Het EK gunt Pavel Nedved een laatste kans op een prijs met de Tsjechische nationale ploeg.
Van twee prijzen droomt Pavel Nedved (31) nog. Van de Champions League, waar hij vorig jaar zo dicht bij was, en van een trofee met de nationale ploeg. Aan die nationale ploeg heeft hij zijn carrière te danken. Met Tsjechië verbaasde hij in de zomer van 1996 heel Europa met een onverwachte finaleplaats op het EK. Op dat EK lukte hij zijn allereerste goal voor de nationale ploeg, tegen Italië dan nog wel. Dat ging niet onopgemerkt voorbij. Het leverde hem een transfer op naar Lazio Roma, waar zijn landgenoot en toenmalige trainer Zdenek Zeman hem er absoluut bij wilde.
Sindsdien lopen de prestatiecurves van Nedved in clubverband en bij de nationale ploeg, waar hij ondertussen kapitein is, flink uit elkaar. Terwijl de prijzenkast in clubverband uitpuilt, speelde Tsjechië zich na 1996 niet meer in de kijker. Hoewel de talentrijke generatie van ’96 bij Europese topclubs rijpte, slaagde Tsjechië er niet in zich te plaatsen voor de WK-eindrondes van 1998 en 2002. Op het EK 2000 waren de verwachtingen hoog gespannen, maar ook daar raakten de Tsjechen niet door de eerste ronde. Dat het met de nationale ploeg niet zo wil lukken, steekt Nedved, die nooit ophield te benadrukken hoe belangrijk hij interlands vindt. Niet toevallig verzocht hij France Football nadrukkelijk om hem de Gouden Bal (als beste voetballer in Europa) toe te kennen in Praag ter gelegenheid van de interland tegen Japan eind april.
Voor het komende EK beoogt Nedved alvast een hoofdrol voor zijn team, waarvan hij naast kapitein ook de grote bezieler is. Moeiteloos won Tsjechië de voorronde, waarin het afstand nam van Nederland. Datzelfde Nederland én Duitsland vormen een serieus obstakel in de eerste ronde van het EK, maar daar wil Nedved niet eens over piekeren, want een nieuwe kans op een prijs met de nationale ploeg krijgen hij en zijn generatiegenoten gezien hun leeftijd na dit EK niet meer.
In clubverband blijft Nedveds sportieve honger zo lang zijn grote droom, het winnen van de Champions League, niet is waargemaakt. Vorig jaar was hij er dicht bij, tot hij in de slotminuten van de halve finales tegen Real Madrid met een verkeerd getimede tackle een fatale gele kaart pakte die hem schorste voor de finale, waar Juventus zonder zijn motor flink gehandicapt aan de aftrap kwam. Nagelbijtend zag de blonde Tsjech vanuit de tribune hoe Juve effectief de duimen legde tegen AC Milan.
Nochtans puilt zijn prijzenkast al flink uit. Al voor zijn komst naar Italië was hij met Sparta Praag drie keer Tsjechisch kampioen en één keer bekerwinnaar. Ook in Italië toonde hij zich een garantie voor sportief succes. Met Lazio won hij titel, beker én Europabeker voor bekerwinnaars, met Juventus werd hij twee keer kampioen. Het geheim voor zijn succes is kinderlijk eenvoudig : hard werken, dag na dag. Al in zijn eerste jaar verbaasde zijn toenmalige ploegmaat bij Lazio Paul Okon er zich over hoe toegewijd Nedved voor zijn sport leefde en hoe makkelijk hij weerstond aan de bekoringen van la dolce vita, dat een vedette in de Italiaanse hoofdstad zo makkelijk kan leiden.
