Kris Wauters en Edwin Blauwblomme over vriendschap, volleybal, idolen én tafeltennis. ‘Wij begrijpen elkaar altijd onmiddellijk op een humorvolle manier.’

Kris Wauters (38, muzikant) was al een paar uur vroeger op de afspraak ten huize Edwin Blauwblomme (54, directeur-generaal AVA papierwaren en voorzitter Knack Roeselare). De beide vrienden hebben er al een wedstrijdje tafeltennis opzitten en maken nog wat plezier met hun pingpongpalet voor de lens van de fotograaf. “Wij begrijpen elkaar altijd onmiddellijk op een humorvolle manier”, weet Blauwblomme.

Wanneer hebben jullie elkaar voor het eerst ontmoet ?

Edwin Blauwblomme : Ruim vier jaar geleden, in Oostende bij de uitreiking van de Volleybalspeler van het Jaar, Kris Tanghe. Om professionele redenen was ik er bijna niet geraakt, maar gelukkig – want als een speler van onze ploeg gevierd werd, moest ik er toch bij zijn – kon ik er nog net op tijd zijn. ( Tot Wauters) En jij reikte de trofee uit. En ik vroeg hem : ‘Kris, kom ne keer bij Knack naar het volleybal kijken’.

Kris Wauters : Ik ben altijd een groot volleyballiefhebber geweest. Tien jaar geleden konden wij naar écht topvolleybal gaan kijken om de hoek, in Zellik. Maar de tijden veranderen en wilde je de voorbije jaren nog topwedstrijden bijwonen, dan moest je naar Roeselare of Maaseik. Als je dan mensen kent bij Roeselare, word je binnen de kortste keren supporter, hé.

Het wederzijds respect is blijkbaar groot. Kris, in het Radio 1-programma ‘Tijdgenoten’ heb jij Edwin Blauwblomme nog genoemd als iemand voor wie je enorm veel respect hebt. Waarom precies ?

Wauters : Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten, was er sympathie. Geleidelijk aan groeide er ook een groot wederzijds respect omdat we van elkaar zagen hoe we met bepaalde zaken bezig waren. Ik sta nog altijd versteld van de motivatie en de gedrevenheid waarmee Edwin in eerste instantie volleybalclub Roeselare leidt en in tweede instantie zijn bedrijf. Hij is een sympathieke, warme mens die op een positieve manier probeert mensen te motiveren en op een absoluut goeie manier omgaat met een volleybalclub in België. Het ligt helemaal niet voor de hand om een dergelijk hoog niveau te halen. Het beste bewijs daarvan is dat er maar twee clubs zijn die dat kunnen. Ik doe daar mijn hoed voor af. Vooral voor de toffe manier waarop Edwin met de mensen rondom hem werkt. Je hoort wel eens andere verhalen van clubbestuurders.

Hebt u evenveel lof voor Kris Wauters ?

Blauwblomme : Ik voel me nu wel verplicht, hé ( lacht)

Wauters : ( dreigt met pingpongpalet).

Blauwblomme : ( lacht) Aanvankelijk ben je fier dat iemand als Kris Wauters dat hij naar onze ploeg komt kijken – ik ben er nog trots op, trouwens. Dat schakelt dan om als je elkaar leert kennen en bevriend raakt, naar respect. Ik heb ervaren wat voor een perfectionist Kris is. Ik ben zeker geen muziekkenner, maar ik merk wel dat hij met Clouseau enorme kwaliteit biedt, door een samenkomen van een grote hoeveelheid talent en een even grote hoeveelheid werkkracht en perfectionisme. Waarschijnlijk is het daarom dat je 120.000 mensen kan bijeenkrijgen op een week of twee, hé. Ik heb het geluk dat ik het van dichtbij heb mogen meemaken, omdat Kris me wel eens uitnodigt. Ik was er echt van onder de indruk.

De vriendschap heeft zich ook geuit door het feit dat Clouseau de trouwmis van uw zoon kwam opluisteren. Dat doen jullie allicht niet voor iedereen, Kris ?

