IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN. VANDAAG: HET EERSTE INTERVIEW MET MARC WILMOTS.

Negentien jaar was Marc Wilmots toen hij van STVV naar KV Mechelen vertrok. Hij gold toen als een groot talent – reden genoeg voor een uitgebreid interview. Dat was in juni 1988, precies 25 jaar geleden. Wilmots zat thuis in Geldenaken, in de gezellige en warme sfeer van de gemoderniseerde ouderlijke hoeve, waar hij zich duidelijk veilig geborgen wist. Een imponerende verschijning en een man met een uitgesproken mening. Zo werd hij in Sport Magazine van 22 juni 1988 ingeleid en zo was het ook.

Marc Wilmots grasduinde door zijn carrière. Hij vertelde hoe hij als goalgetter van Geldenaken (Jodoigne) was begonnen en hoe zijn vader hem op een gegeven moment voor 300.000 Belgische frank (7500 euro) vrijkocht en naar STVV doorsluisde. Gelukkig maar, sprak hij met enige verontwaardiging, want hij had gezien hoeveel jonge voetballers aan hun oorspronkelijke club vastgebonden bleven door de koppigheid van de bestuurders. Wilmots vervolgde zijn verhaal: hoe hij zich in Sint-Truiden had opgewerkt tot een van de meest beloftevolle aanvallers en vooraan een soort twee-eenheid vormde met Stef Agten. En hij vertelde dat zijn vader de voorbije maanden alle onderhandelingen had gevoerd en dat er een hele stoet clubs in hem geïnteresseerd was: Club Brugge, Sporting Charleroi, AA Gent, Cercle Brugge en Antwerp. Tot hij Paul Courant bij hem thuis zag binnenstappen en hij zo wist dat ook KV Mechelen interesse toonde. Uiteindelijk koos hij zelf voor deze club. Omdat hij daar het beste klimaat meende aan te treffen om te rijpen, om zich als voetballer te vervolmaken. Want in Sint-Truiden, vertelde hij, werden zijn zwakke punten niet weg geschaafd en zijn kwaliteiten niet verder aangescherpt. Hij had zijn prestaties, zo wist hij, aan zichzelf te danken.

Hij klonk zelfverzekerd, Marc Wilmots. En sfeergevoelig. Hij vervulde op dat moment zijn militaire dienst en vertelde enthousiast over de schitterende sfeer die er in de nationale militaire ploeg hing, over de stimulerende aanpak van trainer Jean Kindermans. Hij onderbrak het gesprek om je uit te nodigen voor koffie en taart. Hartelijkheid is een deugd die in dat gezin werd gekoesterd. En hard werd werken deed iedereen. Er was een imponerende veestapel en ruim zeventien hectare grond die dienden bewerkt te worden. Ook Marc Wilmots stak een handje toe. Hij hield van het leven op de hoeve. Over hem verschenen er toen wat geromantiseerde verhalen van een voetballer die ’s ochtends op het veld wroette en ’s avonds op doelpuntenjacht ging voor STVV.

Het was opvallend hoe Marc Wilmots zijn weg uitstippelde. Iedereen, vertelde hij, ging ervan uit hij naar Standard zou verhuizen. Een Waal in een Waalse club, zo leek het te horen. Maar Wilmots was niet geïnteresseerd in Standard. Hij zag geen perspectief in deze club, hij was naar een aantal wedstrijden gaan kijken, had een paar trainingen bijgewoond en constateerde dat er in deze vereniging geen ziel zat, geen spirit. Dat vertelde Marc Wilmots, negentien jaar, onverbloemd en onversneden over het voetbalboegbeeld van Wallonië. Zijn gevoel dreef hem naar Mechelen. “Ik ben een Vis en die handelen op intuïtie”, lachte hij. Later, beklemtoonde hij, zou hij nog wel voor de Rouches spelen.

En zowaar: drie jaar later tekende Marc Wilmots voor Standard. Hij deed aan carrièreplanning en zou na het tekenen van die overeenkomst vertellen dat hij onder Aad de Mos had leren voetballen, dat hij aanvankelijk tijdens positiespelletjes niet wist waar hij stond, maar het allemaal relatief vlug had opgepikt. Maar hij voegde er meteen aan toe dat hij hooguit twee jaar bij Standard zou blijven, omdat hij geen man is om zich lang aan een club te binden.

Dat kwam dan wel niet uit. Marc Wilmots bleef vijf jaar op Sclessin, alvorens hij dan voor vier seizoenen naar Schalke 04 ging. Zijn verknochtheid aan Sint-Truiden, zo bleek tijdens dat eerste interview, was opvallend. Toen de officiële voetbalkalender op het moment van het interview bekend raakte, informeerde hij meteen naar de eerste wedstrijden van STVV. Pas nadien wilde hij weten tegen wie KV Mechelen speelde.

Na het interview trok Marc Wilmots zijn werkplunje aan en trok met zijn vader naar het veld. Zijn gezicht straalde van geluk. ?