De massale belangstelling voor de Ronde van Vlaanderen toonde afgelopen zondag nog maar eens dat de wielersport in dit land blijft beroeren en ontroeren. Ook insinuaties over het gebruik van doping blijken het imago steeds minder te bekladden. Twee weken geleden vertelde de Spanjaard Jesus Maria Manzano dat er een arsenaal trucjes bestaat om controles te omzeilen. Hij lichtte dat op zo’n gedetailleerde manier toe dat dit verhaal onmogelijk verzonnen kan zijn. Het peloton nam het voor kennisgeving aan en Tourbaas Jean-Marie Leblanc schrapte Kelme, de voormalige werkgever van Manzano, uit zijn deelnemerslijst. Eind vorige week gooide Antoine Vayer, ex-trainer van Festina, een nieuwe knuppel in het hoenderhok : hij zei dat er geen lessen getrokken zijn uit het verleden, sprak nog maar een keer over het gebruik van epo en over manipulaties tijdens de dopingcontroles. Het bericht verzoop midden in de lawine van verhalen die de media de voorbije dagen over de Ronde van Vlaanderen serveerden.

Steeds nadrukkelijker distantieert de wielersport zich van die mensen die eerst jaren kritiekloos in het wereldje meedraaiden, om vervolgens gefrustreerd met modder te gooien. Het neemt niet weg dat de wielersport zichzelf achterna blijft lopen : de geur van schimmigheid valt niet weg te blazen, de geschiedenis herhaalt zich steeds weer, gesofistikeerde controles ten spijt. Maar het publiek ligt er niet langer wakker van. Toen de tenoren zich afgelopen zondag op de Grote Markt van Brugge voor de start van de Ronde van Vlaanderen presenteerden, raasde er een golf van enthousiasme doorheen deze op dit vroege uur anders slaperige stad. Iedereen maakte zich op voor de Vlaamse hoogmis van de wielersport. En bij dat soort van haast devote feestelijkheden passen geen smeuïge verhalen.

De Ronde van Vlaanderen is en blijft een vlucht uit de werkelijkheid, een rauwe tocht, gedragen door in regen en wind geboetseerde werkers. Is er iemand die dat beeld beter symboliseerde dan de afgelopen zondag overleden Briek Schotte ? Met zijn holle ogen en van pijn doordrongen gelaat leek Schotte zo te zijn weggelopen uit een impressionistisch schilderij van Jeroen Bosch. Het bericht van de dood van Schotte bereikte de karavaan net nadat die het standbeeld van de West-Vlaming was gepasseerd in zijn geboortedorp Kanegem. Het moest later de feestvreugde in Meerbeke wat temperen, al leek dat niet helemaal te lukken : toen er voor Schotte een minuut stilte werd gehouden, weergalmde de muziek door de microfoon. Een pijnlijk foutje.

Het nam niet weg dat de Ronde van Vlaanderen ook nu weer was uitgegroeid tot een zinderend gebeuren : de mensenhagen op de hellingen, niet alleen debuterende journalisten, zelfs de meest ervaren volgers lopen de rillingen op de rug bij het beleven van dit epos. Organisatoren moeten er alleen over waken dat deze wedstrijd niet stikt in zijn gigantisme. Het aantal genodigden dreigt langzamerhand de persmensen te overtreffen, zodat het steeds moeilijker wordt om de koers te volgen. Zeker als overijverige politieagenten zich geroepen voelen om de Feldwebel te spelen. Het is niet iedereen gegeven om het hoofd koel te houden in deze heuse rodeo.

Als er iemand was die moeite had met de evoluties in de wielersport, dan was dat Briek Schotte. Hij ergerde zich aan het koele, zakelijke en beredeneerde dat ook in het peloton zijn intrede had gedaan. Het ploegensysteem, vond Schotte, werd op een dusdanige manier geperfectioneerd dat de individuele prestaties haast zijn uitgeschakeld. Hij vond dat renners te veel werden bedorven, hij moest steeds weer constateren dat ze er na afloop niet vermoeid uitzagen.

De afloop van de 88e Ronde van Vlaanderen zou hem ongetwijfeld niet met vreugde hebben vervuld. De Vlaamse topfavorieten lieten het afweten. Het doet geen afbreuk aan de zege van de getalenteerde maar weinig gedisciplineerde Steffen Wesemann. In de Wielerspecial die Sport Magazine eind februari op de markt bracht, noemde Walter Godefroot Wesemann een flierefluiter en vergeleek hem met een langslaper die je wel een tijdje vroeger kan doen opstaan, maar die uiteindelijk toch lang blijft slapen. Zondag bleek daar alvast niets van. Wesemann rondde een collectief sterke prestatie van de T-Mobile-ploeg af. Vanop enige afstand keek Godefroot naar de huldiging van Wesemann. Niet iedereen vindt dat hij gezien moet worden op het Vlaamse wielerfeest.

door Jacques Sys

De Ronde van Vlaanderen mag niet stikken in haar gigantisme.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content