Moeskroen realiseerde de beste heenronde uit zijn geschiedenis. En vervolgens de slechtste terugronde. Het seizoen kon niet beter beginnen : met een 0-3-zege op Standard op de eerste speeldag. Lorenzo Staelens was erin geslaagd een efficiënte mix van jeugd en ervaring te maken en had de ploeg dat beetje durf en tactische flexibiliteit bijgebracht die ze soms miste onder Hugo Broos. Ondanks enkele ernstige verwittigingen (zware nederlagen bij Antwerp, Club Brugge en in Praag voor de Uefabeker legden de zwakte van de defensie bloot), realiseerde Moeskroen met 29 punten de beste heenronde sinds zijn aanwezigheid in eerste klasse.

Twee voorvallen kondigden donkere dagen aan. Ten eerste, het verlies van drie punten voor de groene tafel als gevolg van het opstellen van de jonge maar nog niet in het bezit van een proflicentie zijnde Mathieu Dejonckheere in de met 3-2 gewonnen wedstrijd tegen Bergen. En, ten tweede, de zware blessure van Mbo Mpenza in de bekermatch op Overpelt.

De 0-1-nederlaag tegen Standard, bij het aanvatten van de terugronde, leidde een zwarte serie in : 3 punten op 33 en slechts één overwinning, nota bene tegen Anderlecht. Dieptepunten waren pandoeringen tegen Charleroi (5-0) en thuis tegen Beerschot (1-6). Het volstond niet om de Hurlus wakker te schudden. Staelens probeerde alles : hij paste het tactisch stramien aan, legde straftrainingen op, verwees spelers naar de invallers of de B-kern, verving oude door jonge spelers. Niets hielp. De resultaten bleven ronduit negatief.

Positief is, zeggen sommigen, dat jongeren hun kans kregen. Mogelijk, maar om van een echt succes te kunnen gewagen hadden zij een toegevoegde waarde moeten betekenen. Nu waren ze gewoon blij dat ze even van eerste klasse mochten proeven. In feite verzopen ze mee met de rest van de ploeg, het publiek floot – en dat gebeurt zelden in Moeskroen – de eigen spelers diverse keren uit.

De vette jaren zijn voorbij bij Moeskroen. Gedaan met de dikke contracten, voortaan wordt er gewerkt met barema’s op basis van leeftijd en prestaties. Het budget wordt naar beneden getrokken, Excelsior wil zich zo voorbereiden op het behalen van een Europese licentie. Maar qua toeschouwers heeft de club zijn plafond bereikt en de sponsors stromen niet toe zoals verwacht. Met De Post verliest men zelfs een belangrijke partner. Jean-Pierre Detremmerie heeft wel nieuwe investeerders in de raad van beheer binnengebracht, maar de tijd dat hij uitriep met Anderlecht te willen wedijveren, behoort tot het verleden.

door Daniel Devos