Een kleine club met een groot verdriet. Zo laat derdeklasser KSV Oudenaarde zich het best samenvatten nu zijn 24-jarige linksachter, Viktor De Coker, er niet meer is. ‘Het ergste wat ons kon overkomen.’
De winterstop komt in zicht, het is 12 december 2015. Straks, bij de match tegen Racing Mechelen, hoeven de spelers van KSV Oudenaarde eindelijk hun ‘patattenzakken’ niet meer te dragen. Ze mogen vanavond het veld op in hun gloednieuwe, aansluitende truitjes. Slim fit.
DAT CRAFT-JE
Viktor De Coker betreedt als laatste de grasmat, zoals altijd. Bijgelovig in het kwadraat is hij, de man met het rugnummer 19. Onder zijn geel-zwarte shirt draagt hij zijn eeuwige thermische onderhemdje. ‘Thermisch? Dat Craft-je?’ Zijn ploegmaats lachen. ‘Het was een voddeke dat nog net aan mekaar hing.’ Jaren geleden stopte Stefan Leleu hem dat hemdje eens toe. De ex-speler van Zulte Waregem, nu de trainer van KSV Oudenaarde, zag zijn linksachter rillen in de kleedkamer. ‘Van thermisch ondergoed had hij nog nooit gehoord. Ik gaf hem een hemdje van mij. De volgende match speelde hij goed. Vanaf toen droeg hij het altijd.’
Voor het de match tegen RC Mechelen op gang trapt, eert KSV Oudenaarde zijn oud-speler Johnny Vander Beken. Hij was de plaatselijke publiekslieveling van de jaren zestig tot een verkeersongeval hem abrupt wegrukte uit het leven, op zijn 26e. Zeventig jaar zou Vander Beken deze maand geworden zijn. Zijn broer en zoon geven de aftrap. Op de bank fluistert Leleu: ‘Hopelijk moeten wij zoiets nooit meemaken.’
Oudenaarde droogt de rode lantaarn in de derde klasse A af. In minuut 70 staat het al 3-0. De Coker krijgt nadien nog een joekel van een kans, maar laat na om zichzelf een vroeg verjaardagscadeau te schenken. Om middernacht wordt hij 24. De linksachter heeft voor zijn ploegmaats twee bakken bier bij. Terwijl in de kleedkamer de kroonkurken in het rond vliegen, pareert de guitige De Coker het geplaag over zijn misser. Hij haalt zijn gekende oneliner boven: ‘Ik scoor niet als er geen 5000 man is.’ In zijn zevende seizoen in de A-kern staat zijn teller nog altijd maar op twee goals, beide gemaakt in druk bijgewoonde matchen.
MUNTJE IN DE MOND
Een week later, zaterdag 19 december. De spelers komen aan op de club voor de finale training met het oog op de match van morgen in Izegem. De auto van Vik staat niet op zijn vertrouwde plek. Niks abnormaals, denken zijn ploegmaats; Vik staat te boek als iemand die graag een stapje in de wereld zet en daarbij graag een pint drinkt. Vaak zwaait hij pas om twee vóór tien de deur van de kleedkamer open. ‘Meestal propte hij dan eerst nog gauw een muntje in zijn mond’, knipoogt flankspeler Jesse Martens.
Maar vanmorgen is er meer aan de hand. Er sijpelt door dat Vik rond halfzes een ernstig ongeval heeft gehad. ‘Het eerste wat ik dacht, was: hij gaat morgen toch kunnen spelen?’, zegt Klaas Van den Bossche, ploegmaat en boezemvriend van Vik. Maar ernstig blijkt héél ernstig te zijn. De helft van de ploeg springt in de auto en snelt naar Ronse. Ze willen Vik steunen. Als ze aankomen in het ziekenhuis, hoort de familie er net dat Vik overleden is.
In de Weitstraat in Etikhove wijst een omliggende, betonnen paal de plaats van het ongeluk aan. Hij ligt bij een uitgerekte S-bocht op een boogscheut van de deur van Vik. Nieuwssites melden dat een neef van Vik de bestelwagen bestuurde waarin beide jongens zaten. Het parket spreekt van ‘overdreven snelheid’ en ‘een geïntoxiceerde bestuurder’.
De match tegen Izegem wordt afgelast. Weer moet KSV Oudenaarde waanzinnig vroeg een publiekslieveling laten gaan. Het enthousiasme rond Vik leidde in 2012 nog tot de oprichting van een nieuwe supportersclub. Het begon met een spandoek in de eindronde. Daarop stond Vik getekend als een Viking. Algauw leidde dat tot de geboorte van de Yellow Vikings, met Vik als peter. Logisch, zegt ploegmaat Dempsey Vervaecke: ‘Vik beantwoordde elke sms van elke fan. En ook in de groep lag hij goed. Als een jonge gast niet goed trainde, foeterden wij daar snel op. Vik suste dan. Ik stel me voor dat het altijd erg is als je een ploegmaat moet afgeven, maar Vik verliezen was het ergste wat onze ploeg kon overkomen. En onze club. Vik kwam uit de jeugd.’
