Volgende maandag begint Wimbledon. Na het verrassende Roland Garros mogen we nog meer stuntwerk verwachten van Roger Federer, Dick Norman en het nieuwe, transparante dak.

Even terug naar vorig jaar: Rafael Nadal versloeg in een epische finale en in apocalyptische omstandigheden de vijfvoudige titelverdediger Roger Federer in een wedstrijd die de geschiedenis inging als misschien wel het beste duel ooit uitgevochten op de All England Club. Nochtans is er voldoende concurrentie in de rijke geschiedenis van het legendarische grastoernooi. Zo werd bij zowat elke editie tijdens de obligate regenonderbreking de partij tussen John McEnroe en Björn Borg uit 1980 weer opgevoerd. Die gewoonte zal dit jaar alvast in onbruik raken. Het gloednieuwe, transparante dak – op 17 mei nog getest en goedgekeurd door onder meer Kim Clijsters – zorgt er immers voor dat de jaarlijks terugkerende Engelse nattigheid niet heel het grandslamtoernooi moet lamleggen. Op amper twintig minuutjes is het dak dichtgeschoven en kan er overgegaan worden tot de orde van de dag. Niet alle Wimbledonliefhebbers zijn blij met die geschatte investering van 120 miljoen euro. Net zo min als ze tevreden zijn met het begraven van the graveyard, de befaamde baan twee die als bijnaam ‘het kerkhof’ kreeg omdat er doorheen de geschiedenis zo veel reekshoofden sneuvelden. Edoch, de toekomst en het winstbejag zijn niet te stoppen. Ook niet op de 141 jaar oude All England Lawn Tennis & Croquet Club in Londen waar de sponsors maar zeer discreet aan het publieke oog getoond worden. Baan twee werd verplaatst naar een nieuw grasveld waarlangs 4000 genoeglijke zitjes werden opgetrokken. Een uitbreiding van 1818 plaatsen tegenover de vroegere capaciteit, die mag opgeteld worden bij de expansie van het centercourt waar nu 15.000 toeschouwers op kunnen. Daardoor mogen er nu in totaal dagelijks 40.000 mensen door de poorten aan Church Road wandelen en wees er maar zeker van dat ze ook zo talrijk zullen zijn. Waardoor de jaarlijkse Wimbledonwinst van zo’n 30 miljoen euro vanzelfsprekend ook weer wat bijgespekt zal worden. Voor traditie wordt betaald …

De twee Andy’s

Roger Federer zal het worst wezen. Niet alleen zit hij met zijn 875.000 euro winstpremie vrij safe en heeft hij de titel van conciërge van het Wimbledonhuis al min of meer overgenomen van zevenvoudig winnaar Pete Sampras, na zijn succes op Roland Garros staat hij ook nog eens ongenaakbaar aan de kop van het lijstje ‘grootste spelers aller tijden’. Statistisch kan hij die nominatie nog wat kracht bijzetten door voor de zesde keer te winnen op Wimbledon en Sampras met zijn vijftiende grandslamtitel definitief achter zich te laten. Temeer daar zijn grootste rivaal, Rafael Nadal, niet ten volle fit lijkt om eenzelfde grootse prestatie als vorig jaar uit zijn mouw te schudden. De 23-jarige Mallorcaan zou gisteren in de Engelse hoofdstad geland moeten zijn nadat hij tien dagen hard gerevalideerd heeft om zijn door tendinitis aangetaste knieën weer speelklaar te krijgen. Het zou jammer zijn mocht Rafa zijn titel niet kunnen verdedigen in Londen. Vooral omdat iedereen uitkijkt naar zijn grastalent en een reactie op de onverwachte nederlaag op zijn thuistoernooi in Parijs. Mogelijk moet Federer dus enkel rekening houden met de twee Andy’s. Andy Roddick haalde al twee keer de finale op Wimbledon terwijl Andy Murray een heel vaderland achter zich krijgt. Het zou evenwel al raar moeten lopen voor Federer mocht een recordbrekende vijftiende grandslamzege uitblijven.

Belgische tennisgeschiedenis

Gesmeerd verliep ook de integratie van Dick Norman in het dubbelcircuit. “Bij de start van het jaar was het de bedoeling om op het eind van het seizoen in de top 50 te vertoeven”, zei de grote West-Vlaming vorige week nog. Na amper zes maanden, en dankzij een onverhoopte finale op Roland Garros, heeft de 38-jarige Norman al zijn stek in de top 35 beet. “Ik durf het niet luidop te zeggen maar ik denk dat een plaatsje aan de top er best in zit.” Met zijn maat Wesley Moodie (1,96 m) vormt de 2,03 m grote reus een afschrikwekkend duo. “Als wij goed serveren, is het leuk tennissen voor ons en moeilijk voor de tegenstander. Theoretisch hebben we dan ook meer kans op Wimbledon dan op Roland Garros om de finale te halen”, weet Norman. “Langs de andere kant: als je zelf tegen opslagkanonnen speelt die misschien niet zo getalenteerd zijn aan het net, kan je ook in drie nipte sets gewipt worden. Maar kom, we zullen reekshoofd zijn op Wimbledon en daardoor de kleppers ontwijken in de eerste ronde.”

