Lewis Hamilton worstelt met zichzelf.
door jo bossuyt
Het hoeft niet eens het grootste geheim van de paddock te zijn: er is gewoon niemand die de ware toedracht kent. Zelfs onze Engelse collega’s, die net niet onder hetzelfde dak als de wereldkampioen anno 2008 slapen, hebben er het raden naar. Niemand die ook maar enig vermoeden heeft waarom Anthony Hamilton zijn zoon niet meer vergezelt naar de races.
Officieel zette vader Hamilton eind vorig jaar een stap opzij als manager van Lewis. “Ik dank hem voor alles wat hij voor mij deed, maar ik kan me nu zelf al beter uit de slag trekken. Hij heeft meer tijd nodig voor zijn nieuwste project, een raceschool voor jongeren”, sloeg het wonderkind de gebruikelijke pr-praat uit zijn nek. Er zijn aanwijzingen dat er iets serieus ontspoord is, in huize Hamilton.
Van wat ooit een hechte clan was, de familie die Lewis nodig had “om tot rust te komen tijdens de raceweekends”, komt er nu helemaal niemand meer mee naar de races. Zelfs Nicolas, het mindervalide broertje en “mijn grote inspiratiebron”, om Hamilton nog maar eens te citeren, is nergens meer te bespeuren. Vader wilde de carrière van Lewis al te zeer financieel uitpersen, hoor je wel eens. Of misschien was het iets met vrouwen, gniffelen anderen. Of zou het gewoon een zoveelste geval zijn van een zoon die eindelijk vanonder het juk van zijn vader wil raken? Het is in ieder geval zo dat Anthony zijn zoon al vanaf zijn vierde, toen ze naar de kartbaan trokken, begeleidde, adviseerde, beschermde en pamperde. Wat je natuurlijk niet meer kunt met een F1-coureur die al eens wereldkampioen is geworden.
Nogal wat waarnemers leggen nu de link tussen het familiale gehannes en de capriolen van Hamilton. “Hij worstelt met zichzelf”, schreven de Britse kranten alweer in Maleisië, toen Hamilton zijn winstkansen vorig weekend al in de kwalificaties vergooide want pas als twintigste op de grid stond. Terwijl hij eerder in Melbourne ook al had gefaald in die kwalificaties en ’s avonds door de politie bij de kraag werd gevat omdat hij zich in het verkeer als een belhamel had gedragen. En ook: “Omdat vader weg is. Hij heeft dringend iemand nodig die zich over hem ontfermt.” Maar vooral: “Word toch eens volwassen, Lewis …”
Ondertussen zit Hamilton ook mentaal onder druk, want hij verloor deze winter veel houvast. Zijn aartsrivaal Alonso, met wie hij in 2007 bij McLaren definitief hoopte te hebben afgerekend, is nu de grote man. Schumacher, over wie hij tot vorig jaar alleen in de verleden tijd dacht en sprak, rijdt weer mee en vangt veel voetlicht. Vettel is volgens de publieke opinie nu de beste, en dan komt die wereldkampioen Button ook nog eens in zijn tuintje spelen. En dat terwijl Hamilton na zijn wereldtitel van 2008 dacht dat hij op weg was naar een decade van alleenheerschappij in de F1. Dat hij die mentale ontwrichting nu alleen moet verzorgen, moederziel alleen omdat hij nog geen nieuwe manager heeft gevonden, kon inderdaad op geen slechter moment komen.
