Het nakende jaar 2002 moet uitmaken wie de opvolger wordt van Frankrijk op de erelijst van het WK en wie, na Real Madrid, de Champions League op zijn naam schrijft. Frankrijk en Argentinië worden algemeen beschouwd als de grootste kanshebbers op de wereldtitel. Wat de titelhouder betreft, is dat logisch. Frankrijk lijkt nog versterkt sinds het vorige WK. De verdediging is wel Laurent Blanc (nu Leboeuf) en diens rechterarm Didier Deschamps (nu Vieira) kwijt, maar voorin staat met Henry/Trezeguet een veel efficiënter duo dan Dugarry/Guivarch in 1998. Als Barthez in doel wat evenwicht terugvindt, wordt Frankrijk straks in Azië de te kloppen ploeg.

Het vertrouwen in Argentinië steunt op twee feiten. Het eerste is dat de Zuid-Amerikanen moeiteloos en met ruime voorsprong de 18 wedstrijden tellende kwalificatieronde van de Conmebol wonnen, het tweede dat hun internationals sterk presteren bij Spaanse en Italiaanse topteams. Maar een vernieuwing zit er niet in, tenzij de bij Barcelona meer en meer aan bod komende en pas 20-jarige Saviola. Aanvoerder Simeone, daarentegen, wordt er binnenkort 31, Batistuta zelfs 33 en Sensini 35.

Mogelijke tegenstand komt allicht vooral uit Europa, al zien we daar niet onmiddellijk Italië, Duitsland of Engeland voor zorgen, wat meer Spanje en Portugal. Het valt anderzijds te hopen dat de Brazilianen eindelijk weer hun kopje boven water steken. Als zij in Zuid-Korea hun eerder makkelijke groep C winnen, dan verhuizen ze naar Japan waar de lokale fans van Brazilië hun alternatieve favoriet hebben gemaakt in het vermoedelijk geval dat hun eigen ploeg het niet verder schopt dan de eerste ronde.

Er kan uiteraard veel gebeuren, mocht Brazilië opnieuw over een beste Ronaldo kunnen beschikken. Met Rivaldo zou hij meteen weer het meest gevaarlijke scherpschuttersduo ter wereld vormen. Maar het lijkt ons weinig waarschijnlijk dat de Ronaldo die in zijn eentje met explosieve versnellingen de verdedigingen doorboorde en dan nog zijn acties op perfecte wijze afrondde, ooit nog terugkeert. Dat zal hij zelf ook wel beseffen, want er is een tijd geweest waarin te veel van zijn lichaam geëist werd.

Enkele weken vooraleer het WK van start gaat, wordt in Glasgow de finale van de Champions League gespeeld. Iemand die daarop zijn boontjes te week heeft (had ?) gelegd, is SirAlex Fergusson. Dat zou meteen zijn laatste wedstrijd worden als manager van Manchester United, het team dat hij van het ene succes naar het andere leidde en dat hem hielp in de Britse adelstand te worden verheven. Fergusson, geboren en getogen in Paisley op een boogscheut van Hampden Park, leek thuis een schitterende loopbaan te kunen afsluiten. Om zich later wat te amuseren met zijn paardenstal en het koesteren van de beste wijnen uit zijn rijkelijk met grote Bordeaux’ gevulde kelder.

Maar het gaat niet te best met Man United en ook niet met Sir Alex. Hem werd een functie als club consultant op Old Trafford verzekerd, maar nu doen geruchten de ronde dat een groep Ierse zakenlui – ook uit de paardensportwereld – de rijkste club ter wereld zou willen opkopen en Sir Alex als chairman aanstellen. Als het inderdaad zo’n vaart loopt, dan lijkt de achteruitgang van Man United ons normaal en zullen het weer de Spaanse clubs moeten zijn om met Bayern München af te rekenen. Voor zover ook de Duitsers het niet laat afweten.

door Mick Michels

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content