Nooit haalde Nedved in die vijf jaar Rome de roddelbladen, evenmin profileerde hij zich door sterke of gewaagde uitspraken. Ver bleef hij weg uit de hoofdstad waar hij niet vertrouwd was met de places to be. Af en toe een uitstap onder aansporen van zijn vrouw Ivana naar de Sint-Pietersabdij als gelovig man, meer niet. Een huismus was hij, in zijn villa in Olgiata, omringd door groen, op zes kilometer van het trainingscentrum Formello ten noorden van Rome. Voor en na de training sliep hij bij voorkeur, eten deed hij in eigen huis, nadat de kinderen naar bed waren. Alleen rusten, trainen en voetballen interesseerde hem. Toen zijn vrouw hem eens vroeg een kapotte lamp te vervangen omdat ze als zwangere vrouw niet op een stoel durfde te klimmen, repliceerde hij droog : “Ik ben voetballer, geen elektricien.” Kwestie van de zaken duidelijk te maken.
Zonder de financiële problemen van Lazio zat hij misschien nog in Rome. Heel gelukkig voelde hij zich bij de club waar toenmalig eigenaar Sergio Cragnotti met geld gooide dat het niet mooi meer was. Vurig scandeerden de tifosi zijn naam, want op het veld stroopte het loopwonder de mouwen op en gaf zich helemaal, week na week. Nog geliefder werd hij toen hij een oproep van Zeman om naar AS Roma over te stappen, waar die toen trainer was, beslist afwees. Toen Atlético Madrid in 1999 36 miljoen euro bood, liet de voorzitter hem de vrije keuze. Nedved bleef in Rome ! Ook toen de topclubs zich in het voorjaar van 2001 verdrongen, zette hij in eerste instantie spontaan zijn handtekening onder een nieuw contract bij Lazio, waar hij nochtans een stuk minder zou verdienen.
Pas nadat hij zag hoe Cragnotti in tranen uitbarstte toen hij aangaf niet te willen verhuizen naar Juventus, dat een flinke smak geld op tafel wilde leggen, begon het hem te dagen dat de voorzitter niet enkel geraakt was door zoveel clubtrouw. Lazio kon het zich gezien de dreigende financiële perikelen gewoon niet permitteren om de 42 miljoen euro waar Juventus mee wapperde te weigeren. Pas op dat moment gaf Nedved toe en tekende hij voor Juve, waar hij met vijf miljoen euro per jaar ineens zijn salaris verdubbelde.
Tot eenieders verbazing bleek de verhuizing geen succes. Een half jaar lang raakte de dure aanwinst geen bal. Privé kon Nedved maar moeizaam aarden in een hotel in het centrum van Turijn. Moeizaam verliep de zoektocht naar een huis in het groen en de rust. Want alleen op het platteland wilde hij wonen, daar waar hij kon gaan lopen : ’s ochtends, als de training op de middag gepland was, of na de middag wanneer er een ochtendtraining was. Want dagelijks bijtrainen maakt deel uit van zijn leven. Toen hij, meer dan een half uur verwijderd van het trainingsveld, in Fiano, een dure villa vond, liet hij er onmiddellijk een loopband en een fitnesszaal installeren. Want, legde hij uit, een van zijn vroege mentors in Tsjechië had hem duidelijk ingeprent “dat je als voetballer maar zo goed speelt als je traint.”
Pas na een half jaar, in december 2001, lukte hij zijn eerste goal voor Juventus. Prompt ontzegde hij zichzelf de eindejaarsfeesten en ging als enige verwoed aan het trainen. Toen legde hij de basis voor zijn sportieve revanche. Na nieuwjaar zag Juventus een herboren speler, die scherp stond en zijn team met een fantastische eindsprint op weg zette naar de titel in 2002. Dat volstond niet. Die lijn hield hij ook vorig seizoen aan als verbindingsman tussen middenveld en spitsen. Een technisch bekwame, tweevoetige en conditioneel beresterke motor die nooit sputtert is Nedved. Zoals ex-voorzitter Giampiero Boniperti het omschrijft : “Iemand die altijd goed speelt omdat hij elke wedstrijd aanpakt met de inzet alsof het een duel op leven en dood betreft.”
door Geert Foutré
‘Dagelijks bijtrainen maakt deel uit van Nedveds leven.’
