De kersverse Spaanse kampioen toonde zich ook het sterkst in de Uefabeker.

Het Mestallastadion, sowieso al een plek waar het trommelgeroffel voor de nodige sfeer zorgt, davert op zijn grondvesten. Aan het feesten komt geen einde sinds de ploeg onder aanvoering van coach Rafael Benítez van het ene succes in het andere rolt. Na een uiterst regelmatig en vruchtbaar seizoen in de Primera División, nam Valencia schijnbaar moeiteloos de maat van Marseille in de finale van de Uefabeker in Göteborg.

De voorspellingen voor de wedstrijd kwamen allemaal uit. Kenners verwachtten een furieuze start van Marseille, gedragen door hun emotioneel geladen voetbal, getypeerd door een ongelooflijke zegedrang en hun jeugdige kracht. Maar Valencia beschikte over de nodige troeven om dat ongebreidelde enthousiasme op te vangen. De Spanjaarden wachtten geduldig tot de storm overgewaaid was. Hun troeven zijn bekend : talent gekoppeld aan een stevige organisatie, professionalisme, regelmaat, efficiëntie en een rijk gevulde bank die toelaat om zonder kwaliteitsverlies te roteren.

Valencia kan in de Spaanse hoogste klasse uitstekende cijfers voorleggen : het heeft de beste verdediging en de trefzekerste aanval. Pas aan het slot van de eerste helft stak Valencia voor het eerst de neus aan het venster, genoeg om de wedstrijd in een definitieve plooi te leggen. Fabien Barthez vertolkte in die fase een opmerkelijke rol : hij bewees eens te meer nog slechts een schim te zijn van de superkeeper die hij ooit was. Hij kwam ingevlogen als een slechte verdediger. Gevolg : penalty en de uitsluiting voor Barthez.

Na de pauze buitte de Spaanse kampioen het spelersoverwicht maximaal uit en maakte het dankbaar gebruik van de geboden ruimte. De Fransen waren compleet lamgelegd en konden amper dreigen. Didier Drogba stond voorin op een eiland, en toen Mista de 2-0 optekende, gingen de boeken dicht voor Marseille.

Het huidige succes van Valencia is het resultaat van een langetermijnpolitiek. De Spanjaarden staan niet toevallig aan de Europese top. Ze bezitten een stabiele kern die door de jaren heen maar mondjesmaat veranderde. In zijn clubgeschiedenis won Valencia zes titels, waarvan de laatste twee in 2002 en 2004, maar het verloor ook tweemaal de finale van de Champions League (in 2000 en 2001). Voor het Valenciabestuur was dat absoluut geen reden om het wapen van schouder te veranderen.

Deze zomer zal er echter wél het een en ander moeten wijzigen. De succescoach heeft nog maar één jaar contract te gaan en in de kern zitten een aantal spelers die stilaan het gewicht der jaren beginnen te voelen. Valencia is verplicht om te verjongen. Mauricio Pellegrino, Amadeo Carboni (op zijn 39ste de oudste speler ooit die de Uefabeker won) en Santiago Cañizares zijn oude krijgers. Het zal minstens twee of drie jaar duren vooraleer Valencia weer zo’n hecht en homogeen team bijeen timmert.

In Marseille zijn het bestuur en de fans nooit zo sereen en geduldig geweest als bij Valencia. Deze mooie campagne, eerst in de Champions League, daarna in de Uefabeker, is hoogstwaarschijnlijk niet meer dan een eenmalige prestatie. Marseille heeft al aangekondigd dat de groep weer stevig door elkaar geschud zal worden tijdens de komende transferperiode. De club is het onderhand gewoon om zich te laten leiden door impulsiviteit. Marseille zal volgend seizoen van Europees voetbal verstokt blijven, waardoor de verkoop van prijsschutter Didier Drogba bijna onvermijdelijk wordt. Zijn manager, Papa Diouf, krijgt volgend seizoen een plek als sportief directeur bij de Zuid-Franse club. Marseille hoopt zo Drogba te kunnen houden. Maar of dat zal lukken ?

Pierre Bilic