem onder onze neus wegkapen!’ Zodanig had hij uitgeblonken in de eerste helft. Iedereen wist meteen dat we een parel in handen hadden.’

Hens heeft in de loop der jaren veel jonge ‘vedetten’ zien passeren, maar Omelianovitsj was anders. ‘Hij had ongelooflijk veel talent, maar hij was ook een ongeleid projectiel. Een koppigaard die niet zomaar deed wat je hem vroeg. Maar in de grond was het een goeie jongen.’

Fabrice Silvagni is van een andere generatie dan de Oekraïner, maar herinnert zich nog goed diens aankomst in Charleroi en vooral het jaar dat hij hem coachte bij Walhain. ‘Dat was in 2008, de club speelde in Bevordering. Sergej had nog veel te bieden en ik wou dat hij de jongeren begeleidde. Het werd evenwel een matig seizoen voor hem, met name door blessures.’

GLAS

Blessures, het woord is gevallen. Jammer genoeg een rode draad doorheen zijn carrière. Kwatongen zullen beweren dat er nog een rode draad was: zijn voorliefde voor het goede leven, uitgaan, vrouwen en al de rest…

‘Hij dronk graag een glas, dat is waar’, bevestigt Mustapha Douai. ‘Maar de helft van de voetballers is zo. Graag een glas drinken en een stapje in de wereld zetten wil nog niet zeggen dat men aan de drank is. De laatste jaren sukkelde Sergej met de knie en de lever, maar ik kan met klem ontkennen dat hij een alcoholist was.’

Blessures achtervolgden Omelianovitsj niet alleen bij Charleroi, maar ook bij de andere clubs waarvoor hij voetbalde: onder meer Westerlo, Geel, Tubize en FC Liégeois. Voor de Zebra’s kwam hij amper aan 83 wedstrijden, in zo veel jaren stelt dat niet veel voor.

Omelianovitsj was evenveel bon vivant als voetballer. De vraag blijft: brandde hij zijn kaars aan beide uiteinden?

‘Ik zal niet ontkennen dat hij een glas lustte,’ zegt zijn oud-ploegmaat Christ Bruno, ‘maar geloof niet dat het een kerel was die rondreed met een pak Cara Pils op de passagierszetel. We mogen niet vergeten wat hij heeft moeten doorstaan om te slagen. Tegenwoordig worden jonge voetballers in de watten gelegd, maar destijds zeker niet. Hij kwam hier alleen aan, zonder iemand om op terug te vallen… Ik moet zeggen dat het een schok was toen ik die sms kreeg van Roch Gérard over zijn dood. Ik bewaar van hem het beeld van een respectvolle jongen.’

Journalist en Charleroivolger Philippe Dewitte is nuchter in zijn analyse: ‘Als Omelianovitsj nooit echt doorgebroken is, dan is dat voor een deel zijn eigen schuld en voor de rest tegenslag. Hij had een uitzonderlijke techniek en ik dacht dat hij een heel grote zou worden. Na zijn carrière bleef hij in de streek wonen, zoals veel ex-Karolingers. Iedereen wist dat hij een zwak had voor alcohol, maar niemand kon vermoeden dat het zo zou eindigen. Heel spijtig, want het was een warme en wat timide jongen.’

LAATSTE EER

Omelianovitsj overleed anoniem, zonder vrienden om zich heen en ver van zijn familie. ‘Toen ik hem zag liggen in het funerarium, besloot ik dat we iets moesten doen’, zegt Douai. ‘Met enkele anciens hebben we zijn begrafenis geregeld. Je moet weten dat zijn naaste familie, zijn moeder en broer, in een gevaarlijke uithoek van Oost-Oekraïne woonden en zonder één cent gevlucht zijn. We hebben geprobeerd, maar zijn er niet in geslaagd om hen naar België te laten overkomen. Hopelijk kunnen we genoeg geld inzamelen om hen op een dag naar hier te halen om Sergejs graf te bezoeken. Sergej was een jongen van goud, hij verdient het niet om als de eerste de beste zwerver vergeten te worden. Daarom ben ik Mehdi Bayat dankbaar voor zijn geste.’

De gedelegeerd bestuurder van Charleroi reikte de hand naar de vrienden van Omelianovitsj. ‘Ik kende hem niet persoonlijk,’ zegt Bayat, ‘maar toen Alex Teklak me signaleerde dat enkele oud-spelers hun best deden om hem een waardige uitvaart te bezorgen, heb ik direct hulp toegezegd. Voor zulke situaties is de Fondation Sporting de Charleroi net opgericht. Wij hebben de volledige kosten van de begrafenis op ons genomen. Hopelijk kunnen zijn nabestaanden hem ooit een laatste eer komen bewijzen.’ ?

DOOR DAVID DUPONT – FOTO REPORTERS

Het overlijden van Sergej Omelianovitsj roept veel emoties op in Charleroi.