Hij wist dat het een moeilijk seizoen zou worden, zegt Aimé Anthuenis, maar ook dat hij niet tevreden achterom kijkt. Waarom niet ?

Blij dat het voorbij is en Anderlecht, oef, toch nog Europees voetbalt haalde ?

Aimé Anthuenis : Oef, dat niet direct. Tot vijf weken voor het einde tegen Sint-Truiden hadden we uitzicht op de eerste twee plaatsen. Ik ga niet roepen dat we hier of ginder meer hadden moeten halen, na 34 wedstrijden geven de cijfers een perfect beeld. We hebben te veel draws gespeeld. In het voetbal zijn er bepaalde wetten. Om kampioen te spelen, moet je tachtig goals maken en in de eerste tien van de topschutterslijst minstens twee man hebben staan, die samen veertig goals maken. In Brugge steken ze het daar ook op, vandaar de kritiek op Mendoza, zelfs al merk je dat alle spitsen wel een keer vier of vijf weken droog staan. Daarnaast mag je in principe niet meer dan vier keer verliezen.

In september en oktober werden we ver teruggeslagen, daarna hebben we een remonte gemaakt, maar we zijn er nooit echt bij gekomen. Geen verrassing voor mij. Het mag een alibi lijken, maar ik wist dat het een zeer moeilijk jaar zou worden. Als je scorend vermogen weg doet, krijg je problemen. Zeker als je als norm een uitzonderlijk jaar gaat nemen, met één nederlaag, in de 92ste minuut op Gent, en twee ronden Champions League. Ook in het buitenland krijgen clubs na zo’n parcours kloppen, omdat je de mentale weerbaarheid niet meer hebt om het af te maken. Kijk naar Real, kijk naar Bayern – al wil ik Anderlecht daar niet mee vergelijken.

Clubs uit in competities van een ander niveau, met sterkere en meer concurrentie.

Geef ik toe. Ik zeg dit niet voor mezelf, maar de mensen beseffen gewoon niet hoe uitzonderlijk het is geweest en hoe sterk we wel waren, ook in Europa. We hadden veel kwaliteit en iedereen trok zich op aan iedereen.

Dat was vorig seizoen.

Ik weet het, maar ik schets de context. Ik wist dat het niet voor herhaling vatbaar was, maar dat was wel wat de buitenwereld wilde.

Het geld van één spits, Jan Koller, werd verdeeld over zeven alternatieven in de aanval. Was dat een fout ?

Iedereen weet dat je beter één goeie koopt, dan vier of vijf, maar Anderlecht heeft zijn filosofie en die legde het geen windeieren. Ze gaan tot een bepaalde hoogte qua loon of transferprijs. Dat trok een streep door veel namen. Ik heb wel het gevoel dat ze, als het te herdoen zou zijn…

Steekt het dat Hossam nu bij Ajax doorbreekt ?

Hossam is niet weggebleven wegens Anthuenis, er speelden heel andere dingen. Hij heeft met mij een gesprek gehad en dat beviel hem enorm. Uiteindelijk was ook hier het financiële het struikelblok, nadat Beenhakker op GBA-Gent aanwezig was geweest. Tegen Ajax had hij met Gent links tegen de lijn een geweldige match gespeeld. De zogezegde basisplaats die ik hem niet kon garanderen, had er niks mee te maken. Ik was zot van Hossam en hij zou gespeeld hebben. In februari al drong ik aan om hem te halen, maar Anderlecht is toen heel loyaal geweest en heeft het niet gedaan.

Jestrovic had eerst maar een klein barstje, maar achteraf bleek het een breuk te zijn. In een 4-4-2 was dat ons duo, maar het is mislukt. Dan zijn de problemen begonnen. We begonnen de voorbereiding met spelers die fysiek leeg waren, mentaal leeg, Radzinski die nog werd weggekocht… Thompson was gevolgd bij Harelbeke, Seol bij Antwerp. Was het te vroeg voor hen ? Was er een gebrek aan geduld ? Ik laat dat in het midden.

Anderlecht is de top. Daar heeft men per defintitie geen geduld.

Juist. Je kan het niet klaar krijgen om te zeggen dat er een overgangsjaar volgt.

Was Gilles De Bilde een zoethoudertje voor desupporters ?

Neen. Hij had twee jaar niet gespeeld, maarheeft ondanks die serieuze achterstand tot elf keer gescoord. Jean ( Dockx, nvdr) had met hem gewerkt en we hoopten allemaal op een revanche.

Achteraf bekeken is Mornar een goeie keuze geweest, maar ook hij was enorm vaak geblesseerd. Na nieuwjaar speelde hij nauwelijks nog. Je kan je de vraag stellen in hoeverre het verlies van Årst op Standard heeft gewogen, maar ook hoeveel dat van Mornar ons heeft gekost.

Eigenlijk speelde Anderlecht dit seizoen geen enkele goede wedstrijd.

