Morgen, donderdag kent Club Brugge zijn drie tegenstrevers in de Champions League. Een anekdotische wandeling door de vier vorige blauw-zwarte campagnes op het kampioenenbal.

1992/93

25 november 1992. Nadat de stadionspeaker nog maar eens reclame heeft gemaakt voor ‘de lekkere goudgele frietjes van Verkindere’, weerklinkt in Brugge voor de eerste keer de Champions Leaguehymne. Een bombastische bewerking door Tony Britten van Zadok de priester, het stuk dat Georg Friedrich Händel in 1727 componeerde voor de kroning van de Engelse koning George II. Klassieke muziek in een voetbalstadion, het is even wennen voor de fans, tot dan tweewekelijks getrakteerd op populaire meezingertjes van het genre ‘Blauw en Zwart Forever, blauw en zwart moet zien‘ of ‘Tegen de Club ga je nie winnen, halie halo, nie winnen…’

Op de middenstip zwaaien kinderen met een gigantisch doek, met daarop het logo van de Champions League: een bal gevormd door acht sterren, verwijzend naar de acht deelnemende teams. Het Europabekervoetbal stapt een nieuw tijdperk binnen. Stipt om 20.30 uur weerklinkt in Estádio das Antas (Porto), San Siro (Milaan), Ibrox Stadium (Glasgow) en in Brugge – in wat toen nog het Olympiastadion heette – het eerste fluitsignaal.

Goal! Daniel Amokachi trapt zichzelf tegen CSKA Moskou in de geschiedenisboeken: in de 17e minuut tekent de Nigeriaanse spits voor het allereerste Champions Leaguedoelpunt. De Nigeriaanse krachtpatser moet nog twintig worden, maar toert dan al door Brugge met een Porsche. Twee jaar ervoor was blauw-zwart hem op het spoor gekomen via spelersmakelaar Fernand Goyvaerts, de ex-speler die ook Jean-Pierre Papin aan Club had getipt.

‘Sterk, snel en doelgericht’, is het oordeel van Ronny Desmedt, die hem op vraag van T1 Georges Leekens tijdens een wedstrijd met de Nigeriaanse beloften in Eindhoven gaat bekijken. De assistent rijdt meteen naar het huis van Antoine Vanhove, de directeur-beheerder. ‘Pakken!’ Een diamant, maar tegelijk ongeslepen. Tactisch nergens. Of, zoals Desmedt het ooit zei: ‘In het begin liep hij door de borden rond het veld…’

Club betaalt omgerekend 100.000 euro voor The Bull, na vier seizoenen en 42 goals legt Everton 3,5 miljoen euro op tafel. Het winkeltje van Antoine draait op volle toeren, al twijfelt hij in de zomer van 1992 heel lang wanneer Hugo Broos de naam van Gert Verheyen laat vallen. Een miljoen euro is te veel, vindt Vanhove, maar Broos duwt door. De 22-jarige rechtsbuiten loodst Club in de voorronde met twee goals voorbij Maccabi Tel Aviv, maar door zijn verleden bij Anderlecht is het fanatieke Brugse publiek niet meteen gecharmeerd. Dat weegt op de Hoogstratenaar, die na een mindere periode het kantoor van Broos binnenstapt en zegt: ‘Trainer, je moet mij niet meer opstellen.’

Na de winst tegen CSKA Moskou (1-0) trekt Club vol vertrouwen naar Marseille, een voetbalgrootmacht geleid door de flamboyante voorzitter-zakenman-politicus Bernard Tapie, die zes jaar ervoor tijdens de transferonderhandelingen rond Jean-Pierre Papin woest zijn chequeboek op tafel gooide toen Michel Van Maele een bankgarantie eiste. ‘La garantie, c’est moi!’

Ook in Marseille is het contact niet hartelijk. Tapie heeft geen restaurant geboekt, maar organiseert in volle politieke campagne een bal populaire voor honderden gasten. Het Brugse bestuur wordt genegeerd en Club gaat ook op het veld met de billen bloot (3-0), maar voor secretaris Jacques De Nolf gaat tijdens een privédiner met Raymond Goethals, trainer van L’OM, een nieuwe wereld open. ‘Dat is nu ondenkbaar, er zouden meteen combines achter gezocht worden. Maar het was gewoon een gezellige avond, waarop Raymond me zijn lievelingswijn liet proeven: Château Simone van Palette, een van de kleinste appellations in Frankrijk. Heel lekker.’

