‘Een gebrek aan ernst ? Nee, verstrooidheid.’ Jocelyn Fraselle typeert haar zoon, Vincent Kompany. ‘Opstaan was altijd al een hele opgave voor hem.’

J ocelyn Fraselle : “Ik heb me altijd bewust op de achtergrond gehouden in de mediaheisa rond Vincent. Nu vind ik het tijd om die gereserveerdheid te doorbreken. Ik heb de laatste tijd zoveel onzin over mijn zoon gehoord, als moeder moet je daarop reageren. Door argumenten aan te halen als het feit dat Vincent soms te laat op training zou aankomen of zijn das vergeet aan te doen, willen sommige mensen aantonen dat het succes naar zijn hoofd is gestegen. Tot hen zou ik willen zeggen dat mijn oudste zoon altijd aan de luie kant is geweest, slordig, zeg maar. Sinds Vincents prille jeugd was opstaan altijd een hele opgave voor hem. Dat zit in de genen, denk ik. Ikzelf ondervind ook elke morgen de ergste moeilijkheden om uit bed te komen. Op dat vlak heeft zijn nieuwe status hem zeker niet veranderd.

“Zijn verstrooidheid is ook niet nieuw, Vincent was altijd al een dromer. Ik ben de tel verloren, maar het gebeurde echt vaak dat hij op straat tegen een paal liep, omdat hij weer eens volledig in gedachten verzonken was. Er ging geen week voorbij zonder dat Vincent zijn voetbalschoenen vergat, of zijn trainingspak op de club. Als ik dan hoor dat hij zich bij de nationale ploeg meldt met een sporttas van het verkeerde merk, vind ik dat typisch iets voor hem. Anderen interpreteren dat misschien als een gebrek aan ernst, terwijl het om verstrooidheid gaat. De nuance is belangrijk.

“Mijn zoon is niet veranderd door zijn succes, op één aspect na : zijn kleding. Vroeger droeg hij louter jeansbroeken met lappen en gaten. Tegenwoordig heeft hij zijn stijl bijgestuurd. Misschien dat er zoals steeds mensen zijn die dat bekritiseren. Is het dan verkeerd om van mooie kleding te houden ? Boven alles probeert Vincent een waardige ambassadeur van zijn club te zijn, niet alleen op het terrein, maar ook in het dagdagelijkse leven. Een rol die hij trouwens ook op school ter harte neemt. Vroeger gebruikte Vincent het voetbal vaak als een excuus om mindere resultaten uit te leggen. Nu is dat niet meer het geval. Hoewel iedereen weet dat zijn schoolcarrière na dit jaar zal stoppen, is hij sterk gemotiveerd om zijn laatste jaar humaniora succesvol af te ronden. Ook andere leeftijdsgenoten probeert hij te stimuleren. Ik steek niet weg dat ik school steeds als absolute prioriteit heb beschouwd, ik wilde zijn toekomst niet hypothekeren. Het risico dat Vincent niet zou slagen in het voetbal was gewoon te groot.

“Ik heb me steeds verzet tegen wat ik noem de ‘dictatuur van de clubs’. Het trainingscentrum van Neerpede is daar het uitgelezen voorbeeld van. De jeugdtrainers herhaalden er jaar in jaar uit dat school het belangrijkste was. Een beetje hypocriet, in de realiteit kwam onderwijs steeds op de tweede plaats, na het voetbal.

Ik heb meer dan eens die trainers in kwestie eens goed mijn gedacht gezegd. De relatie tussen Anderlecht en Vincent was bij de jeugd niet altijd even rooskleurig. Hij heeft bij momenten ook gebaald. Dat is de reden waarom, voor mij, zijn huidige succes niet alles goedmaakt.

