Van Knokke-Heist naar De Panne: een rit van 77 kilometer van oost naar west, een verhaal van voetbalmecenassen, gedwongen fusies, bekrompen ‘mijn club-mooie club’-politiek, kommer en kwel en zeldzaam voetbalgeluk.
KM 0/ KNOKKE-HEIST Royal Knokke FC (1e provinciale) – KFC Heist (3e provinciale)
In Knokke-Heist, de meest oostelijke gemeente langs de Belgische kust, aanschurkend tegen Zeeuws-Vlaanderen, houden ze van een beetje meer. Een helihaven om de rijken in de weekends te importeren, een casino of de chique Royal Zoute Golf Club, waar burgemeester Leopold Lippens geregeld aan de tee staat. Ook het Stadion Olivier, thuishaven van Royal Knokke Football Club, mag er wezen. Schitterende grasmat, atletiekpiste, een ruime kantine (voor het volk) en een vipruimte aan de achterzijde van de grote tribune, waar de champagne rijkelijk vloeit. En toch moet ook RKFC, na de degradatie uit bevordering in … 1946, zich tevredenstellen met een plaats in eerste provinciale. Beter voetbal is er alleen te zien in de voorbereidingsperiode, wanneer eersteklassers zich klaarstomen – deze zomer was Anderlecht er te gast – op het nieuwe seizoen, of op maandagavond, wanneer de beloften van Club Brugge er hun competitiewedstrijd afwerken.
“Vijf jaar geleden miste de club nipt de promotie, maar voorzitter Guido Demey blijft ambitieus”, zegt Jean-Pierre Vanheerswynghels, al 25 jaar provinciaal voetbalmedewerker van Brugsch Handelsblad. Demey, eigenaar van Hotel Prins Boudewijn langs de Lippenslaan, gaat prat op zijn vriendschap met Michel Verschueren en is het prototype van een voorzitter-met-netwerk. Onder andere Dennis van Wijk, Kenneth Brylle, James Storme en Henk Houwaart kropen op zijn verzoek in de dug-out. Grote namen, maar allemaal beten ze hun tanden stuk op de wetmatigheden van het (provinciale) voetbal: wie geen geld heeft, mag de ambities opbergen. Vanheer-swynghels: “Voetbal aan de kust is een moeilijk verhaal, zéker in eerste provinciale, dat gedomineerd wordt door ploegen uit het zuiden van de provincie, waar méér industrie en dus meer geld is.”
Ook daarom heeft de club drie seizoenen geleden het roer omgegooid en wordt vooral met eigen jeugd gewerkt, zegt Eddy Sys, sinds acht jaar hulptrainer en vertrouwensman van ondervoorzitter Ronny Goethals. “We hadden een goede lichting jeugdspelers, dus zou het zonde geweest zijn om die jongens aan de kant te schuiven.” De laatste grote transfer was Sven Vermant, die na zijn afscheid bij Club Brugge in 2008 het blauw-witte shirt aantrok. Toen Vermant begin dit jaar sportmanager bij blauw-zwart werd, haakte hij af. “Sven heeft onze jongeren op tactisch en positioneel vlak veel bijgebracht. Zijn rol wordt nu overgenomen door Wesley De Smet – midden de jaren negentig voetbalde hij met SK Beveren in eerste – en Wim Roels, die met SV Zulte Waregem in tweede speelde”, aldus nog Sys, assistent van Roland Verhaeghe, vorig seizoen nog beloftetrainer en jeugdcoördinator. “Dat Roland hoofdtrainer werd, is het beste bewijs dat we geloven in onze jongeren. Momenteel zijn er vijf jongens uit de jeugdopleiding vaste waarde in het eerste elftal.”
