Jacques Sys ziet de open brief van Anderlecht vooral als een teken van machteloosheid.
Zou er iemand bij Anderlecht in deze donkere dagen voor Kerstmis nog denken aan de triomfalistische manier waarop Vincent Kompany in mei werd binnengehaald? Het moest een symbool zijn voor een andere toekomst en de morrende aanhang weer met de club verzoenen. Ook in een groot deel van de media kwam er maar geen einde aan het gejubel rond de komst van Kompany, het leek erop dat er een wonderman uit de hemel was neergedaald. En toen de nieuwe speler-trainer, die later speler-manager werd genoemd, zijn staf en andere departementen samenriep omdat iedereen het gevoel moest krijgen dat er een visie wordt gevolgd, leek dat wel wereldnieuws.
Ook Vincent Kompany moet zichzelf in vraag stellen.
Zeven maanden later is er niemand die een visie ontdekt, en deed het bestuur een vreemde knieval. De vraag om geduld is in wezen een veroordeling van het eigen beleid, een signaal van machteloosheid. Dat moet nog nooit op zo’n manier zijn vertoond. Het lijkt erop dat Anderlecht zich wil indekken tegen mindere prestaties, tegen het onvermogen om de neerwaartse curve echt om te buigen. Op die manier wil paars-wit het opborrelend ongenoegen van de van oudsher kritische aanhang in de kiem smoren.
In een open brief laten weten dat Anderlecht pas in 2022 weer wil spreken over de titel is een kaakslag voor de supporters. Je vraagt je af wie deze bizarre vorm van communicatie heeft bedacht. Dat iedereen intern daarover op dezelfde lijn zat, lijkt zeer onwaarschijnlijk. Want het botst met de grandeur die Anderlecht nog altijd wil uitstralen.
Wanhopig moet in ieder geval Marc Coucke zijn die drijft op zijn zakelijk instinct, maar er intussen al lang is achter gekomen dat er in het voetbal andere wetten gelden dan in het bedrijfsleven. Maar de essentiële vraag is welk plan hij heeft om de club daadwerkelijk uit de impasse te sleuren. Zou iemand anders bij Anderlecht dat weten? Je kan niet blijven met de grove borstel doorheen het personeelsbestand gaan en bestaande fundamenten afbreken, vooral ook omdat nieuwe mensen niet voor een nieuw elan en al evenmin voor nieuwe ideeën zorgen.
Bijna twee jaar is het geleden dat Marc Coucke, nog voor zijn officiële aanstelling als voorzitter, op een persconferentie de nood aan modernisme onderstreepte. En er openlijk werd gesproken over voetbal dat bij de stijl van Anderlecht past. Op geregelde tijdstippen wordt er ook verwezen naar het vorige bestuur en de fouten die er zijn gemaakt. Maar is de samenstelling van de huidige kern hun fout? Hoe kan het bijvoorbeeld dat er 48 spelers op de loonlijst staan en er nog altijd gesproken wordt over een veel te jonge ploeg? Waarom vertoont het scoutingsysteem zoveel haperingen? En als er nu, via fraaie Engelse woorden, zoveel wordt verwacht van een ander systeem om spelers te rekruteren, waarom is dat dan niet vroeger gebeurd?
Maar essentieel is de vraag wat Vincent Kompany op dit moment aan Anderlecht heeft bijgebracht. Behalve dat zijn aanwezigheid lang de supporters paaide. Kompany deed als trainer verkeerde inschattingen, hield te lang vast aan een spelconcept waarvoor het materiaal niet aanwezig is en is mee verantwoordelijk voor de huidige gang van zaken. Ook hij moet zichzelf in vraag stellen.
Anderlecht heeft geen andere keuze dan straks weer te herbeginnen. Maar zit er in de club genoeg voetbalverstand om cruciale posities met de juiste mensen op te vullen? En vooral: wat zijn de financiële mogelijkheden op de transfermarkt gezien de nog altijd aanwezige schulden voor een beperkt budget zorgen? Tijd wordt het in ieder geval dat het geloof in het project en alle holle woorden die daarover weerklonken, worden omgezet in concrete daden. Wat dat betreft nodigt de korte winterstop straks uit tot bezinning. Op alle niveaus.
