De goalgetter van de Draken blijft met beide benen op de grond, maar schiet wel enkele pijlen af richting Lokeren.

Zijn terugkeer naar Bergen vormde een zomers feuilleton. Lokeren wou van Jérémy Perbet (26) af, maar hoopte hem voor veel geld kwijt te raken. Bergen was bijzonder geïnteresseerd, aangezien het dankzij Perbet – die vorig seizoen voor zes maanden door Lokeren was uitgeleend aan de Draken – opnieuw in eerste klasse was geraakt. De Franse afwerker zelf had alleen maar het Tondreaustadion voor ogen. Uiteindelijk raakte de transfer rond en kreeg Perbet een contract voor drie jaar met optie op een extra jaar als Bergen in eerste blijft.

Als ik Lokeren zeg, wat zeg jij dan?

Jérémy Perbet: “Einde van de film. Ik hoopte dat alles zo snel mogelijk afgerond zou worden, maar dat was niet zo. Een vrij moeilijke periode: ik werd uit de ploeg geweerd omdat de onderhandelingen tussen Lokeren en Bergen bleven aanslepen. Het was een manier om mij onder druk te zetten, zoals dat in alle clubs gebeurt als ze van een speler af willen. Ik had nochtans geen problemen met het bestuur, dat mij zelfs opnieuw in de ploeg wou opnemen. De enige die niks van mij moest weten, was trainer Peter Maes.”

Was het niet Jacky Mathijssen die jou naar Lokeren haalde?

“Inderdaad. In januari 2010 twijfelde ik tussen STVV en Lokeren. Ik verkoos Lokeren omdat Jacky Mathijssen er trainer was en ik hem kende van bij Charleroi. Bovendien wou toenmalig manager Willy Verhoost mij ook. Na zes maanden bij tweedeklasser Tubeke, waar ik mij altijd goed heb gevoeld, was dit voor mij de kans om weer hogerop te komen, maar na een maand werden Mathijssen en Verhoost aan de deur gezet en vervangen door Emilio Ferrera en Willy Renders. Ik heb Ferrera niks te verwijten, maar Lokeren stond er slecht voor en de mentaliteit in de kleedkamer was slecht. Voor mij was het niet het juiste moment om in Lokeren terecht te komen. Voor 2010/11 werd Ferrera opgevolgd door Maes en…”

En het klikte niet tussen jullie?

“Tijdens de voorbereidingsperiode was ik de topscorer van Lokeren en toch zette hij mij bij de competitiestart op de bank. Ik heb tien minuten gespeeld tijdens de eerste twee wedstrijden en dan blesseerde ik mij aan de knie. Ik bleef drie maanden aan de kant en tijdens mijn revalidatie won Lokeren alles. Maes is een speciale trainer. Ik heb geen enkel gesprek gehad met hem. Hij boekte mooie resultaten in Mechelen en even ook in Lokeren, maar hij is iemand die zich voortdurend opwindt, tot zelfs in het extreme. Maes spreekt zijn spelers aan alsof ze niks waard zijn. Dat is zijn manier van doen en het werkt… Niks op te zeggen dus.”

Hij is de Cartier van het noorden?

“In vergelijking met Maes is Cartier een doetje.”

Hoezo?

“Je kunt hen niet vergelijken. Cartier daagt je onder vier ogen uit, hij kijkt je recht aan. De andere is, hoe zal ik het zeggen… ziekelijk. De psychologische druk die hij uitoefent is zwaar om te dragen. Meer wil ik niet zeggen. Bij Lokeren was het ieder voor zich. In zulke omstandigheden heb je geen zin om je in te zetten, om Nederlands te leren. Neen, de algemene sfeer was negatief, met een trainer die alleen Nederlands spreekt terwijl dat voor mij Chinees is. Het was een teamgenoot die vertaalde, nooit de trainer. Het zijn details, maar soms maken een paar woorden, een gebaar of een aanmoediging, het verschil tussen succes en een beproeving. Uiteindelijk besefte ik dat ik nooit zou spelen onder hem, punt. Ik paste niet bij zijn speelstijl.”

Einde van de tunnel

Heb je ook wat van hem geleerd?

“Maes speelt zonder aanvallers. Ze trekken zich zeer diep terug en alle counters vertrekken vanop de middellijn. Ik kan mij af en toe terugtrekken, maar ik speel hoger en wil in de rechthoek van de tegenstander zitten om te scoren. Ik heb nagedacht, mijn speelstijl in vraag gesteld, ik wilde vooruitgang boeken, completer worden. Bij Tubeke stelde ik mij tevreden met scoren. Ik stond alleen in de spits en het was het enige wat zij van mij vroegen. Nu probeer ik ruimer te spelen, meer voor de ploeg te werken.”

Iets wat je toch geleerd hebt bij Maes, niet?

“Hij vroeg mij altijd maar meer, dus als je erover nadenkt kan een over het algemeen negatieve ervaring toch nog verrijkend zijn. In december 2010 kreeg ik aanbiedingen uit Duitsland, Cyprus en Griekenland, waar ik weer bij Emilio Ferrera terecht zou komen. Ik heb getwijfeld, maar koos uiteindelijk toch voor Bergen. De Draken domineerden in tweede klasse, maar hadden een probleem voor het doel van de tegenstander. Daar kon ik dus van nut zijn. Ik ben niet van harte teruggekeerd naar tweede klasse, maar het was de beste oplossing om mij te herpakken en in het Belgische circuit te blijven. Promoveren was het doel en als dat niet lukte, had ik toch nog een contract van een jaar bij Lokeren.”

Bergen en Lokeren is voor jou een verschil van dag en nacht…

“Een maand geleden zat ik volkomen strop. Ik ben er trots op dat ik er mentaal niet onderdoor ben gegaan. Ik heb op mijn eentje hard gewerkt zonder het einde van de tunnel te zien. En dat harde werk is niet voor niets geweest.”

Je blijft rustig bij je huidige succes en doelpunten. Heb je een recept tegen een dikke nek?

“Ik ken het voetbal te goed om de stoere uit te hangen. De beste manier om bij mijn volgende matchen de mist in te gaan, is om nu naast mijn schoenen te gaan lopen. Ik weet hoe dat gaat: ik heb goede en enkele slechte momenten gekend. Ik stond onder druk. Ik wou terugkomen, iedereen verwachtte mij, de voorzitter heeft mij aangekocht. Voor mij en de club is het behoud het belangrijkste. Als dat er is, kunnen wij de play-offs voorbereiden en het volgende seizoen. In het verleden heeft de club veel geld uitgegeven zonder te rekenen en dat was fout. Ze hebben hun lesje wel geleerd.”

DOOR PIERRE BILIC

“Een maand geleden zat ik volkomen strop.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content