Bestuur en spelers van KFC Heist heten u van harte welkom, staat er op een bordje aan de poort van Stadion De Taeye, gebouwd in 1960, langs de spoorweg Brugge-Knokke. Vanheerswynghels: “De ploeg van het volk. Iets minder toeschouwers dan in Knokke, maar toch meer dan in de periode dat er alleen maar broodspelers aangetrokken werden.” Ook dát is symptomatisch: een voorzitter, Richard Vantorre, die seizoen na seizoen geld in de vereniging pompt, voetballers te goed betaalt en kort na de gemiste promotie naar bevordering afhaakt. Vanheerswynghels: “Toen zijn echtgenote Jeannine Bouckaert – zij wás KFC Heist – zwaar ziek werd, heeft Vantorre zich na meer dan dertig jaar teruggetrokken. Maar, en dat moet gezegd: hij heeft alle rekeningen vereffend.” En toch was de erfenis voor de nieuwe voorzitter, Jef Coppejans, zwaar: vrije val van eerste naar vierde provinciale. “Dit seizoen start Heist, hoofdzakelijk met eigen jeugdspelers, in derde provinciale.” Een talentvolle groep, klinkt het, geleid door Helio De Oliviera, ex-profvoetballer bij FC Santos – de club van Pelé, door wie hij ooit voor een etentje uitgenodigd werd – en in 1989 tweede in het topschutterklassement, na … Bebeto en Romario.
Het is zomervakantie. Jonge bengels van zes, zeven jaar lopen in shirts van Barcelona, Club Brugge en de Spaanse nationale ploeg achter een ongrijpbare bal. “Voor veel provinciale clubs is dit een bron van inkomsten. Ze vragen of een speler van het eerste elftal vakantie wil nemen en een sportkampje wil leiden.” Alle kleine beetjes helpen … “Maar”, zegt Vanheerswynghels, “het gemeentebestuur van Knokke doet enorm veel voor zijn clubs. Een nieuw sportcomplex in Westkapelle, goede accommodatie in Knokke en Heist en dat allemaal tegen een billijke vergoeding. In andere regio’s, vooral in Brugge, worden clubs geconfronteerd met zware kosten voor gas, elektriciteit en huur van de terreinen, waardoor de sportieve verhoudingen scheefgetrokken worden.” Dat zal blijken in Zeebrugge, de volgende halte.
KM 8/ ZEEBRUGGE FC Zeehaven Zeebrugge (4e provinciale)
Achter de Pierre Vandammesluis, waar appartementshoge boten, gigantische loskranen en autoterminals het stadsbeeld domineren, liggen twee voetbalterreinen. In het smalle toegangspoortje, geprangd tussen rijtjeshuizen, slaat de verwarring toe. FC Zeehaven Zeebrugge dankt zijn sponsors, staat op de muur. Aan het hekken: FC Zeemeeuw Brugge is niet verantwoordelijk voor ongevallen of diefstal. Zeemeeuw of Zeehaven?
“Zeehaven Zeebrugge”, verduidelijkt voorzitter Hubert Coppens. “Met de naamsverandering wilden we de banden tussen de havenbedrijven en de voetbalclub aanhalen.” Maar: multinationals blijken niet begaan met het lot van een vierdeprovincialer, die vorig seizoen in de kelder van het klassement voetbalde. Vanheerswynghels: “In de kantine werd een jukebox onder het klassement van de eerste ploeg geschoven, zodat niemand kon zien dat het bordje van Zeehaven Zeebrugge onderaan hing.” (lacht)
Er wordt goed gewerkt, benadrukt Coppens – ex-jeugdspeler en uitbater van café Rembrandt, de plaats waar bestuursleden geregeld met elkaar overleggen – die in 1997 vooropging in de strijd tegen het verleden. Onder impuls van zijn voorganger, Michel Dewispelaere, streken midden de jaren negentig een aantal ex-spelers van Cercle – Rudy Poorteman, Luc Noë, Franky Mestdagh – bij de toenmalige tweedeprovincialer neer. Mooi, maar financieel niet haalbaar. “We zijn nog altijd onze kantine aan het afbetalen, wat zwaar weegt op de sportieve uitbouw.”