Met een puntje uit twee wedstrijden tegen Glasgow Rangers en winst tegen CSKA Moskou – door de strenge Russische winter wordt de match in Berlijn gespeeld – is blauw-zwart na vijf wedstrijden uitgeschakeld. Tegen Marseille wil het in schoonheid afscheid nemen, maar ook nu laat Tapie zich van zijn smalste kant zien. Het diner in de loges interesseert hem niet, de voorzitter gaat in de kantine – gezeten op een bak bier – naar de Europese match van Bordeaux kijken. Een dag erna tikt Alen Boksic, die ook in Marseille al twee keer had gescoord, L’OM naar de finale en de eerste Champions Leaguewinst. Club krijgt voor zijn eerste campagne in het kampioenenbal 1,4 miljoen euro startgeld, aangevuld met een winstpremie van 1,25 miljoen.

2002/03

Tien jaar na zijn debuut plaatst Club Brugge zich opnieuw voor het kampioenenbal, uitgebreid tot 32 teams. Ook Europa is veranderd, stellen de Brugse bestuursleden vast wanneer ze in augustus voor de laatste voorronde in Donetsk neerstrijken. Zeven jaar ervoor sliepen spelers er nog in een houten bak, waarin drie hoofdkussens als matras moesten dienen. In de glazen buffetkast in de lobby van het hotel waren overdag medicijnen uitgestald, ’s avonds werd de miniapotheek tot bar omgetoverd. Ook het officiële banket was ontnuchterend. Alles werd tegelijk op tafel, op een schreeuwlelijk laken, gezet: hapjes, voorgerechten, hoofdgerecht én dessert. Voorzitter Achat Bragin is voor de laatste keer gastheer, een paar weken erna komt de peetvader van de maffia in Donetsk – Alik the Greek – in het stadion om het leven tijdens een bomaanslag.

Wanneer Club in Donetsk in de zomer van 2002 de poort naar de Champions League open wil beuken, is de nieuwe voorzitter – de steenrijke zakenman Rinat Achmetov – omringd door een handvol bodyguards en worden er kaviaar, oesters en kreeft met bakken aangesleurd. Op de achtergrond klinken de zeemzoete stemmen van enkele zangeresjes. Ook de ploeg, een mengeling van Oekraïens en exotisch voetbaltalent, is drastisch gewijzigd: met een 1-1, strafschop van Timmy Simons, komt blauw-zwart goed weg.

7,5 miljoen euro, dat is de inzet voor de terugwedstrijd. Het wordt een thriller. Invaller Nastja Ceh trapt Club na een vroege achterstand naar de verlengingen, in de strafschoppenserie duikt Dany Verlinden twee keer naar de goede hoek. Vanhove rekent zich rijk en rondt nog diezelfde nacht de transfer van Bengt Sæternes af, een spits die Trond Sollied er absoluut nog bij wil (en naar wie hij later zijn zoontje zou noemen).

De 27-jarige spits is nog geblesseerd wanneer Club met 3-2 verliest in Camp Nou. Na een dubbele 0-0 tegen Lokomotiv en op Galatasaray wordt de Noor pas op speeldag 4 – voor de komst van de club uit Istanboel – fit verklaard. Hij pegelt, na goals van Sandy Martens en Gert Verheyen, in de slotminuten de verlossende 3-1 in de winkelhaak. Het Jan Breydelstadion davert en zindert.

‘De spelers merken dat ze dit niveau aankunnen, ze moeten niet langer bang zijn’, zegt Trond Sollied na de laatste speeldag, waarin Club in de Russische sneeuw van Moskou naast kwalificatie (2-0) voor de tweede ronde glijdt. ‘Pakken we daar voor de rust geen doelpunt, dan spelen we na de rust gewoon 5-4-1 en kunnen we counteren. Dat was het plan.’ Het plan gaat voor tien maanden in de kast.

2003/04

Een tweede opeenvolgende campagne in de Champions League lijkt ver weg wanneer blauw-zwart, voor het eerst sinds 1998 landskampioen geworden, tegen Borussia Dortmund wordt uitgeloot. Maar na 45 minuten droomvoetbal, bekroond met twee doelpunten, lijkt Club op weg naar dé Europese stunt. Tot Marcio Amoroso de bezoekers na de rust op kwalificatiekoers houdt.

Maar soms komt de steun uit een onverwachte hoek. ‘Het bestuur van Cercle Brugge wenst de spelers van Club heel veel succes voor de terugwedstrijd in Dortmund’, roept Eric Van Maldeghem, speaker van groen-zwart, na de derby. Alsof de woorden van de Engelse dichter Charles Edward Jerningham – ‘Zonder tegenslag van de buren is het leven niet te harden’ – nooit geschreven werden.

