Het gaat niet goed met Oud-Heverlee Leuven. Twee punten scheidt de club slechts van de degradatieplaats en de ergernis rond coach Jacky Mathijssen neemt toe. Alleen mag dat niet luidop worden gezegd.

Oud-Heverlee Leuven moet de donkere winter in zonder Kim Ojo. De Nigeriaanse spits blesseerde zich tegen Waasland-Beveren aan de schouder en is maandenlang out. Een blessure vergelijkbaar met die van Jovan Kostovski, klonk het zaterdagavond Aan den Dreef. De Macedoniër staat al ruim twee maanden aan de kant met een gehavende schouder. OHL houdt zo nog één centrumspits over: Romero Regales. Die viel zaterdagavond in voor Ojo. Lood om oud ijzer. Nu eens start de een, dan de ander, maar scoren deed geen van beiden al. Twee keer nul doelpunten na bijna een half kampioenschap: het valt wat tegen. Dan deed Kostovski het toch beter. Geen topspits, maar na vijf speeldagen toch al goed voor drie goals. Niemand die weet of hij die lijn ook had doorgetrokken. Twee jaar geleden trof hij over een heel seizoen amper vier keer raak. Vorig jaar tien keer, maar dat was in de tweede klasse en nog altijd de helft minder dan Regales. Die maakte er toen twintig. Het plaatst alles wat in perspectief. Conclusie: OHL heeft een spitsenprobleem.

Het is na twaalf speeldagen een vrij risicoloze vaststelling: Ojo en Regales schieten tekort. Kan gebeuren, ware het niet dat het falen van Regales toch enigszins voorspelbaar was. Hij is geen counterspits, maar iemand die oorlog moet kunnen maken in de zestien meter. Daarvoor heeft hij een dominante of aanvallende ploeg nodig. Lommel United was zo’n ploeg, OHL is dat niet. De Leuvenaars spelen doorgaans vaker op de eigen speelhelft dan op die van de tegenstander. Zo’n ploeg kan Regales weinig diensten bewijzen. Dat had men beter kunnen inschatten in Leuven. Bovendien is hij al achtentwintig. Vrij oud voor een spits om de sprong naar het topniveau nog te maken.

Maar hij scoorde. Die statistieken had hij tenminste mee. Dat kan van Ojo niet eens worden gezegd. Sinds hij bijna drie jaar geleden naar België kwam, staat hij droog. Ojo was de topspits die Jelle Vossen in Genk moest houden. Een transfer van technisch directeur Gunter Jacob, die een miskoop bleek te zijn. Ojo haalde al gauw niet eens nog de Genkse wedstrijdselectie. Genk raakte hem vervolgens aan de straatstenen niet kwijt, op een korte uitleenbeurt aan het Hongaarse FC Ujpest na. Toch verkoos OHL hem boven Elimane Coulibaly toen het eind augustus een oplossing zocht voor de uitgevallen Kostovski. Een keus waarmee het meer Genk dan zichzelf een plezier lijkt te doen.

GRENZEN VAN FATSOEN

Zeker is dat coach Jacky Mathijssen achter de komst van Ojo stond. Mathijssen is een jarenlange vriend van Dirk Degraen, voormalig algemeen directeur van KRC Genk en dit seizoen een regelmatige bezoeker Aan den Dreef. Ook Jacob zat al aan zijn zijde in de Leuvense tribune. Tussen hem en Degraen ontstond een hechte vriendschap tijdens hun gezamenlijke tijd in Genk. In en rond OHL worden er inmiddels vragen gesteld bij de hand van Mogi Bayat in het transferbeleid. De band tussen Bayat en het duo Degraen-Jacob zorgde eerder in Genk voor irritatie. Het is dat netwerk rond Mathijssen dat nu ook in Leuven met argwaan wordt bekeken.