KM 16/ BLANKENBERGE KSC Blankenberge (1e provinciale)
Parking 5 euro per dag. De boodschap aan het Jules Soetestadion slaat niet aan. Toeristen gaan liever op zoek naar een van de schaarse (gratis) plaatsjes in de zijstraten. Hier werd in 1999, onder de naam Daring Blankenberge, nog in bevordering gevoetbald. De bekroning van een stormachtig succesverhaal onder Eddy Dudal, de ondertussen overleden voorzitter die zwart-wit in zes jaar van derde provinciale naar vierde nationale leidde. Flamboyanter maken ze voorzitters niet meer, besefte ook Dudal, die ooit drie wedstrijden zélf in de dug-out zat. “Omdat ik driemaal na elkaar won, maakte ik al die trainers belachelijk. Voor mijn part mogen Johan Museeuw of Freddy Maertens trainer zijn, als ze maar resultaten halen.”
Cedomir Janevski, later Club Brugge, leidde Daring naar bevordering, maar nog was de honger van Dudal niet gestild. “Ik wil naar derde nationale”, maar na zijn onverwacht overlijden in 1999 eindigde het voetbalsprookje in een nachtmerrie. The rise and fall of Daring. De fiscus eiste veertien miljoen frank aan achterstallige btw en verhaalde dat op de leden van de feitelijke vereniging. Vanheer-swynghels: “Daar zijn menselijke drama’s gebeurd. Een van de bestuursleden heeft zelfs zijn huis moeten verkopen.” De club degradeerde en zocht in 2000 toenadering tot SV Blankenberge, tot dan de eeuwige rivaal. In 2000 werd de fusieploeg, SC Blankenberge, boven de doopvont gehouden. “Blankenbergenaars zijn kritisch, maar steunen hun ploeg. Van alle ploegen aan de oostkust, leeft het voetbal hier het meest.”
KM 20/ DE HAAN KSK Wenduine (3e provinciale) – KE De Haan (3e provinciale)
Recreatiecentrum ‘Kerremelkpit’ in Wenduine, de mooiste locatie aan de kust: een voetbalterrein ín de duinen. Een handvol toeschouwers betaalt, anderen kijken vanuit de duinen gratis mee. “Als het mooi weer is, zit er meer volk in de duinen dan rond ons terrein. Om en bij de 2500 euro verlies per jaar”, zucht Eric Blomme, sinds veertien jaar voorzitter én uitbater van de kantine. “Ik moet hier alles doen, meneer. Kantine schoonmaken, truitjes wassen, transfers …” Seizoen na seizoen speelt de koninklijke de top in derde provinciale, met jongens uit de streek, geleid door Filip Dewaele, ex-speler van Cercle. “Kustploegen zijn vaak pas eind september op volle sterkte. Veel van onze spelers hebben een job in de horeca, zijn redder op het strand of verhuren strandstoelen, waardoor we in de voorbereiding soms met een halve ploeg trainen.” Maar, zegt Blomme trots: “De laatste twee seizoenen hebben we de vier derby’s tegen De Haan gewonnen.” Geluk zit vaak in kleine dingen …
Ook in recreatiecentrum Haneveld, thuishaven van Koninklijke Eendracht De Haan, staat de voorzitter – Jacky Claeys – aan de tapkraan. Fons Roets, journalist van De Zeewacht: “KSK Wenduine was ooit het kleine broertje van Eendracht, dat lange tijd een vaste waarde in tweede provinciale was. Maar – en dat mag gezegd worden – de twee voorzitters zijn dagelijks met hun clubje bezig.” Eric Blomme: “Ik heb het eens nageteld: in augustus was ik 22 dagen op de club. Als wij het niet doen, wie dan wel?”