Sollied heeft in het Westfalenstadion een verrassing in petto: twee uur voor de aftrap hoort de spelersgroep dat niet Dany Verlinden, maar Tomislav Butina in doel zal starten. ‘Noem het de intuïtie van een trainer. Ik vond dat ik dit moest doen’ zegt de Noor, maar na amper drie minuten verkijkt de Kroaat zich op een terugspeelbal en schuift Amoroso simpel binnen. En toch: de pret in Die gelbe Wand is van korte duur wanneer Andrés Mendoza de bal door de muur knalt. De Duitsers koppen en schieten, maar alleen Ewerthon geraakt nog voorbij Butina, die zich in de strafschoppenserie onsterfelijk maakt en twee penalty’s stopt. Club legt een feilloos parcours af, Mendoza bezegelt het lot van de Duitsers. Gaëtan Englebert. ‘Ik mocht een truitje ophalen in de kleedkamer, maar het was daar muisstil. Onbeschrijflijk… En iedereen met het hoofd naar beneden. Een moment om koud van te krijgen.’

Na een valse start tegen Celta de Vigo (0-0) en op Ajax (2-0) trekt Club op speeldag 3 naar San Siro, waar AC Milan – de winnaar van de vorige editie – wacht. De kennismaking met de Milanese voetbaltempel valt tegen. Tijdens de laatste training hangt voortdurend een geur van rottend gras in het stadion, de bezoekende kleedkamer is een relikwie in het kampioenenbal: houten bankjes en kleine kapstokjes. Wanneer Philippe Clement naar het toilet gaat, is het nog meer schrikken: drie cabines met een put in de grond. ‘Wie een grote boodschap wilde doen, moest zich vasthouden aan twee handvatten in de muur. Toch een nieuwe ervaring.’

Sollied haalt Het Plan boven en ruilt zijn vertrouwde 4-3-3 voor een 5-4-1. Ouderwets doeltreffend, zeker wanneer Mendoza de bal in de 33e minuut met buitenkant links voorbij Dida mikt. In de tribune heeft dokter Jean-Pierre Meersseman gemengde gevoelens: Clubsupporter sinds de jaren zestig, maar al jaren hoofd van het Milan Lab.

Op de perstribune wordt gelachen wanneer de tv-camera’s keer op keer focussen op Paul Vanneste, de Brugse ploegafgevaardigde, van wie de Italiaanse regisseur denkt dat hij Trond Sollied is. ‘Thats very good for Paul. Hij zou een goede coach zijn’, lacht de échte T1 na de wedstrijd. 0-1, met dank aan Verlinden, een paar weken ervoor nog tot bankzitter gedegradeerd, nu onklopbaar op pogingen van Clarence Seedorf, Rui Costa, Pippo Inzaghi, Andrij Sjevtsjenko en Jon Dahl Tomasson.

De spelers trekken het Milanese nachtleven in, de bestuursleden plunderen de bar. De Nolf: ‘Ik denk niet dat we ooit meer champagne hebben gedronken dan die avond. Dom Pérignon, Mumm Cordon Rouge en Cordon Vert, Veuve Clicquot Ponsardin, Veuve Clicquot La Grande Dame. Alle merken door elkaar. Die overwinning was zó onverwacht.’

2005/06

Tegen Vålerenga plaatst Club zich voor de derde keer via de strafschoppen voor de poules, maar blauw-zwart is onherkenbaar veranderd. Sollied (Olympiakos), Peter Van der Heyden (VfL Wolfsburg), Ceh (Austria Wien), David Rozehnal (PSG) en Timmy Simons (PSV) zijn vertrokken, de nieuwe T1 – Jan Ceulemans – krijgt amper versterkingen en gaat moeilijke maanden tegemoet.

Stijn Stijnen debuteert tegen Juventus in stijl op het kampioenenbal. 1-2 verloren, maar na de wedstrijd krijgt de jonge doelman, die een Italiaanse paspoort heeft, felicitaties van Emerson. Ook op de Italiaanse televisie zijn ze onder de indruk van de Limburger, die tot il carbonile (de bunker) wordt herdoopt.

Nieuwkomer Javier Garcia Portillo, topschutter aller tijden in de jeugdreeksen van Real Madrid, is minder gelukkig. Kort na de rust sloft de Spanjaard geblesseerd naar de kleedkamer en gooit zijn schoenen in … de vuilnisbak. De reden van zijn blessure is duidelijk: sinds zijn komst moet hij verplicht met de schoenen van Adidas spelen, terwijl hij sinds zijn zesde met Joma’s voetbalt.

Ooit had hij nog een relatie met de dochter van de grote baas van het Spaanse sportmerk, die zijn schoenen op maat maakt en ze onder zijn naam op de markt brengt. Een vedette, die voor een miljoen euro per jaar van Real wordt gehuurd. Tegen Rapid Wien opent hij de score (3-0), de gelijkmaker tegen Bayern München is van een betoverende schoonheid. Mét zijn vertrouwde Joma’s, overplakt met de drie Adidasstrepen…

DOOR CHRIS TETAERT – FOTO’S BELGAIMAGE

De kleedkamers in San Siro zijn een relikwie in het kampioenenbal: houten bankjes, kleine kapstokjes en Franse toiletten.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content