Tien jaar geleden was België erbij op het WK in de Verenigde Staten. Derde aflevering van een terugblik.
Melkwitte kuiten
Kortgebroekt stapten de Belgische bobo’s door het zonnige leven in Daytona Beach. Mensen van (bleek) vlees en bloed. Met melkwitte kuiten die een glimp prijsgaven van hun anders in grauwe maatpakken weggemoffeld menszijn. Aan de rand van het oefenveld wendde bondsvoorzitter Michel D’Hooghe zich tot Karel Vertongen. “Jammer dat ik morgen weer weg moet”, sprak de als voorzitter van de medische commissie van de Fifa kriskras door de States reizende Belg, “want wat we hier meemaken, is toch tof, hé ?” Vertongen, verantwoordelijk voor de veiligheid van het team, draaide zich een halve slag en dacht, met opgetrokken wenkbrauwen, aan een antwoord. Dat kwam enkele tellen later, hartverscheurend eerlijk : “’t Is goed hier.”
Roger Vanden Stock stond er niet bij om hem tegen te spreken. Waarschijnlijk net gaan golfen, maar dat is nu niet meer te achterhalen. De Belgische delegatieleider had de KBVB-commissie aangevoerd die het Indigo Lakes Golf and Tennis Resort als verblijfplaats voor de Rode Duivels had uitgekozen. Tot het domein behoorde een golfcourse die tot de beste van Florida werd gerekend. Indien niet prioritair, dan was het toch mooi meegenomen : aangenamer tijdverdrijf kon Vanden Stock, net als enkele spelers een fervent golfer, niet bedenken. Tot grote ergernis overigens van de andere delegatieleden en de journalisten. “De zoon van Anderlechtvoorzitter Constant“, noteerde de Knackverslaggever, “lapt afspraken over persconferenties aan zijn laars, blijkt nauwelijks van iets op de hoogte en gedraagt zich op de persconferenties flagrant dirigistisch. Van bepaalde vragen duldt hij niet dat ze een antwoord krijgen. Ook zijn herhaalde afwezigheden op persconferenties irriteren, en dan vooral de oorzaak van die absentie : een partijtje golf op het terrein van de Indigo Lakes.”
‘Ik weet het niet meer !’
De Belgische delegatie blonk uit in lompheid. Met de meegereisde pers leefde ze op voet van oorlog. Zes dagen voor hun openingspartij tegen Marokko sparden de Rode Duivels tegen een Amerikaanse jongerenselectie. Op een voorafgaand perscontact ging het over waar de wedstrijd zou plaatsvinden. Afwijkende meningen vlogen over en weer, tot de delegatieleider de wanhoop nabij was. “Ja maar,” riep hij uit, “nu weet ik het ook niet meer !” Dat de Marokkanen gelijktijdig een oefenduel afwerkten in Orlando, vernam de delegatie van enkele journalisten. Dat leverde een hilarische vragenronde op. “Zouden wij daar binnen mogen ?” En : “Waar is dat precies ?” Ten slotte : “We zullen straks eens bekijken of we er iemand naartoe sturen.”
Gelukkig waren er de bondsdokters om de schijn van professionalisme op te houden. Ten minste de medische kant van de WK-missie was bij Marc Goossens en Damien Garitte in bekwame handen. Tijdens het dagelijkse perscontact met de spelers aan het zwembad observeerden zij het circus met een mengeling van ongeloof en afkeer. De grootste moeite hadden ze om de aangedikte verhalen over de hitte en luchtvochtigheid waaraan de voetballers werden blootgesteld, tot hun ware proporties te herleiden. Lorenzo Staelens die uitgeput aan de baxter ging : het was toen nog ongewoon en dus per definitie verdacht.
Stijf van de gel
Danny Boffin met een stars-and-stripes-bandana op de training, dat was dan weer komisch. Te lang zonder pet rondgelopen en hoofdhuid verbrand. Had hij maar slimmer moeten zijn. Of beter geluisterd naar de dokters, die het ook al stoorde dat spelers tegen alle advies in met ontbloot bovenlijf bleven trainen. Onafgebroken waren Goossens en Garitte op zoek naar middeltjes die bescherming boden tegen de hitte. Op een dag betraden de Rode Duivels het oefenveld met haar dat stijf stond van de (zonnewerende) gel. “De wonderdokters van de Belgische ploeg”, titelde een Zwitserse krant. Voor één keer moesten beide medici hard lachen, want de werkelijkheid was minder eervol : “We hebben dat product hier toevallig gevonden in een soort van plaatselijke GB. Niks wonder dus.”
door Jan Hauspie