“Bij de jeugd volgde ik Vincent zeer nauwgezet op, al heb ik hem nooit overbeschermd. Sinds hij bij Anderlecht op hoger niveau voetbalt, heb ik meer afstand genomen. Niet dat zijn carrière me nu minder interesseert, integendeel zelfs, ik ben zijn grootste fan. Maar zijn prestaties volg ik vanop afstand, op het scherm. Op het eind zal dat misschien mijn lot zijn, dan zie ik mijn zoon alleen nog maar door de ogen van de camera’s, ze focussen toch genoeg op hem. Zo zie ik hem ten minste nog beter dan vanuit de tribune ( lacht).

“Ik ben nog altijd niet live naar een van zijn wedstrijden in het eerste elftal gaan kijken, niet in de competitie, zelfs niet in de Champions League. Ik heb nooit gehouden van de massa. Ook toen Vincent bij de jeugd speelde, hield ik me vaak op afstand. Ik verdraag de houding van sommige trainers niet, net zoals ik moeite heb met racistische uitlatingen van andere ouders, beledigingen of negatieve kritieken. Racisme was er zeker, bij de jeugd, maar ook bij oudere mensen. Ook op dat punt zag ik geen reden om Vincent af te schermen.

“Ik was nooit een voetbalspecialist, in tegenstelling tot de papa van Vincent. Toch was ik me snel bewust van zijn enorme capaciteiten : intelligentie in zijn tussenkomsten, snelheid en elegantie. Met die kwaliteiten verbaast het me niets dat hij het aan het maken is. Wat me wel verrast is de onrust die hem tegenwoordig kenmerkt. Hoewel mijn kinderen Christel, Vincent en François bij hun vader in Brussel wonen en ik mijn leven probeer te reorganiseren in Henegouwen, hebben we geregeld contact. We bellen elkaar een paar keer per dag. De laatste tijd is het steeds moeilijker om Vincent aan de lijn te krijgen, hij hangt voortdurend aan zijn gsm.

“Op de dag waarop hij de Gouden Schoen kreeg, ontving hij vijftien aanvragen voor interviews. In zulke omstandigheden is het ondenkbaar dat hij op alle verzoeken ingaat. Met natuurlijk opnieuw het risico dat hij doorgaat voor een pretentieuze speler met sterallures, een vedette. Ik ben blij dat de club iemand heeft aangesteld die moet selecteren uit de overvloed, want Vincent kan gewoon geen ‘nee’ zeggen. Er zijn mensen die beweren dat hij intimideert door zijn gebarentaal. Misschien, maar hij zet een masker op, om zijn gereserveerdheid te verbergen, want mijn zoon is in de eerste plaats een verlegen jongen. En wat zijn vermeende nonchalance betreft, dat wijst alleen maar op een hyperconcentratie. Als hij naar een wedstrijd toewerkt, telt alleen het spelletje.

“De toekomst ? Ik hoop dat Vincent zo snel mogelijk kan bevestigen op zijn favoriete positie, die van verdedigende middenvelder. Op die plek kan hij beter de kleine foutjes maskeren die zijn spel nog typeren. Maar dat is toch logisch, voor een jongen van achttien ! Voor de rest wens ik hem natuurlijk een mooie carrière toe. Ik zal hem wel altijd blijven aanmoedigen om zichzelf te blijven. Ik geloof hem op zijn woord als hij zegt dat hij niet aan carrièreplanning doet. Maar of hij het nu wil of niet, hij zal zich de komende maanden en jaren in een heel andere wereld moeten integreren, dan degene die hij totnogtoe kent.

“Niemand weet wat er zal gebeuren – zonder het voetbal en de bijbehorende glorie had Christian Karembeu waarschijnlijk nooit zijn latere echtgenote Adriana ontmoet. Van mij mag Vincent zich gerust ook eens in andere milieus, zoals de modewereld, laten opmerken. Aan hem de keuze. Hij mag in geen geval naïef zijn, niet iedereen heeft goede intenties.”

door Bruno Govers

‘Mijn zoon is niet veranderd door zijn succes, op één aspect na : zijn kleding.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content