De Rode Duivels are back in town. Er is hopelijk een einde gekomen aan een periode waarin men na elke wedstrijd in de kranten kon lezen: we beschikken over veel talent, maar we hebben verloren.

De kwaliteit van het spel tegen Oostenrijk en Azerbeidzjan was niet vlekkeloos, maar de noodzakelijke zes op zes is een feit, wat het vertrouwen zal opkrikken. Laten we hopen dat de trein voorgoed is vertrokken. Als men het kan rooien zonder Hazard, Lukaku, Vermaelen en tegen Azerbeidzjan zonder Kompany, dan moet men een goede ploeg, wat zeg ik, een heel goede ploeg hebben! Eden Hazard wordt ongetwijfeld het nieuwe goudhaantje van het Belgisch voetbal, dat bewees hij tijdens zijn dertig minuten durende invalsbeurt tegen Azerbeidzjan. Hij schijnt ook over een goede mentaliteit te beschikken, want in plaats van te zitten mokken op de bank, schoof hij zijn ego aan de kant en viel gretig in. Het was duidelijk dat hij Georges Leekens een signaal wilde geven. Het moet nochtans niet gemakkelijk geweest zijn voor de in Frankrijk bejubelde speler.

Onze nationale ploeg heeft ook weer een echte leider: Vincent Kompany. Wat een positieve ontwikkeling heeft die jongen meegemaakt bij Manchester City!

Axel Witsel heeft duidelijk de affaire- Wasilewski achter zich gelaten, hij heeft zijn boetekleed definitief uitgetrokken. In beide matchen was hij uitdrukkelijk aanwezig. Ik persoonlijk ben bereid de spons te vegen over alles wat er in het verleden is gebeurd, op voorwaarde dat hij dezelfde prestatie neerzet in de cruciale match tegen de Turken.

Toch mag men in de euforie niet vergeten dat er ook nog enkele pijnpunten zijn. Ciman bijvoorbeeld is niet mijn favoriete rechtsachter. Wat kan die man soms nonchalant zijn. Mijn voorkeur gaat uit naar Vanden Borre, al weet men nooit wat men van hem mag verwachten. Ook over Van Buyten heb ik mijn twijfels. Hij kan het niet laten om zijn traditionele foutje te maken. Ik durf er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als Mignolet tegen Oostenrijk de meubelen niet had gered na een ongelukkig ontzetten van de speler van Bayern München.

Eén ding is zeker, Georges Leekens heeft van de Rode Duivels weer een collectief gemaakt, daar is Georges een meester in. Wat ook belangrijk is, het publiek staat weer achter onze nationale ploeg, dat bewees de aanwezigheid van 2000 supporters in Wenen, en van de 35.000 fans in het Koning Boudewijnstadion. Tegen Turkije hebben we een vol huis nodig (50.000). Ik ben er vrij gerust in, ze zullen er zijn!

Het grootste probleem kan er misschien komen als er geen geschorsten of geblesseerden meer zijn. Wie speelt er dan en wie niet? Maar dat is een luxeprobleem, waar Leekens wel te gepasten tijde een mouw aan zal passen.

Iedereen is weer enthousiast. In het VRT-programma De zevende dag haalde zelfs Paul Van Himst zijn loftrompet boven, en geloof mij: dat doet hij niet gemakkelijk. Paul en ik hebben iets gemeen: op een bepaald moment besloten we te stoppen met de nationale ploeg.

Na de catastrofale wereldbekercampagne in Mexico (1970) was Paul de kop van Jut. Van Himst was het beu om als zondebok door het leven te gaan, en besloot een vriendelijk briefje te schrijven naar de voetbalbond, met het verzoek om hem niet meer te selecteren voor de Rode Duivels. Zo gezegd zo gedaan. Na een paar mindere wedstrijden van onze nationale elf – ze zaten nogal krap in de aanvallers – probeerde Raymond Goethals met alle middelen de viervoudige Gouden Schoen te overtuigen om op zijn stappen terug te keren, wat niet direct lukte, want de wonden waren nog te diep. Maar uiteindelijk bezweek Paul onder het gezaag van ‘den Tuveneir’ en op 3 februari 1971 was het zover, de rentree van ‘Polle Gazon’ was een feit. En hoe! België won met 3-0 van Schotland, met drie doelpunten van Van Himst. Het Belgisch publiek sloot hem weer in hun armen.

Ik heb Van Himst altijd gekend als een beminnelijk man, maar ook als een gelovig mens. Als we op afzondering waren in Huizingen, ging hij indien mogelijk ’s zondagsmorgens naar de mis. We zijn zelfs met een paar spelers, onder wie ik, eens mee geweest, maar mij hebben ze niet kunnen bekeren, want de reden dat ik gestopt ben met de Rode Duivels, was te wijten aan mijn grote smoel.

“Paul bezweek onder het gezaag van den Tuveneir.”