Zijn broer is keeper in Oekraïne, hijzelf reisde als spits al zowat half Zuid- en West-Europa af: het verhaal van Ivan Santini, de Kroatische topschutter van KV Kortrijk.
Hij is een oorlogskind uit Zadar en dat vormde hem. “Ik ben geboren in 1989 en in 1991 brak de Kroatische onafhankelijkheidsoorlog uit”, vertelt hij. “Die duurde vijf jaar. Ik herinner mij nog dat in de stad vaak het alarm afging en we dan ondergronds moesten schuilen voor de bommen. Mijn vader hield ons zo ver mogelijk weg van de oorlog. Soms verbleven we bij mijn grootouders op het eiland Uglan, op een halfuur varen; en in het heetst van de strijd verhuisden vrouwen en kinderen voor een maand of zes naar Slovenië. Intussen vochten de mannen voor de onafhankelijkheid. Gelukkig haalden ze het, want dat is wat ons volk al zowat duizend jaar wilde. Ik ben trots dat ik tot deze generatie behoor. Ik groeide op met het idee: op de eerste plaats staat God, op de tweede de familie en op de derde het land. Wij zijn heel patriottisch. Dat verklaart ook het grote enthousiasme voor onze nationale ploeg. Bij de U18, U19 en U21 ben ik international geweest, ik weet hoe het voelt wanneer je daar zelf staat en het volkslied wordt gespeeld: je krijgt er kippenvel van. We zijn een jonge natie met veel problemen, maar die wegen niet op tegen de liefde van iedere echte Kroaat voor het vaderland.”
Wilskracht
Bovenal is de republiek Kroatië een voetbalgek land. “Een land dat vier en een half miljoen selectors telt”, zegt hij. “Vier en een half miljoen coaches. Het nadeel daarvan is dat iedereen denkt dat hij het beter weet. (lacht) Mijn vader voetbalde ook, maar niet als prof. Hij was een atleet in zijn jeugdjaren, een speerwerper, en daarna vooral een zanger. Hij speelde gitaar, schreef gedichten en liefdesliedjes en trad op op feesten en festivals. Hij had een sterk karakter, mensen zegden hem: als jouw zonen de helft van jouw wilskracht hebben, zullen het grote spelers worden. Maar mijn eerste liefde was de ninjavechtkunst. Karate! Bepaalde ninjafilms zag ik meer dan honderd keer. Ik was altijd al heel competitief ingesteld. Ik speelde een tijd tennis, ik ben goed in basketbal en ik ben nog altijd een verwoed schaker. Maar wat we het meest deden in de buurt van de appartementengebouw waar we woonden, was voetballen. Ik was een jaar of acht toen mijn broer tegen mijn vader zei: schrijf ons maar in bij de voetbalschool, ik word keeper en hij spits. Zo is het ook gebeurd.”
Zijn twee jaar oudere broer Krsevan staat momenteel in doel bij de Oekraïense eersteklasser FC Zorya Lohansk. Ivan zelf reisde intussen als spits zowat half Zuid- en West-Europa af. “Tot bij de U17 was ik een offensieve middenvelder die veel scoorde”, vertelt hij. “Dat seizoen ben ik aanvaller geworden en maakte ik wel dertig doelpunten. Op een groot toernooi werd ik tot beste speler verkozen en kreeg ik plots veel buitenlandse aanbiedingen. Ik ging toen testen bij Monaco, Bordeaux en Bazel, maar ik was maar zestien en een transfer was alleen mogelijk indien de hele familie mee zou verhuizen. Enkel Red Bull Salzburg kon fiksen dat ik er op die leeftijd zonder mijn ouders heen kon. In afwachting speelde ik zes maanden bij de Kroatische tweedeklasser Inter Zaprecic.