Dat is overdreven. We hebben veel degelijke wedstrijden gespeeld, maar het niet afgemaakt. Vorig jaar gebeurde dat wel. En in voetbal bepaalt de uitslag vaak de waarde van een wedstrijd. Ik ga wel akkoord dat de dominantie van vroeger er niet was, dat we kwalitatief weinig goeie negentig minuten hebben gehad. Maar dat heeft te maken met de nevenverschijnselen. Je krijgt spelers die zich wat wegsteken. Alibivoetbal. En dan komen andere spelers, vooral zij die centraal spelen, veel aan de bal. Zij steken wél hun nek uit en krijgen de kritiek. Yves ( Vanderhaeghe, nvdr) maakte het mee, Seol ook eens, terwijl zij net hard werkten.

Is Alin Stoica de ontgoocheling van het jaar ?

Neen. Ik hoor dat ik tegen Stoica zou zijn, maar dat betwist ik. Het is een gegeven in voetbal, dat als je dragende spelers wegdoet, de rest ook van zijn mogelijkheden verliest. Stoica is talentrijk, maar jong en geen dragende speler. Op die leeftijd kan dat nog niet in die positie. Alin is geen krachtpatser, maar een man van flitsen, zeer gevoelig, zowel mentaal als qua blessures. Ik heb Stoica leren kennen als een heel onzekere speler, iemand die schrik heeft bij het minste dat hij voelt. Misschien is hij te snel omhoog gestoken door dezelfde mensen die hem nu te snel afmaken. Ik wil geen van beide doen. Als Stoica morgen een blessurevrij seizoen kan maken in een milieu waarin hij zich goed voelt, wil ik het nog wel zien. Ik denk niet dat hij al elders tekende, hij is graag op Anderlecht.

En Baseggio ?

Anderlecht is voor een groot stuk afhankelijk van zijn vorm. Als Walter goed speelt, draait de ploeg meestal goed, omdat hij een bal van links naar rechts kan spelen en zowel verdedigend als aanvallend een inbreng heeft. Maar Walter is ook gevormd in het gesloten circuit van Anderlecht.

Stel je je daar vragen bij ?

Het heeft te maken hoe men vroeger in Anderlecht te werk ging. Beschermend. Beoordelen op je kwaliteiten. Maar hij moet verbéteren. Positief was dat hij acht keer scoorde, terwijl slechts drie keer in het kampioensjaar, toen we veel dominanter speelden. Ik vraag niet dat hij voor de verdediging blijft hangen, wel dat hij sneller aansluit, een stuk de kop gebruikt. Kortom, dat hij een stuk van zijn vorming vergeet, want bij de jeugd moest hij niet veel aansluiten of lopen.

Je moet het als speler vooral zelf doen, was de conclusie van een van de aanwinsten.

Dat is eigen aan topvoetbal en zeker aanAnderlecht. Ik ben overtuigd dat je zeer professioneel kan werken meteen iets warmere, collectieve aanpak naast het veld, in debegeleiding, maar wie ben ik om dat luidop te zeggen als Anderlecht daar zijn erelijst naast legt ? Wie daarover klaagt, moet ik toch wijzen op de afwezigheid van concurrentie. Die was andere jaren veel groter. Als dat morgen terugkeert, gaan veel jongens het nog moeilijker hebben.

Je werd herhaaldelijk in vraag gesteld, door spelers, pers, supporters. Het bestuur beseft dat een slechte start volgend seizoen een nieuwe lawine in beweging zal zetten. Is dit de keerzijde van de medaille ?

Je moet de context zien. Ik ben drie jaar op Anderlecht, werd twee keer kampioen, en ik denk dat ze financieel heel goed hebben geboerd. Een vol huis, goeie transfers. Er is een aflossing gebeurd, maar in mijn ogen te drastisch : Zetterberg weg, De Vlieger, Staelens, Van Diemen, Scifo, Ekakia. Zestien spelers in totaal zijn er vertrokken.

Zo gaat dat in het hedendaagse profvoetbal. De kernen wisselen overal snel.

Maar als je ziet wat het opgebracht heeft, zal het bestuur daar wel rekening mee houden. Sportief gezien zijn de dingen hier op zijn Belgisch bekeken. Belgen kunnen niet genieten, een glas is altijd halfleeg, nooit halfvol. Als wat wij in Brussel deden, in Genk gebeurt, was het een heel jaar feest, niet twee weken.

Neutrale mensen zeggen : het is toch normaal wat er nu gebeurt. Ik ben niet tevreden, het moet beter. Maar ik ben ook de eerste om te beseffen wat kan en wat niet. Kijk naar het buitenland : Barcelona, Real op verplaatsing, Leverkusen dat de titel verliest in Nürnberg… Ik heb het met Ferguson gehad over de mentale druk om elk jaar de kop te moeten spelen. Elke wekker raakt ooit ten einde gedraaid, en wij hebben die wekker redelijk ver gedraaid.