Over de houding van de coach is al langer groeiende ergernis waar te nemen. Mathijssen duldt geen inspraak, laat staan tegenspraak. Niet binnenskamers en al zeker niet van de buitenwereld. Zoals hij zaterdag – en dat niet voor het eerst – een vragen stellende journalist belachelijk meende te moeten maken, tartte wederom de grenzen van het goed fatsoen. Het is Mathijssen ten voeten uit, maar het past niet bij de club die sinds haar ontstaan in 2002 hard werkte aan een keurig imago. De club lijkt echter niet bij machte om haar eigen verhaal de bovenhand te laten nemen op de eigenzinnigheid van haar coach. Gezien haar eerdere ervaring met Ronny Van Geneugden is dat verrassend. Misschien zelfs verontrustend.

Van Geneugden loodste OHL in 2011 voor het eerst in meer dan zestig jaar terug naar de eerste klasse. In de euforie van de titel mocht de succescoach al op de trappen van het Leuvense stadhuis een verbeterd contract ondertekenen, met daaraan verbonden verregaande sportieve macht. Toen de magie tussen club en coach was uitgewerkt en Van Geneugden werd ontslagen, realiseerde men zich bij OHL dat er intern geen sportieve knowhow was opgebouwd. Herman Vermeulen, even assistent en daarna hoofdcoach, mocht de club doorlichten. Nagels met koppen sloeg hij in zijn rapport, maar het duurde nog ruim een jaar, tot afgelopen zomer, voor er een eerste gevolg aan werd gegeven. Voor het eerst in zijn bestaan nam OHL een fulltime technisch directeur in dienst: Patrick De Wilde.

Bij hun eerste contact was het al meteen raak: Mathijssen zegde De Wilde vlakaf dat hij niets met hem te maken wilde hebben. Mathijssen duldt niemand boven zich en eist de facto de rol van technisch directeur op. En hoe reageerde de club? Plots heette De Wilde nog slechts technisch coördinator te zijn. Met als gevolg dat Luc Denteneer, net als ten tijde van Van Geneugden, weer het uiterst beïnvloedbare ‘klankbord’ is van de coach. Denteneer runt een vrachtwagenbedrijf en is een van OHL’s belangrijkste sponsors. Om die reden durft niemand hem van het sportieve beleid af te halen. Uit de doorlichting van Vermeulen kwam dit als belangrijkste knelpunt naar voren.

Pappen en nathouden: het lijkt de politiek bij OHL nog steeds het best samen te vatten. Mathijssen wordt grotendeels ontzien, ‘want hij heeft ons toch naar eerste gebracht?’ Vergelijkbare woorden verschaften Van Geneugden langer dan goed was voor OHL krediet. Degenen die het met lede ogen aanzien, hebben hun hoop nu gesteld op voorzitter Jimmy Houtput. Meteen na de promotie verklaarde hij nog op het veld van Eupen dat OHL niet in zijn fouten uit het recente verleden mocht hervallen. De aanstelling van De Wilde zou door hem zijn doorgedrukt. Wat dan weer zou verklaren waarom Mathijssen midden augustus al eens alludeerde op zijn eigen vertrek.

AAN EEN ZEEL

Vijftien punten na vijftien wedstrijden: dat is wat Mathijssen na de uitzege tegen Lokeren tien dagen geleden als doelstelling vooropstelde. Het Leuvense totaal was op dat moment op twaalf gebracht. De makkelijkste opdracht op papier om de drie resterende punten te pakken, was afgelopen weekend tegen Waasland-Beveren. Het lukte niet. Nu wachten er OHL achtereenvolgens duels met Club Brugge (uit), AA Gent (thuis) en KV Oostende (uit). Mathijssen vertrok geen spier zaterdagavond: ‘De kans om tegen zulke ploegen punten te halen, is even reëel als je erin gelooft. Dat gaan we proberen te doen.’

Sibillijns als steeds voegde hij er nog deze boodschap – of was het een waarschuwing? – aan toe: ‘Belangrijk is nu om aan één zeel te trekken als club. De eenheid die de club toont in de momenten dat het moeilijk gaat, zal de doorslag geven. Wie panikeert, zal op het einde het gelag betalen.’

Benieuwd wie dat zal zijn.

DOOR JAN HAUSPIE – FOTO BELGAIMAGE

‘Jacky Mathijssen wordt grotendeels ontzien, ‘want hij heeft ons toch naar eerste gebracht?”