Pierre Drouguet (51) heeft vorige week een van de meest nobele wedstrijden uit zijn leven gespeeld door een nier te doneren. Hij zei het aarzelend, niet zeker of hij het wel wilde vertellen. De uitwisseling van organen, die plaatsvond in Nederland, geeft een nieuw perspectief aan het leven van zijn zoon Arnaud. Maar Drouguet heeft het liever over de 305 matchen die hij in eerste klasse keepte. De ex-doelman heeft in Luik, Mechelen, Kortrijk en Beerschot goede herinneringen nagelaten. Eenmaal een doelwachter, altijd een doelwachter. De nu gediplomeerde keeperstrainer heeft jarenlang jonge en minder jonge keepers bij Visé, Malmédy, Eupen, Luik,… opgeleid.
“Ik heb het geluk gehad om grote momenten mee te maken”, steekt hij van wal. “Mijn debuut in eerste klasse heb ik gemaakt tegen Anderlecht in 1982. Ik was toen twintig jaar en mijn club, FC Luik, speelde 0-0 gelijk. Later, in het seizoen 1987/88, was ik de doublure van Michel Preud’homme tijdens het legendarische Europese seizoen van KV Mechelen. De overwinning (1-0, doelpunt van Piet den Boer tegen Ajax) in de finale van Europacup II in Straatsburg, staat voor altijd in mijn hart gegrift.”
Na zijn voetbalcarrière wordt hij commercieel afgevaardigde voor het bedrijf van zijn broer en later voor Rentokil. Zijn professionele bezigheden heeft hij nu echter een tijdje aan de kant geschoven. Bij zijn zoon Arnaud, een grote belofte in het BMX, is een probleem aan het licht gekomen: glomerulonefritis, een aandoening die de cellen in de nieren aanvalt. De student in de fysica aan de universiteit van Luik kwam de slag te boven dankzij talrijke sessies dialyse, maar die waren niet voldoende.
“De oplossing van zijn probleem was een transplantatie”, zegt Drouguet. “Ik wou hem een van mijn nieren geven maar bij een laatste onderzoek kwam er een incompatibiliteitsprobleem aan het licht.” De hoop kwam uit Nederland. Daar wordt orgaandonatie uitstekend beheerd. Een gegevensbank vond een Nederlands duo dat met dezelfde zorgen kampte als de Drouguets. “We hebben dan een hele reeks testen moeten afleggen. Die Nederlanders hebben we nooit gezien en zij kennen ons niet”, legt Pierre uit. “En dat zal altijd zo blijven. Het principe is eenvoudig. Er is een dubbele interventie: ik heb mijn nier afgestaan aan Amsterdam waar de ontvanger zich bevond; Arnaud en de Nederlandse donor werden geopereerd in Maastricht. Uitzonderlijk is dat niet: alle vaders zouden hetzelfde doen voor een van hun kinderen. Mijn zoon wil zo snel mogelijk weer een sport beoefenen.”
Drouguet heeft de laatste maanden veel nagedacht en zal zich op zijn manier engageren in de strijd om orgaandonatie. Hij kwam onder de indruk van Thierry en Claudine Kremer, die hun zoon Laurent verloren in de verschrikkelijke schietpartij van 13 december 2011 in het centrum van Luik. De organen van Laurent hebben een tiental levens gered. De Kremers hebben een vzw in het leven geroepen – Chaîne de vie – die nauw samenwerkt met het universitair ziekenhuis in Luik.
“Het zijn uitzonderlijke mensen”, benadrukt Drouguet. “Zij hadden het met hun zoon eerder al gehad over orgaandonatie en ze hebben zijn wil gerespecteerd. We moeten nog even bekijken wat ik kan betekenen voor Chaîne de vie. Ik weet dat de Kremers regelmatig informatiesessies en schoolbezoeken organiseren om de jeugd te sensibiliseren. Ik zou daar graag mijn ervaringen gaan vertellen.”
DOOR PIERRE BILIC