ZONDER LENZEN
Als Leleu het lichaam van zijn linksachter gaat groeten, ziet hij dat Vik zijn thermische onderhemdje draagt. ‘Zijn moeder dacht dat hij het misschien koud zou hebben.’ De trainer vertelt over zijn ontdekking van Vik, die dateert van 2009. De U19 van Oudenaarde spelen dat jaar tegen Borsbeke. Leleu beslist op het laatste nippertje de match te gaan bekijken. Bij de U19 speelt op de rechterflank een gast die hem imponeert. Als Leleu verneemt dat De Coker niet eens op zijn beste positie staat, weet hij dat hij er een speler bij heeft. Al is het er wel een die slungelachtig oogt; als hij loopt, zwaait hij royaal met zijn armen. ‘Wij dachten eerst: is dát een voetballist?!’, lacht Klaas, op dat moment al speler in de A-kern. ‘Vik droeg ook een bril en zette die af om te trainen. Maar toen de trainer op het veld eens vroeg: ‘Vik, zie je ons eigenlijk goed?’, antwoordde hij: ‘Neen.’ Lenzen had hij niet. Typisch, die nonchalance. Toen Vik dan lenzen kocht, opende zich een wereld voor hem. (lacht) Toen begon hij pas echt goed te spelen.’
Bij zijn begrafenis zien zo’n tweeduizend mensen op de kist het geel-zwarte shirt van Vik liggen, dat aansluitende exemplaar dat hij één keer droeg. Zes ploegmakkers dragen hem de kerk in, op vraag van de familie. Die weet welke plaats het voetbal in zijn leven innam. Op zijn doodsbrief staat meteen onder zijn sterftedatum in het vet: Speler KSV Oudenaarde.
In de kerk neemt een tante het woord. Klaas weet nog perfect wat ze zei. ‘Dat zijn beste vrienden bij KSV Oudenaarde zaten. Dat hij er nooit weg wilde. Dat hij er ik-weet-niet-hoe-graag was. Het was voor mij het moeilijkste moment.’ Dempsey knikt. ‘Want dat zeg je nooit, hè: ‘Jullie zijn mijn beste vrienden.” Klaas: ‘Als je dat op zo’n moment hoort van iemand die dicht bij hem stond, kan je je niet meer bedwingen.’
VOOR VIK
Oudenaarde vraagt de voetbalbond om de match tegen Izegem te mogen spelen in een nog vrij weekend in februari. De bond zegt nee. Dat weekend dient om matchen in te halen die worden afgelast door winterweer. 10 januari wordt de nieuwe datum. Dus ziet Oudenaarde zijn winterstop ingekort, net nu. De match tegen Izegem wordt meteen de eerste zonder Vik. Een wedstrijd op verplaatsing dan nog, moeilijk dus om een eerbetoon te organiseren. Dat plant Oudenaarde dan maar een week later, bij de volgende thuismatch. De trip naar Izegem wordt een verplicht nummer tussendoor, een match die geen enkele speler wil spelen.
Iets na Nieuwjaar. Klaas sleept zich naar de trainingen. ‘Ik probeer nu voor Vik te trainen. We begonnen dit seizoen met de ambitie om naar de Superamateurliga te promoveren. Dat is het enige wat we nog voor hem kunnen doen. Want het was ook zijn ambitie. Het sportieve kreeg bij hem voorrang op het financiële.’ De ploegmaats van Vik denken terug aan een recent dispuut met het bestuur, over premies. Dempsey: ‘Nu is dat plots van geen belang meer. Laat Vik terugkomen en ik speel hier de rest van mijn leven voor de lol.’
Zoals elke donderdag eten de spelers na de training spaghetti in de kantine. KSV Oudenaarde probeert de draad weer op te pikken. Glazen cava klinken dan toch op het nieuwe jaar. Weer eens voorzichtig lachen. En op het eind van de avond dan toch ook weer dat zinnetje tegen iemand die naar huis vertrekt: ‘Als ze je onderweg doen blazen, verwittig ons hé.’
‘FOOOOOOOOOOOORZA VIKTOR!’
Wie gaat Leleu nu op de plaats van Vik posteren? Na overleg met Klaas valt de keuze op rechtsachter Dieter De Wilde, ook een goeie vriend van Vik én basisspeler. Zo zal het niet lijken alsof ‘een nieuwe’ de plaats van Vik ‘inpikt’. Intussen is heel KSV Oudenaarde bang. Dempsey: ‘Als we nu een slechte reeks neerzetten, zal de klap nog zwaarder zijn. Dan gaan we nog vlugger denken: vóór de winterstop waren we beter. Wat ook zo was, want als je de beste elf op het veld zette, stond Vik er altijd bij.’
