België begon soeverein aan de match tegen Engeland, maar moest uiteindelijk het hoofd buigen. Er was alleszins genoeg om over te praten.
De gelaatstrekken van de spelers zien er even mistroostig uit als het laatste kwartier van de wedstrijd. De ploeg, die op dat moment al aan zijn lot werd overgelaten door een Kevin De Bruyne die niet in de match zat, zoekt wanhopig naar een gaatje in het Engelse blok dat aan de rust door Gareth Southgate herschikt werd. Gedurende drie kwartier was de dominantie van de Belgen nochtans overweldigend, maar het scorebord liet iets anders uitschijnen. Door een onhandige tussenkomst van Thomas Munier kan Marcus Rashford nog voor de rust een onverhoopt punt uit de brand slepen.
Van de match tegen Engeland zal vooral de tweede helft blijven hangen en met name de smakeloze ontknoping ervan. Er zullen onvermijdelijk ook vragen rijzen over het ontbreken van een tikkeltje gezonde branie bij de spelers en in het bijzonder bij de bondscoach. Tegen het stevige bouwwerk van de Three Lions koos Roberto Martínez ervoor om het sloopwerk over te laten aan de jonkies Yari Verschaeren en Jérémy Doku. Op zich hadden beide het juiste profiel om de muur neer te halen, maar ze kwamen body en ervaring tekort tegen de robuuste Engelse gastheren. En dat werd cash betaald. Op het einde was België niet meer bij machte om het doel van Jordan Pickford te bedreigen. De vierde nederlaag in vier jaar zal opnieuw het debat aanwakkeren over het gebrek aan wisselmogelijkheden in een team dat nog altijd op zoek is naar zijn eerste grote trofee.
De klokt tikt ongenadig door in het nadeel van de Rode Duivels. En voor de supporters die na elke tegenvallend resultaat zure oprispingen krijgen, begint de tijd zelfs te dringen. Het maakt hen niet uit dat het verlies in Wembley voortvloeide uit een clowneske strafschop en een schot dat afschampte op een Belgisch been. De nederlaag komt bovenop de twijfels die ontstonden op een zomeravond in 2018 tegen Frankrijk. En het is net die wedstrijd die België op een krampachtige manier probeert te vergeten.
Een dubbel gemis
In de tweede helft miste België vooral de inbreng van Dries Mertens en Eden Hazard, zelfs nog voor dat Kevin De Bruyne het veld verliet. Om de afwezigheid van de twee kleine blikopeners te compenseren werd KDB een rij hoger gepositioneerd. Het is een positie waarop hij zich veel minder op zijn gemak voelt en zijn prestatie is dan ook navenant. De Bruyne zoekt zijn zuurstof op de flanken, terwijl een Hazard in topvorm in staat is om de bal in het centrum te ontvangen, tussen de lijnen, zich tijdens zijn controle te draaien en zo de organisatie van de tegenstander in de war te sturen. Een job die doorgaans vergemakkelijkt wordt door de aanwezigheid van Mertens, de koning van het opvragen van de bal in de ruimte. Hij trekt de defensieve linies open en geeft Eden Hazard meer ademruimte. Zonder hen zijn de offensieve automatismen van het team van Roberto Martínez verminkt.
Op minder dan een jaar van het EK begint de gezondheidstoestand van de kapitein van de Rode Duivels zorgen te baren. Moet België alvast wennen aan een nationale ploeg zonder het grootste talent uit zijn geschiedenis? Ondanks zijn enthousiasme en zijn techniek is Yannick Carrasco niet in staat om dezelfde chaos te creëren als de magiër van ‘s-Gravenbrakel. Op het mythische gras van Wembley is Carrasco er wel in geslaagd om meer dan 50 procent van het totale aantal dribbels voor zijn rekening te nemen (vier voor hem, zeven in totaal), maar die statistiek is ver verwijderd van de cijfers van Eden Hazard op het WK in Rusland. Die hadden de Rode Duivels naar een andere dimensie getild, dat van een potentiële wereldkampioen. Tel daar nog bij dat Carrasco vooral een dribbelaar is, geen creatieve speler die dribbelt. Tegen de Engelsen heeft hij geen enkele voorzet gegeven waaruit een doelpunt had kunnen vallen.
Een kwestie van profielen
Noch de dribbels van Jérémy Doku, noch het gevoel voor ruimte van Yari Verschaeren hebben het verhaal van de match kunnen doen kantelen. Hun inbreng kan dan ook in vraag gesteld worden, zeker omdat spelers die veel meer ervaring hadden met het Engels voetbal op de bank bleven tot het laatste fluitsignaal.
Dat is een gevolg van de gebruiksaanwijzing die Roberto Martínez hanteert. De Catalaan toonde het eerder al door zich de diensten van Radja Nainggolan voor het WK in Rusland te ontzeggen: hij baseert zich eerder op spelersprofielen dan op het cv van zijn spelers. Dat hij Verschaeren brengt, heeft te maken met diens specifieke kwaliteiten, zoals de bondscoach vroeger in dit blad al opmerkte: ‘Yari kan een draaibeweging maken tussen de lijnen, met een heel korte balcontrole. Hij maakt optimaal gebruik van de ruimte, zoals ook een Dries Mertens dat kan. Dat is een heel moeilijke kwaliteit om te trainen. Het is een natuurlijk talent en Yari heeft dat.’
Daarna kwam ook Doku tussen de lijnen om Carrasco te vervangen. De aanwinst van Rennes kan als geen ander voor onrust zorgen in de vijandige linies, een kwaliteit die scouts op het hele continent al jaren opgemerkt hebben. Tegen een Engels gegroepeerd blok haalde Martínez de jongen uit zijn hoed die gemiddeld twaalf dribbels per wedstrijd probeert sinds zijn debuut in de Jupiler Pro League. Een dubbele ongelukkige keuze die hem de kritiek opleverde van de mensen die liever Michy Batshuayi of Leandro Trossard hadden zien invallen.
Maar Roberto Martínez is er de man niet naar om zich te laten beïnvloeden. Benieuwd of het volgende toernooi hem gelijk zal geven.