Wauters : Dat kan helaas niet, dat begrijp je wel. Per jaar vragen ze ons – ik schat – vijf-, zeshonderd keer op begrafenissen, trouwmissen, feestjes en wat weet ik allemaal. Dat is allemaal met een goede reden, maar je kan daar uiteraard niet aan beantwoorden. Voor mensen die je kent en sympathiek vind, probeer je dat wel te doen. Met veel plezier, zelfs. Als ik vraag aan Edwin om een concert van ons bij te wonen in het Sportpaleis, omdat ik het tof vind dat hij komt, maakt hij daar ook tijd voor. Dat is een beetje hetzelfde. Niet helemaal, want hij zingt er niet – gelukkig maar…( algemeen gelach). Als iemand voor wie je respect en sympathie hebt, je iets vraagt en je kan die mens daar een plezier mee doen, dan is dat absoluut geen moeite.

Blauwblomme : Die trouwmis was in een onooglijk klein gehuchtje van een klein dorpje…

Wauters : En in een klein kerkje !

Blauwblomme : Juist. Niemand was op voorhand verwittigd. Mede op vraag van Kris, die zei : ‘het moet incognito gebeuren, het moet het feest worden van jouw zoon en van de familie’. Even ervoor moesten we natuurlijk wel de pastoor verwittigen. Meneer pastoor, er wordt ook gezongen en Koen en Kris Wauters komen. Die mens was van slag, hé ( lacht). Ik herinner me nog dat hij zei : ‘En dan nu een primeur voor mijn kerkje’. Het eerste wat hij deed na de mis was een handtekening en een foto gaan vragen aan de mannen van Clouseau.

Wauters : Het is inderdaad een feest van twee mensen. Je moet daar mee oppassen, als je dat bekendmaakt, riskeer je dat er twintig fans in die kerk zitten.

Blauwblomme : Twintig fans, dat is de bescheidenheid van Kris. Zeg maar gerust hónderden.

Wauters : Die hadden niet in dat kerkje gekund, hé.

Volleybal is een gemeenschappelijke interesse van jullie. Nog andere ontdekt sinds jullie vrienden geworden zijn ? Tafeltennis, bijvoorbeeld ?

Wauters : Dat is sinds kort…

Blauwblomme : Ja, en tot onze verbazing merken we dat we alle twee enorm veel talent hebben.

Wauters & Blauwblomme : ( proesten het uit van het lachen).

Blauwblomme : Zelden heb ik iemand ontmoet…

Wauters : … die bijna tot tegen het plafond van de oefenruimte komt ?

Blauwblomme : ( lacht) We maken veel leute onder elkaar.

Toch belangrijk voor een sportmagazine : wie heeft daarstraks het tafeltenniswedstrijdje gewonnen ?

Blauwblomme : Het was 5-5 gelijk.

Wauters : ( lacht) We moeten serieus blijven, het is een sportmagazine, de uitslagen moeten correct zijn : ik heb met 3-0 verloren. Maar over tien jaar versla ik hem, gewoon omdat hij dan te oud is om te bewegen.

Blauwblomme : Ik vind tien jaar toch wat weinig, hoor.

Jullie verschillen zestien jaar, maar van een generatiekloof lijkt geen sprake ?

Blauwblomme : Een generatiekloof zie je niet aan het paspoort. Dat zit tussen de oren.

Wauters : Ik hoop dat ik op de leeftijd van Edwin ook nog die gedrevenheid en dat enthousiasme heb. Zeker van geest is hij nog een jonge mens.

Blauwblomme : Trouwens, ik doe nog heel geregeld aan sport. Ik mountainbike, maak behoorlijk lange fietstochten – van zowat 50 kilometer. Bewegen is belangrijk.

Jij volleybalt nog altijd, Kris ?

Wauters : Voor mij is dat een supersport om te beoefenen. Niet dat ik fysiek geen problemen heb om dat op mijn leeftijd nog op een ordentelijk niveau te doen. Ik heb veel last van mijn rug, ik kan dus niet echt springen of hard slaan. Technisch kan ik wel een beetje volleyballen. Ik heb tot in eerste provinciale gespeeld, maar ik ontbrak de fysieke kwaliteiten om hoger te gaan spelen. Ik speel nu bij Davoc Lot, wat wil zeggen Dworp-Alsemberg Volleybalclub Lot, met kameraden die ik al twintig jaar ken. Heel plezant.

Je ligt ook mee aan de basis van het Rode Kruis Sterrenteam. Wat is dat precies ?