Het is zondag. Klaas zegt: ‘Hoe langer ik Vik niet rond mij heb, hoe meer ik besef dat hij echt niet gaat terugkomen.’ Zo’n tachtig Yellow Vikings tekenen present in Izegem. Tijdens de minuut stilte laat enkel een gure winterbries zich horen. In minuut 19 van de match, de minuut van Viks rugnummer, blijft de bal onaangeroerd. Iedereen rond en op het veld klapt, inclusief het scheidsrechterlijk trio. De fans zingen dat Vik voor altijd in hun hart zit.
Minuut 39. Frederik Declercq krult een vrije trap binnen. 0-1. De middenvelder wijst meteen naar de hemel. De fans scanderen: ‘Viktor! Viktor!’ En bij de 0-2 weer. En bij de 0-3 weer. Een ruime zege. ‘Merci, Viktor, merci!’ De spelers en staf gaan voor de Yellow Vikings staan. Iedereen omarmt elkaar. Een fan schreeuwt de ziel uit zijn lijf. Wel tien seconden lang: ‘Foooooooooooorza Viktor!‘ De ploeg antwoordt met dezelfde kreet. Het wordt velen te machtig. Met rode ogen haasten Klaas en Dieter zich naar binnen.
YNWA VIK
Weer zes dagen later. Oudenaarde warmt zich op voor de thuismatch tegen Londerzeel. Leleu spreekt zijn groep toe: ‘Ik zag hoe jullie de voorbije weken mekaar bijstonden. Wat er vanavond ook gebeurt, voor mij hebben jullie al gewonnen.’
Aan de ingang delen enkele fans zwarte T-shirts uit met daarop een beeltenis van Vik. Het opschrift luidt: ynwa vik. You’ll never walk alone. Jeugdspelers stappen het veld op met een gele vlag. Ook daarop prijkt een portret van Viktor. ‘Je zal nooit weg zijn, Vik’, zegt de stadionspeaker. Hij snikt en schakelt zijn microfoon uit. De mama van Vik neemt het woord. Het Burgemeester Thienpontstadion houdt zijn adem in. ‘De hemel heeft er een ster bij’, zegt ze. ‘Een ster met rugnummer 19. Weet dat die ster niet alleen vandaag, maar voor altijd vanuit de hemel met heel veel liefde jullie coach zal zijn, als jullie maar vaak genoeg omhoog kijken. Vaarwel, lieve Vik.’ Daarna weerklinkt Een Ster van Stan Van Samang, het lievelingslied van Vik. In de tribune krijgt een klein meisje het moeilijk. Haar mama trekt haar dochter tegen zich aan. De kapitein van Londerzeel overhandigt Oudenaarde een rouwkrans. De papa, zus en vriendin van Vik geven samen de aftrap.
Nog niet iedereen zit neer als Dempsey Vervaecke het leer via de linkerpaal al tegen de touwen jaagt. 1-0 in de tweede minuut. Wijzend naar de hemel zakt Dempsey neer op zijn knieën. Maar tien minuten later staat het 1-1. Londerzeel doet de verdediging van Oudenaarde pijn en slaat, enkele seconden vóór de minutenteller op het scorebord van 18 naar 19 gaat springen, weer toe. 1-2. Net in de minuut die ook deze week bedoeld was om even niet voort te voetballen, moet Oudenaarde opnieuw aftrappen. De fans applaudisseren toch voor Vik. De spelers van Oudenaarde buigen het hoofd. Zij komen even niet tot handgeklap. En hun defensie blijft wankelen. Leleu grijpt in. Dieter De Wilde, de vriend van Vik op de plaats van Vik, verhuist terug naar zijn vertrouwde positie. Jelle Belmans gaat als linksback spelen.
De rust keert enigszins terug in het team van Leleu. Er volgen zelfs enkele kansen, maar telkens vliegt de bal over of naast. Een vrouw in de tribune fluistert: ‘Viktor, allee kom, help hen’, maar ook Dieter Van Tornhout verkwanselt een huizenhoge kans. In de toegevoegde tijd kopt uitgerekend Klaas een nóg grotere kans over. Het blijft 1-2. De spelers gaan de achterban groeten. Kracht om elkaar daarbij te omarmen, vinden ze even niet.
DOOR KRISTOF DE RYCK – FOTO’S BELGAIMAGE – JASPER JACOBS
‘Hoe langer ik Vik niet rond mij heb, hoe meer ik besef dat hij echt niet gaat terugkomen.’ – PLOEGMAAT KLAAS VAN DEN BOSSCHE
