De carrière van Marc Emmers (25 februari 1966) kende aanvankelijk met transfers van Hamont naar Waterschei, KV Mechelen en in 1992 Anderlecht een droomparcours. Bij Malinwa beleefde Emmers zijn hoogtepunt, toen hij er in 1988 Europacup 2 veroverde. Ook bij Anderlecht maakte Emmers furore en veroverde hij drie titels en één beker. Toch eindigde zijn carrière, vooral door een zware blessuretol, in mineur. “Bij Anderlecht kreeg ik voor het eerst echt last van mijn knie. Wat volgde, was een aaneenschakeling van blessures. Of ik het maximum uit mijn carrière gehaald heb, zal ik wellicht nooit weten. Zeggen ze dat ik weinig karakter had ? Bullshit, zonder karakter stop ik al na die eerste operatie. Elke keer opnieuw heb ik me terug in de ploeg gewerkt. Mensen die me echt kennen, zullen zoiets nooit beweren.”

Na zijn paars-witte periode volgden in 1998 vier maanden serie B bij het Italiaanse Perugia. “Een vergissing”, noemt Emmers het. “Door allerlei extrasportieve problemen was voetballen in Perugia een onmogelijke opdracht.” Nadien speelde de Limburger nog twee jaar voor Lugano in de Zwitserse hoogste klasse. “Aan Lugano houd ik een dubbel gevoel over. Het is een mooie club, maar ze werken er als amateurs. Voor de aanvang van mijn laatste seizoen vloog de trainer plots buiten en werd de volledige technische staf vervangen, dat is om problemen vragen. De nieuwe trainer, een Italiaan met witte pantoffels, bakte er niets van. Ik heb in heel mijn carrière nooit een coach gezien met zo weinig tactisch voetbalverstand. Bovendien zorgde hij voor een invasie van Italiaanse spelers, dat maakte alles kapot. Doordat er een beperking was op het aantal buitenlanders in de basiself, zorgden de Italianen voor spanningen.”

Na Zwitserland keerde Emmers terug naar België. De laatste vier maanden van het seizoen 1999/00 maakte hij vol bij Diest. “Bij mijn terugkeer had ik me voorgenomen om te stoppen, op dat ogenblik wilde ik me distantiëren van het voetbalwereldje. Maar na enkele maanden begon het alweer te kriebelen.” Uiteindelijk sloot Emmers zijn carrière af bij zijn oude liefde, in derde provinciale, bij Hamont. “Gewoon voor het plezier, intussen ben ik al een tijdje gestopt. Ik hou in Hamont al vier jaar een krantenwinkel open en dat slorpt een groot deel van mijn tijd op. Verder kan ik me nu eindelijk meer concentreren op mijn gezinnetje.”

Emmers verzamelde 36 A-caps en nam deel aan de WK-eindrondes van 1990 en ’94. In 1989 werd hij verkozen tot Profvoetballer van het Jaar. (BB)

door Bert Boonen

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content