KM 33/ BREDENE KSV Bredene (1e provinciale) – Bredene Sport (4e provinciale)
Bredene: een gemeente van 16.000 zielen, dertig campings én een naaktstrand. Voetbal was hier vorig seizoen hét gespreksonderwerp, toen drie ex-spelers de noodlijdende eersteprovincialer KSV Bredene uit de moeilijkheden wilden helpen maar op het einde van het seizoen een nieuwe club in het leven riepen: Bredene Sport, getraind door … Jerko Tipuric, een vriend van voorzitter Gregorio Salhi. De spelersgroep is indrukwekkend, met onder anderen Kevin Amond en Zbigniew Swietek, twee ex-profs van KV Oostende. Ook opvallend: de drie drijvende krachten achter het nieuwe project – Salhi, Frederik Annys en Dieter Clinck – zitten niet alleen in het bestuur, maar binden ook wekelijks de schoenen aan. “Een absolute titelkandidaat, terwijl ‘het andere’ Bredene te weinig kwaliteit heeft om het in eerste provinciale te redden”, weet Roets.
KM 40/ OOSTENDE KV Oostende (2e nationale) – VG Oostende (2e provinciale)
Oostende, koningin der badsteden, is op zoek naar voetbalgrandeur. AS Oostende speelde vier seizoenen in de hoogste afdeling, opvolger KV Oostende – een fusie van AS en VG Oostende – was vooral een tweede- en derdenationaler maar mocht vier seizoenen van het hoogste niveau proeven. Na de degradatie in 2005 haakte voorzitter Eddy Vergeylen af, Bruggeling Yves Lejaeghere nam in juli 2006 het roer enthousiast over, maar de ambities zijn bescheiden. Lejaeghere: “Neen, realístisch! Natuurlijk zou ik graag met KV Oostende naar eerste gaan, maar onder andere door de competitiehervorming van achttien naar zestien ploegen moeten we wat bescheidener zijn. Als we in België ergens rond de twintigste plaats schommelen, zaten we in de vroegere competitieformule maar drie plaatsjes verwijderd van eerste klasse. Maar nu moeten we al een sprong van vijf plaatsen proberen te maken. Iets moeilijker. Plus: omdat de tv-gelden ons zijn afgenomen, zijn we er financieel ook niet op vooruitgegaan. Er zijn dit seizoen trouwens vijf, zes clubs in tweede die kunnen terugvallen op nieuwe investeerders, die miljoenen euro’s in die clubs stoppen. Van zulke bedragen kan ik in Oostende, dat minder industrie heeft en vooral van toerisme leeft, alleen maar dromen.”
Nog een vaststelling: het supportersbestand kalft seizoen na seizoen af. Lejaeghere: “Vorig seizoen beslisten we om op vrijdagavond te spelen, zodat we in aanmerking kwamen voor rechtstreekse uitzendingen op EXQI, maar na amper een maand kwam de zender in financiële problemen en werden de live-uitzendingen geschrapt. Een verkeerde inschatting. Ja. Dit seizoen spelen we opnieuw op zondag.” Ook opvallend: vanaf dit seizoen doet de club minder een beroep op spelers uit de Franse lagere afdelingen. De voorzitter ziet meer brood in een andere strategie: “Samenwerken met een Belgische of buitenlandse topper, die ons vier of vijf beloften uit de A-kern uitleent.” Een win-winsituatie, zegt Lejaeghere. “Voor ons zijn dat gratis spelers, terwijl die jongens in tweede klasse – een veel hoger niveau dan de beloftecompetitie – beter zullen worden en waardoor hun waarde zal stijgen, wat dan weer voor de club van herkomst interessant kan zijn. Maar om te trouwen moet je met tweeën zijn, hé.”
Vorig seizoen deelde de club nog het Albertparkstadion met VG Oostende, dat de Oostendse voetbalwereld tussen 2000 en 2005 op zijn grondvesten liet daveren. Sterke man Jean-Claude Van Biervliet pompte miljoenen in de club, die in vijf seizoenen van derde provinciale naar vierde nationale promoveerde. Toen Van Biervliet, de Eddy Dudal-van-de-middenkust, in 2009 overleed, begon het verval: sinds vorig seizoen speelt de club opnieuw in tweede provinciale. Maar op het Mispelveld, de nieuwe thuishaven van ’tVegeetje, droomt de ambitieuze voorzitter Rik Vanhee van meer.
