Jacques Sys, hoofdreacteur van Sport/Voetbalmagazine, ziet dat Bölöni grote problemen heeft met zijn selectie, maar ook dat Mirallas niet te hoog van de toren moet blazen.
Een kwartier voor het einde van de wedstrijd tussen KAA Gent en Antwerp moest Kevin Mirallas invallen. Er ontspon zich langs de zijlijn een discussie tussen de Rode Duivel en trainer László Bölöni. Waarop een woedende Mirallas naar de kleedkamer stoof. Dat leverde een ongebruikelijk beeld op. Dat van een geërgerde voetballer die moederziel alleen door de gangen van de Ghelamco Arena stapte.
Voetballers en zelfkritiek, het gaat vaak niet samen. Als ze niet spelen is het de schuld van de trainer. Ofwel worden ze verkeerd gebruikt, ofwel heeft die geen oog voor hun kwaliteiten. Alsof een trainer bewust een voetballer passeert die hun elftal beter maakt. Dat doet echt niemand. Het blijft vreemd dat het voetballers aan inschattingsvermogen ontbreekt. Bij Antwerp had ook al Benson Manuel blijk gegeven van zijn ongenoegen omdat hij naast de selectie viel. Hoe ruimer een volwaardige kern, hoe moeilijker het voor een trainer is om die te managen. Bij Antwerp circuleert al weken het verhaal dat de coach niet langer de soms explosieve kleedkamer onder controle heeft.
‘Voetballers en zelfkritiek, het gaat niet vaak samen.’
László Bölöni blijft wat dat betreft een raadselachtig figuur. Een trainer die zich vaak irritant gedraagt langs de lijn en een voetbal doceert dat meer teert op fysiek dan op techniek. Ook al resulteerde de inbreng van een paar artiesten dit seizoen in een kwalitatieve injectie. Dat surplus aan techniek blijkt nog te weinig. Terwijl Bölöni in zijn periode bij Standard meer uitging van combinatievoetbal, al beschikte hij toen uiteraard over andere voetballers. Toch stond zijn spel in schril contrast met dat van zijn voorganger Michel Preud’homme die vooral naar het wapen van de lange bal greep. De enige overeenkomst tussen beide trainers is dat ze alle twee met Standard kampioen werden.
Trainers ergeren er zich vaak aan dat voetballers zichzelf overschatten. Maar beheersen ze zelf de kunst van de zelfkritiek, evalueren ze zichzelf na een wrang avontuur? Hou zou bijvoorbeeld Felice Mazzu zich voelen na zijn ontslag bij KRC Genk? Kwam hij tot de constatatie dat dit niveau voor hem te hoog gegrepen is? Of heeft hij het over externe omstandigheden die niet in zijn voordeel waren? Zou Glen De Boeck na een nieuw ontslag voor de spiegel gaan staan of schuift hij de schuld liever af op anderen? Hoe kijkt Adnan Custovic terug op zijn periode bij Waasland-Beveren? En Fabien Mercadal op zijn tijd bij Cercle Brugge?
En wat gaat er nu door Vincent Kompany heen? Paars-wit verviel in de wedstrijd tegen KV Kortrijk wel in oude fouten en pakte uit met steriel voetbal zonder diepgang. Maar Frank Vercauteren heeft wel een bepaalde organisatie in de ploeg gebracht. En ook de nodige punten. Interessant zou het zijn om Kompany aan het woord te horen over zijn (trainers)ervaringen. Alleen: hij geeft geen interviews. Tenminste niet aan de Belgische media. Wel aan de Engelse (kwaliteits)pers. Dat was in zijn periode als speler van Manchester City al zo. Een bizarre manier van communiceren.
Hannes Wolf debuteerde als trainer van KRC Genk met een gelijkspel op Royal Excel Mouscron. De vraag of de VAR zijn ploeg niet van een overwinning had onthouden door een doelpunt af te keuren wimpelde hij weg. Buitenspel, zei hij, is gewoon buitenspel.
De ene trainer is de andere niet. In een interview met Krant van West-Vlaanderen zei Francky Dury vorige week vrijdag dat hij werd opgebeld door een manager met de vraag of hij geïnteresseerd was in KRC Genk. In het verleden liet Dury zich in dezelfde zin uit over interesse van Saint-Etienne en Lille. Ongeacht of KRC Genk nu geïnteresseerd was of niet, de vraag is of een trainer van 62 jaar, die constant benadrukt dat hij zijn project in Waregem wil afmaken, zichzelf zo in de markt moet zetten.