Wauters : Een ploeg die om de zoveel maanden een keer speelt. De mensen van het Rode Kruis belden me geregeld om te vragen of ik niet mee wou voetballen, maar voetbal is niet echt mijn ding. Ik stelde daarom voor om eens een volleybalwedstrijd te spelen en zo ging de bal aan het rollen. We hebben een ploegje bij elkaar gezocht dat een paar keer per jaar volleybalt ten voordele van het Rode Kruis – op het afscheid van Walter Engelen speelden we bijvoorbeeld een wedstrijdje. De mensen betalen dan – ik zeg maar wat – een euro extra inkomgeld die naar het Rode Kruis gaat. Ik ben de hemel dankbaar dat ik dat kan doen, want ik heb zo al enkele van mijn jeugdhelden ontmoet.

Zoals ?

Wauters : Johan De Meersman, bijvoorbeeld, van het grote Lennik. Hij was vroeger een van mijn favoriete spelers, een middenman, niet echt groot voor een volleyballer. Nu zou hij zelfs niet meekunnen door zijn gebrek aan lengte, maar toen was hij een gigantisch goeie speler : slim, sluw, altijd goed wetend wat er aan de hand was. Toen hij kwam meespelen met het ploegje van het Rode Kruis, zei ik hem dat ik blij was als een klein kind dat ik met hem een keer mocht volleyballen. Hij had zoiets van : kom jong, speel niet met mijn voeten, gij onnozele lange. Maar ik was écht zo fier als een gieter.

Je bewondering voor volleyballers lijkt grenzeloos ?

Wauters : Ja, omdat ze geworden zijn wat ik altijd had willen worden. Als ik morgen mag herbeginnen en ik mag kiezen tussen wat ik nu doe met Clouseau en topvolleyballer worden, kies ik zonder aarzelen voor dat laatste. Muziek geeft mij gewoon vreugde door het te spelen. Dat zal ik dus wel thuis in mijn living doen. Ik zal wel liedjes maken, maar ik moet daarvoor niet op een podium staan. Begrijp me niet verkeerd, dat is ook heel tof, maar de grootste voldoening komt uit de muziek zelf en niet uit het feit dat het succes heeft.

U hebt hem een keer aan het werk gezien met het Rode Kruisteam. Heeft hij talent ?

Blauwblomme : Hij doet het niet onaardig, maar we hebben hem nog geen contractvoorstel gedaan.

Wauters : ( lacht luid).

Blauwblomme : Ik zou trouwens liever op dat podium staan. Negen avonden voor zo’n massa in euforie brengen, dat is toch niet niks, hé. Ik ben blij dat ik nu al twintig jaar bedrijven mag leiden, maar ik kan Kris begrijpen topsporter was ik nog liever geweest.

Wauters : Heb jij eigenlijk aan competitiesport gedaan ?

Blauwblomme : Ja, voetbal, tot bevordering, en tennis, bij C blijven steken. Maar ja, ik had het talent niet waarschijnlijk om de top te bereiken.

Wauters : Je bent nu ook een beetje topsporter, hé.

Blauwblomme : Ja ( glimlacht), misschien dat ik daarom in het volleybal zit als hobby… Alhoewel, je kan een profvolleybalclub als Knack Roeselare leiden niet als hobby bekijken, meer en meer moet je dat professioneel benaderen.

Het liep met Knack Roeselare de voorbije weken mis in de Champions League. De voornaamste reden daarvoor is bekend, namelijk de blessures bij de twee belangrijkste aanvallers. De vraag die bij velen rijst : kon de club dat niet voorzien en de kern breder maken ?

Blauwblomme : Ja, wij hadden de kern breder kunnen maken en failliet gaan terzelfder tijd. Je moet binnen je budget een team samenstellen en deze tegenslag heeft zich tegen ons gekeerd.

Wat denken de supporters daarvan ?

Wauters : Je kan er niet meer van zeggen dan : tegenslag. Punt. In het verleden zaten er een aantal zwakkere – dat woord is uiteraard relatief – schakels in de ploeg. Vervolgens werd er een managementbeslissing genomen die ik als supporter alleen maar kan toejuichen. De zwakkere schakels werden vervangen door sterke spelers en tegelijkertijd werden er financieel geen zotte dingen gedaan, waardoor de ploeg over tien jaar nog kan bestaan.

