“Een zware breuk aan mijn scheenbeen maakte een veel te vroeg eind aan mijn carrière”, klinkt Frédéric Peiremans (3 september 1973) nog altijd wat aangeslagen. “Anderzijds mag ik toch tevreden terugblikken op wat ik als voetballer meegemaakt heb.” Van 1993 tot 1998 zat Peiremans in de A-kern van Anderlecht, het jaar nadien kwam hij bij Charleroi terecht. Zijn buitenlandse avontuur begon met een seizoen Twente, alvorens twee jaar voor Real Sociedad te voetballen. Hij was ook drie keer Rode Duivel.
“Aan Anderlecht heb ik alles te danken”, aldus Peiremans, die als verdedigende middenvelder (meestal) of rechtsachter speelde. “Ik begon er als klein gastje bij de preminiemen, doorliep alle jeugdreeksen en schopte het tot in het eerste elftal. Vooral Monsieur Boskamp ben ik zeer dankbaar : hij gaf me een kans in de basis. Aan mijn jaartje bij Charleroi houd ik ook goeie herinneringen over, vooral op menselijke vlak.” Bij Twente kende hij samen met enkele ex-Anderlechtcollega’s als Spira Grujic, Chris De Witte en Kurt Van De Paar een uitstekend seizoen. Fier : “We werden zesde met 60 punten. Aan dat seizoen dank ik ook mijn transfer naar Spanje, waar iemand als trainer Javier Clemente, toch gewezen bondscoach van Spanje en dus niet de minste, aandrong op mijn komst.”
Hoe het was in Spanje ? “Ideaal ! Echt, op alle vlakken : familiaal, sportief, financieel ; het weer ook. Het was dan ook heel jammer dat ik geblesseerd raakte.” En het Spaans ? ” Hablo un poco español, si ( lacht). Spaans lijkt behoorlijk veel op Frans, dat was geen enkel probleem. Ja, echt jammer dat die blessure mijn carrière gefnuikt heeft, want samen met mijn vrouw en kinderen – twee dochters, van nu 10 en 8 jaar, en twee zonen van 5 en 2 – hadden we het in Spanje enorm naar onze zin. We stonden er op het punt een huis te kopen en er ons definitief te vestigen. Nu nog ga ik er twee, drie keer per jaar naartoe en als ik er iets interessants vind, zal ik geen seconde twijfelen.”
In afwachting daarvan werkt Peiremans drie dagen per week “voor de firma New Agir, als merchandiser. Daarnaast ben ik ook trainer van de nationale min 12-jarigen bij Anderlecht, een kans die ik kreeg via mijn manager Monsieur Lichtenstein. Ik vind het heel plezant om jongeren te trainen, ambities om het op een hoger niveau te proberen heb ik dus absoluut niet. Aanvankelijk had ik het moeilijk om naar wedstrijden in eerste klasse te gaan kijken, omdat ik er zelf nog te graag had bijgelopen, maar de laatste tijd woon ik al iets vaker weer de thuiswedstrijden van Anderlecht bij.” En doet hij zelf nog aan sport ? “Na mijn blessure moet ik nog even wachten, voor de verzekering, weet je. Maar als dat in orde is, ga ik het zeker nog eens proberen in provinciale of vierde klasse of zo.” (RVDB)
RVDB
‘Als ik iets interessants vind in Spanje, zal ik geen seconde twijfelen.’
