Behalve gemeenteambtenaar in Templeuve is Miguel Coqu ook jeugdscout voor Zulte Waregem en voorzitter van Red Dogue Tournai, een van de twee Belgische supportersclub van LOSC. ‘Vroeger was het hier een bolwerk van Mouscronsupporters. Nu is dat fel verminderd’, vertelt Coqu, die in zijn club een goede honderd leden telt, onder wie een twintigtal abonnees. ‘Je vindt hier nu vooral fans van Standard en in mindere mate Anderlecht. Club Brugge trekt hier geen volk. Maar de absolute publiekstrekker is Lille. Veel mensen verkiezen de Ligue 1 wegens de kwaliteit van het spel en de democratische ticketprijzen. Voor een Europese match vraagt Lille 12 euro. Op Waregem kom je niet toe met 20 euro.’

In de familie Coqu zijn ze al aan de vierde generatie LOSC-supporter toe. Het begon met de grootvader van Coqu aan moederskant, daarna de vader en nu heeft de kleine Matteo ook het virus te pakken. ‘Mijn grootvader ging na de Tweede Wereldoorlog met enkele vrienden met de fiets naar Grimonprez-Jooris. Toen hij te oud werd om naar het stadion af te zakken, luisterde hij op zaterdagavond naar de wedstrijd via zijn oude radio. Daar zat hij dan op zijn kruk, met een oor tegen de luidspreker geplakt. En ik luisterde mee.’

In het seizoen 1997/98 stampt Coqu samen met zijn vader Red Dogue Tournai uit de grond en hij organiseert als eerste Belgische supportersclub verplaatsingen naar de thuismatchen van Lille. ‘Ik was goed bevriend met Christope Landrin, die later zou uitgroeien tot een boegbeeld bij Lille. Toen we klein waren, gingen wij op dezelfde dag testen bij Lille en van de meer dan 400 spelers bleven wij als enigen over. Het viel mij op dat Landrin zijn voetbalschoenen had opgeborgen in een simpele plastic zak van supermarkt Auchan. Dat heeft mij zo fel aangegrepen dat ik hem een rugzak heb gegeven. Ik heb pas later vernomen dat hij in een sociaal achtergesteld gezin was opgegroeid.’

‘Toen ik moest vertrekken bij Lille, heb ik voor Landrin een club opgericht waarvan hij in het begin ook peter was. Na Landrin volgden de peters elkaar in ijltempo op: eerst Jean Makoun, dan Kevin Mirallas en zelfs Eden Hazard. Telkens als we iemand het peterschap hadden gegeven, vertrok die. We zochten een Belgische voetballer die enkele jaren bij Lille zou blijven, maar uiteindelijk hebben we beslist om geen peter meer aan te stellen. In vergelijking met andere clubs stellen wij niet veel voor. Ik was allang blij wanneer ik een plaatsje vond om mijn spandoek van Red Dogue Tournai of Landrin op te hangen.’