Blauwblomme : En dit seizoen is ook nog niet afgelopen, hé. We gooien de handdoek niet. Wacht maar tot in maart en april. Maaseik is nog niet klaar met ons. In volleybal kan het snel veranderen.

Wat boeit jullie zo in de volleybalsport ?

Wauters : Het is gewoon een heel leuke sport, beoefend door toffe, intelligente mensen. Er is ook weinig of geen agressie, ook niet bij supporters. Ik heb niets tegen voetbal, maar het spelletje is zo simpel – vandaar ook het mondiale succes. Volleybal op topniveau is een heel moeilijke sport.

Blauwblomme : Het is als schaken, maar dan schaken in beweging.

Wauters : Vandaar dat volleyballers op topniveau heel vaak mensen zijn met de intellectuele capaciteit om universitaire studies aan te vatten, meestal zijn het zelfs mensen met een universitair diploma. Dat is omdat het een moeilijke sport is, wat helaas ook maakt dat volleybal niet zo populair is als voetbal. Woon een match bij van Knack Roeselare of ga naar de Witte Molen en van de tweeduizend man zijn er achttien honderd die zelf volleybal spelen of gespeeld hebben op een lager niveau. Die komen dan vol bewondering kijken en die snappen ook tactische bewegingen en aanvals- en verdedigingssystemen.

Volgen jullie nog andere sporten naast het volleybal ?

Blauwblomme : ( met klem) Alles ! Vaak tot ergernis van mijn vrouw. Ik bekijk het mozaïekscherm op tv en zie ik sport dan zet ik dat meteen op en ben ik vertrokken.

Wauters : Tijdens de finales van de Australian Open zat ik ’s nachts voor mijn tv. Ik volg ook alles. Alles behalve cricket. Daar versta ik niets van.

Blauwblomme : In mijn vorige bedrijf hadden we een dochterbedrijf in Sri Lanka, waar cricket top is. Ze gingen mij er ook een keer uitnodigen op een match. Ik vroeg : hoe lang duurt dat ? Twee, drie dagen, kreeg ik te horen. Dat heeft me niet aangegrepen, hoor.

Wauters : Ik raak ook meer ontroerd van naar sport te kijken, dan van naar een film. Als een marathonloper, bijvoorbeeld, het olympisch stadion komt binnengelopen, en je ziet tachtigduizend mensen op de banken gaan staan en een luid waarderingsapplaus geven, dan kan ik mijn gemoed vol laten schieten, zo van : allez, joh.

Blauwblomme : Ja, fascinerend. En op volleybalgebied – aangezien wij een aantal van die Nederlanders gehad hebben, denk maar aan Van der Horst en Zwerver – was er de Nederlandse nationale ploeg. Ze hebben die hele fase doorlopen, er echt naar toe geleefd. In Seoel in 1988 vijfde, in Barcelona gingen ze resoluut voor goud. Het werd zilver, wat een nederlaag. ( Herhaalt) Zilver, wat een nederlaag ?! In Atlanta zou het niet meer lukken, ze waren ietsje te oud. En toch : goud. Die wedstrijd tegen Italië, ik zou er kunnen blijven naar kijken.

Laten we het tot slot nog even hebben over een andere passie van Kris : muziek. U bent niet muzikaal aangelegd ?

Blauwblomme : Oh nee. Een ramp ! Mijn vrouw speelt piano, maar ikzelf ben tot mijn grote scha en schande een nul op muzikaal gebied.

Aan ‘Idool 2003’ kan hij dus maar beter niet meedoen ?

Wauters : Nee, want je moet jonger zijn dan 28. Dat is een diplomatisch antwoord, hé ( grijnst). Maar de befaamde x-factor : die heb je zonder twijfel, Edwin.

door Roel Van den broeck

‘Als ik mag herbeginnen en kiezen tussen wat ik nu doe en topvolleyballer worden, dan kies ik zonder aarzelen voor het laatste.’ (Kris Wauters)

‘Of Kris talent heeft als volleyballer ? Hij doet het niet onaardig, maar we hebben hem nog geen contractvoorstel gedaan.’ (Edwin Blauwblomme)