Nochtans toonde Norman veertien jaar geleden al dat hij eigenlijk niet bang is van wereldvedetten in de eerste rondes van het derde grandslamtoernooi van het jaar. Als 24-jarige novice kwalificeerde hij zich voor het hoofdtoernooi van Wimbledon en schreef hij een van de eerste bladzijden in de Belgische tennisgeschiedenis op het wereldvlak. Norman versloeg achtereenvolgens Pat Cash, Stefan Edberg en ToddWoodbridge alvorens te buigen voor ene Boris Becker. “Ik weet nog dat ik de hele opwarming naar hem zat te staren en daardoor eigenlijk geen bal goed sloeg”, herinnerde Norman zich, “Voor mij was dat een onwaarschijnlijke gebeurtenis. Ik besefte niet wat er gebeurde. Ik vond mezelf een matige challengerspeler die driemaal 6-1 ging krijgen van Edberg. Maar om een of andere reden klikte alles in elkaar en won ik die wedstrijden.”

Parijs als opwarming

Normans carrière leek vertrokken na die eerste openbaring. Het duurde evenwel nog goed tien jaar alvorens hij even van de top 100 zou proeven. Dan heeft hij op het dubbelcircuit veel minder problemen gekend. “Dat is de enige spijt die ik koester ten overstaan van mijn loopbaan”, zei Norman onlangs. “Dat ik geen tien jaar sneller aan het dubbelspel begonnen ben. Al die kerels die nu aan de top zitten, daar heb ik vroeger nog tegen gespeeld. Zij hebben ondertussen wel goed geld verdiend en op de beste toernooien ter wereld gestaan.” Door zijn megaprestatie aan de Porte d’Auteuil ziet ook zijn nabije toekomst er zo uit. “Ik kijk er geweldig naar uit. Ik heb wel genoeg challengers gespeeld in mijn leven.” In zijn achttienjarige enkelspelcarrière deed Norman 225 challengertoernooien aan – hij won maar liefst dertien titels – tegen amper 75 deelnames aan ATP-toernooien. “Ik ben bijvoorbeeld nog nooit in Monte-Carlo geweest”, verraste de ervaren rot. “Nu mag ik meedoen aan de Masters Series ( nu 1000-toernooien genoemd, nvdr) van Cincinnati, Montréal en op het eind van het jaar kan ik bijvoorbeeld ook zeker naar Parijs Bercy. Dat is toch super.” Over zijn aanwezigheid op de US Open bestaat nog twijfel. Eind augustus verwacht zijn vriendin Ilse namelijk hun tweede kindje. “Nu mijn klassement voldoende hoog is, is het niet meer levensnoodzakelijk om daar mee te doen”, vertelt Norman. “Mocht ik nu niet zo doorgestegen zijn op de ranking, kon ik het mij niet veroorloven een toernooi als Flushing Meadows te negeren, maar nu heb ik ze voor het uitkiezen.”

Zijn teammaat Wesley Moodie zag de andere zijde van de late roeping van Norman. “Mogelijk heeft hij zo’n twee miljoen dollar aan inkomsten gemist door niet eerder in het dubbel te stappen”, zei de Zuid-Afrikaan. Als u weet dat Norman tot voor Roland Garros zo’n 830.000 euro had bijeengesprokkeld in zijn gehele loopbaan en met zijn eindstrijd in Parijs daar ineens 78.000 euro mocht bijtellen is de rekening snel gemaakt. De topdubbels zullen op Wimbledon alleszins op hun hoede zijn voor de oude Belg. “Ach, dat zijn allemaal joviale kerels”, zei Norman. “Ik ken die mannen al superlang. Tegen Daniel Nestor (ATP 3 in dubbel) en Kevin Ullyet (ATP 7) speelde ik zeventien jaar geleden al. Eigenlijk ken ik de volledige top tien al ettelijke jaren. De dubbelaars zijn gemiddeld tussen de 30 en 35 jaar oud, de enkelspelers zitten tussen de 20 à 25, daar heb ik dus minder zicht op. Nu, misschien dat die dubbeltoppers mij liever niet zagen aankomen na mijn uitslag op Roland Garros maar ik vermoed toch dat ze vooral jaloers zijn op mijn lichaam. Op mijn 38e is dat nog hoofdzakelijk blessurevrij.” Norman verkoos er toch voor om dat lange lijf, en dan vooral de lichtjes geraakte knie, een weekje rust te gunnen alvorens in Rosmalen de voorbereiding op Wimbledon op punt te zetten. In dat opzicht nog deze anekdote: “Daar ik al die grote graveltoernooien voor aanvang van Roland Garros niet binnenraakte met Moodie ( Normans klassement was nog te laag, nvdr) had ik hem voorgesteld heel het gravelseizoen over te slaan en onze samenwerking te beginnen op gras”, glimlacht Norman. “Maar Moodie hield voet bij stuk en zei me: ‘Nee, ik wil onze tandem nu al inspelen. Dan bekijken we Roland Garros maar als een opwarming voor Wimbledon.'” Het werd uiteindelijk een hele fijne opwarming.

Triomf en catastrofe

Wimbledon, Roger Federer en Dick Norman stappen vanaf maandag allemaal in een nieuw tijdperk. Het toernooi zal zijn toeschouwerrecords willen verbreken, de Zwitserse superman het aantal grandslamtitels, terwijl onze landgenoot zich als oudste man op het circuit wil manifesteren. Niets lijkt nog meer succes in de komende jaren in de weg te staan. Maar of het van een leien dakje zal lopen? Voor al die protagonisten willen we graag nog even de uitspraak van dichter Rudyard Kipling die op Wimbledon boven de ingang van het centercourt hangt,te berde brengen: If you can meet with Triumph and Disaster and treat those two impostors just the same … Vrij vertaald: Als je triomf en catastrofe kan tegenkomen en die twee bedriegers behandelt op dezelfde manier … Zowel het toernooi als Federer en Norman hebben al afdoende bewezen dat ze daartoe in staat zijn.

door filip dewulf – beelden: reuters