KM 50/ MIDDELKERKE SK Spermalie (2e provinciale) – KGS Middelkerke-Leffinge (3e provinciale) – Davo Westende (3e provinciale) – SC Lombardsijde (4e provinciale)
Voetbal rules in Middelkerke, in oppervlakte de grootste gemeente, met niet minder dan drie ploegen langs de kustlijn: DAVO Westende – Door Atletiek Voetbal Omhoog – SC Lombardsijde én Gold Star Middelkerke-Leffinge, een fusie van Gold Star en VV Leffinge. “En in de polders heb je ook nog SK Spermalie”, zegt Roets. “De gemeente ijvert al jaren voor een fusie tussen Gold Star Middelkerke-Leffinge en SK Spermalie, maar blijkbaar is het water tussen die twee te diep. En eigenlijk zouden de clubs van Westende en Lombardsijde – amper twee kilometer verder – ook moeten fuseren.”
De jeugdbesturen van de vier Middelkerkse voetbalclubs bleken wél doordrongen van de fusiegedachte en bundelden in 2008 – onder de noemer Jeugdwerking Groot-Middelkerke – de krachten. Petra Coussaert, jeugdsecretaris: “De clubs hadden het moeilijk om in alle leeftijdreeksen een ploegje samen te stellen. Door de krachten te bundelen is ook het niveau gestegen. Plus: we willen de jeugd van Middelkerke absoluut in de gemeente laten voetballen, terwijl ze vroeger eerder uitweken naar Gistel, Diksmuide of Oostende.” Een succes. “We zijn gestart met 120 spelertjes, momenteel zitten we aan 220, ook al omdat er onlangs een akkoord met SV Nieuwpoort getekend is.”KM 61/ NIEUWPOORT
KSV Nieuwpoort (3e provinciale)
Een veredelde zandbak. Of: de modderpoel . Zo werd het terrein van KSV Nieuwpoort door bezoekende ploegen jarenlang omschreven. Tot het gemeentebestuur in augustus 2009 startte met de aanleg van een kunstgrasveld. Kostprijs voor de gemeente: om en bij de drie miljoen euro. “Het grote voordeel is dat het altijd bespeelbaar is. Daardoor moesten we maar een veld aanleggen in plaats van drie”, verdedigt Rik Lips, schepen van Sport. “Een nieuwe start”, vond voorzitter Michel Vandenbussche toen het veld in gebruik genomen werd. “Ik wil naar tweede, zelfs eerste provinciale. In dit nieuwe stadion, met een grote kantine, krijgen we meer mogelijkheden.” Dat blijkt moeilijk te zijn. Derde provinciale is het voorlopige eindstation van KSV Nieuwpoort.
KM 70/ KOKSIJDE KVV Coxyde (3e nationale) – KVV Oostduinkerke (1e provinciale)
Jonge skaters showen hun ingestudeerde kickflips, grinds en 360’s aan de toevallige passanten in de Hazebeekstraat in Oostduinkerke, waar het gemeentebestuur het Sportpark Hazebeek neerpootte. Hier, op een van de drie verlichte voetbalterreinen, wordt sinds 2000 in het eerste weekend van augustus Eurofoot, een internationaal toernooi voor U19, georganiseerd. Een topafspraak voor jeugdscouts, die kwijlden van de kunstjes van onder anderen Ibrahim Afellay (in 2003 met PSV), Ivan Perisic (in 2006, als tester bij … RSC Anderlecht) en Víctor Vázquez Solsona (FC Barcelona, 2004). Aan de muur van de grote kantine hangt een grote affiche. Zaterdag 17 september 2011 om 20 uur in het casino van Koksijde: Bal van het Voetbal. Met optredens van De Romeo’s, Sergio en DJ Burki. “Een gezonde club, geleid door bestuursleden die weten wat ze willen”, omschrijft Roets de eersteprovincialer. Maar: “Het succes van KVV Coxyde steekt een beetje.”