Ik ga akkoord met de kritiek dat ik te veel wisselde. Maar het moest. Een vast systeem is beter, een veldbezetting die de kwaliteiten van de spelers accentueert en de gebreken camoefleert. Vorig jaar heb ik dat aangetoond. Ik zag toen ook wel het gebrek aan evenwicht, maar het leverde wel resultaat op.

Andere kritiek : Anderlecht speelt geen pressie. Dat besef ik ook, maar als je er de spelers op het middenveld niet voor hebt, kun je het niet. En kopen wat je mist, is niet altijd makkelijk. Ik vind zonevoetbal ook het beste en van nature voel ik me aangesproken door een 4-4-2, maar daar heb je een en ander voor nodig : snelheid in je laatste lijn, creativiteit in de korte ruimte op het middenveld, en scorend vermogen. Heb je dat niet, dan moet je je aanpassen.

Als je morgen Zetterberg haalt en je zegt hem : loop maar over het hele veld, dan is dat een verloren zaak. Hoog kan het wel nog, maar dat is moeilijker. Dan moet er beweging zijn rond hem en moet er een kaatser staan.

Je kan het ideale plaatje op papier zetten. Wij hebben dit jaar niet modern gespeeld, dat weet ik goed genoeg. Maar wat heet modern ? Ik heb alle veldbezettingen gekend, zo oud ben ik spijtig genoeg al. Papier is één, maar resultaten iets anders.

Je maakt de spelers niet beter, is ook een gehoorde kritiek.

Kimoni werd internationaal, Delbroek ook. Anderlecht de voorbije twee jaar…

Hoe kijk je terug op de spelersstemming ?

Ik had daar niet zoveel problemen mee. Wat toen werd gezegd, was door mij al veel eerder aangekaart. Zaken die niet op te lossen zijn. In een mindere periode – ook daarvoor zit ik al lang in het voetbal – is de kritiek altijd dezelfde : er wordt te zwaar of te licht getraind, de groepsgeest is niet goed… De sfeer in de kleedkamer was niet slechter dan anders. En dat de ‘ic’-en, de Walen en de Vlamingen samen optrekken, is normaal : dat was vorig jaar ook zo. Goor en Koller waren haast nooit geblesseerd, Koller en Radzinski kaartten vaak met de rest… Je had een dominante groep in de kleedkamer, die de boel trok. Nu zat je met vijftig procent vernieuwing. Dat heeft meegespeeld.

Een verwijt was dat je op training niet tegen de laksheid inging.

Filip ( De Wilde, nvdr) en Glen ( De Boeck, nvdr) zullen ooit als trainer voor een groep staan. Zij hebben voor een stuk gelijk, maar zullen dan ervaren dat de realiteit soms anders is. Zij bekijken de dingen vanuit één invalshoek, ik moet ze vanuit vijfhonderd invalshoeken bekijken. Dat betekent niet dat je je daarbij neerlegt. Voor een stuk zijn de dingen onomkeerbaar. De omschakeling was het zwakke punt van Anderlecht. Daar is veel op getraind, maar het verbeterde niet. De citroen is redelijk uitgeperst, op alle vlakken.

Legde jij je daar dan sneller bij neer dan dietwee ?

Neen. Als je Mornar het belang van het collectieve kunt bijbrengen, dan… Want hij is nooit zo gevormd. Dus moet je zijn voordelen behouden en hopen dat hij de rest oppikt. En dat de anderen respect voor elkaar opbrengen en de gebreken accepteren. Want iedereen heeft er, ook De Wilde en De Boeck. Tot vijf weken voor het einde deden we nog mee voor de titel. Bommen gooien is één, alles overboord gooien is het makkelijkste, maar je speelt nog mee voor de prijzen ! Weet je, iedereen in het voetbal is een egotripper. De trainer, de spelers. De kunst is hen samen in één richting te duwen. Ik heb die stemming niet gewonnen of verloren, ik hecht er ook geen belang aan. Omdat ik de verwijten begrijp, ik had ze zelf al aangekaart, ze kwamen met niks nieuws voor de dag.

Heb je te veel medelijden gehad met hen die vorig jaar voor het succes zorgden ?

Voor een stuk misschien. Ik had ingeschat dat er nog verbetering mogelijk was. Misschien relativeer ik te veel, maar dat was ook zo toen ik kampioen werd, ik doe het al heel mijn carrière. Vroeger heeft men ook gezegd : hoe is dat mogelijk ? Hoe bestaat het dat Oulare drie weken niet traint en toch speelt ? Ik kon daar honderd redenen voor geven, maar soms kan je het niet uitleggen.

door Peter T’Kint,

“Filip en Glen bekijken de dingen vanuit één invalshoek, ik vanuit vijfhonderd.”

“In het voetbal heb je alleen maar egotrippers.”