Het Henri Houtsaegerstadion – Pylyserlaan 32, 8670 Koksijde – is vooral in de zomer hot. Landskampioen Racing Genk, AA Gent en Club Brugge stoomden zich hier, in de schaduw van Hotelschool Ter Duinen, klaar voor het voetbalseizoen, maar nu lijkt het terrein eerder een bouwwerf: ook hier wordt een kunstgrasveld aangelegd. “Het is bang afwachten wat de eersteklassers zullen beslissen”, klinkt het bij Dany Vanhollebeke, tijdens Summerfoot het eerste aanspreekpunt voor de ‘hoge gasten’. ” Trond Sollied ziet een vijfdaagse stage op een synthetisch veld niet zitten.” Opmerkelijk: Racing Genk en AA Gent betaalden hun stage, Club Brugge was uitgenodigd. “Maar in ruil speelde Club hier wel twee oefenwedstrijden, samen goed voor om en bij de zesduizend toeschouwers. Zestig vaten bier en honderden braadworsten verkocht … Ik moet er geen tekening bij maken, zeker?”, aldus nog Vanhollebeke, ook nog voorzitter van het jeugdproject Westkust-foot, het samenwerkingsverband tussen Coxyde, Oostduinkerke en De Panne.
Het gaat snel voor KVV Coxyde. In 2004 nog in tweede provinciale, straks speelt wit-blauw voor het derde opeenvolgende seizoen in derde nationale, waar het vorig seizoen vierde werd. Ook dit seizoen is de ploeg ambitieus, want in het tussenseizoen tekende Gaëtan Englebert een overeenkomst bij de club van Raf Dejonckheere, sinds 2009 voorzitter, toen ex-Clubdoelman Dany Verlinden – gemeenteraadslid in Koksijde – in extremis bedankte. Maar het wordt vooral een duur seizoen voor KVV Coxyde, dat door de herschikking van de reeksen verplaatsingen naar Ath, Moeskroen-Peruwelz, La Louvière, Charleroi, Lambusart, Hoei, Verviers, Bertrix, Virton en Bleid – 343 kilometer! – voorgeschoteld krijgt.
KM 77/ DE PANNE WS Adinkerke (2e provinciale) – KRC De Panne (3e provinciale)
Opgepast: wie in de Veurnestraat 317 niet tijdig op de rem staat, rijdt Frankrijk (Bray-Dunes of Ghyvelde) binnen. Geen vier kilometer scheidt De Panne van de Franse grens, naast de Noordzee een tweede beperking van Koninklijke Racing De Panne. KRC De Panne kampioen in vierde provinciale A!, flikkert op de website. Nochtans, vijf jaar geleden werd hier niet meer provinciaal gevoetbald en opteerde de club voor een doorstart met zijn jeugdploegen. Ondanks het prille succes is ook het gemeentebestuur van De Panne voorstander van een fusie (met WS Adinkerke), maar het blijft een voorstel bestemd voor dovemansoren. Ook vijftien jaar geleden al, toen de club nog in tweede provinciale voetbalde. “Volgens mij komt die er nooit. Administratief is het mogelijk, maar de mentaliteit van de bevolking is zó verschillend dat we nooit onder dezelfde kleuren kunnen voetballen”, zei de toenmalige voorzitter Albert Renders.
Maar in de industriearme zone, met alleen een paar plaatselijke kruidenierswinkels en vastgoedkantoren als sponsor, kreeg het bestuur de rekeningen niet rond en gooide in 2003 de handdoek in de ring. Fons Roets: “In alle provinciale reeksen geldt hetzelfde: om te overleven, heb je een zot nodig die wil investeren.” Maar tot wat dat óók kan leiden, is in de voorbije 77 kilometer gebleken. Een wijze raad, ons ooit door Michel D’Hooghe ingelepeld: spring niet verder, beste man, dan uw stokje reiken kan.
DOOR CHRIS TETAERT
“We zijn nog altijd onze kantine aan het afbetalen, wat zwaar weegt op de sportieve uitbouw.” Hubert Coppens, voorzitter FC Zeehaven Zeebrugge
“In alle provinciale reeksen geldt hetzelfde: om te overleven, heb je een zot nodig die wil investeren.” Fons Roets, journalist van De Zeewacht