“Alleen in Salzburg, zonder familie en vrienden, ben ik meer beginnen te bidden en dat hielp mij om mijn persoonlijkheid op te bouwen. Hoe vaker je bidt, hoe meer je gaat voelen wat God van je wil, wat je te doen staat in het leven. Op school ben je meer bezig met meisjes en met geliefd zijn, in Oostenrijk moest ik op elk vlak weer van nul af aan starten. Ik zat er op internaat en het eerste seizoen verliep de aanpassing heel moeizaam, maar het tweede presteerde ik prima bij de U19. Trappatoni, de toenmalige hoofdtrainer, liet zich heel lovend over mij uit, maar net dan kwamen de echte problemen: mijn vader, die mijn beste vriend was, overleed plots, ik begon met de adductoren te sukkelen, moest geopereerd worden, zou acht maanden out zijn en daarom werd mijn contract niet verlengd.
“Zowat iedereen zei mij toen dat het voetbal mij geen geluk bracht en dat ik maar beter weer kon gaan studeren, maar ik twijfelde nooit: ik ben altijd in mijn kwaliteiten blijven geloven. Branko Zaler, een bekende fysiotherapeut uit Zagreb, hielp mij weer fit te worden, waarna ik ging testen bij Standard en Keulen. Maar niemand wilde 250.000 euro opleidingsvergoeding betalen voor een spits die net uit een zware blessure kwam. Uiteindelijk kon ik toch voor zes maanden naar de Duitse tweedeklasser FC Ingolstadt 04. De trainer daar, Thorsten Fink, kende mij, hij was bij Red Bull Salzburg de assistent van Trappatoni geweest. Maar na zijn ontslag moesten ook al zijn spelers weg. Tests bij Bazel, bij Linz en in Griekenland leverden daarna niets op. Geld was iedere keer het probleem.”
Hij keerde terug naar zijn eerste club: NK Zadar. “Ik zou er zeker speelkansen krijgen én ik kon de familie helpen. Mijn zus was zes en moest naar het eerste leerjaar. Terwijl mijn moeder ging werken, ving ik haar op. Het was weer van nul af aan beginnen, maar dat motiveerde mij om het ongelijk van Salzburg en Ingolstadt te bewijzen. Twee jaar later werd ik verkozen tot beste speler van de Kroatische competitie en vroeg de voorzitter drie à vier miljoen euro voor mij. Freiburg huurde mij anderhalf seizoen, tot ik transfervrij was, en legde mij daarna een nieuw contract voor, maar dat weigerde ik. Ik wou de zekerheid dat ik meer zou spelen en daarom ben ik naar Kortrijk gekomen. Wie aan mij is beginnen te twijfelen omdat ik in Duitsland vaak op de bank zat, wil ik hier laten zien wat ik kan.”
Geloof
Dat lukt hem aardig. Bij KV Kortrijk toonde hij zich meteen een hardwerkende targetspits met een enorme trefkracht in de zestien meter. Hij staat geparkeerd in de bovenste regionen van de topschutterslijst van de Jupiler Pro League. “Ik hoop dat het zo blijft voortgaan”, zegt hij. “Met hard werken en veel bidden is alles mogelijk, denk ik.” Zijn grootste droom is om ooit samen met zijn broer in de nationale ploeg te spelen. “Die dateert al van toen ik als kind begon te voetballen. Als ik verder goed blijf spelen, dan zal dat telefoontje van de bondscoach er op een dag wel komen. Maar zolang ik het niet verdien, wil ik het niet krijgen. Wanneer het komt, wil ik voelen dat ik het verdien.”
Intussen trad de jonge natie Kroatië op 1 juli van dit jaar toe tot de Europese Unie en dat juicht Ivan Santini toe. “Er zal nog veel moeten veranderen”, weet hij. “Na de oorlog was het moeilijk, iedereen wou zo snel mogelijk zijn situatie verbeteren en deed een beetje wat hij wou. Zeker ook in de politiek was er veel corruptie. Ik hoop dat er nu met de strikte regels, het toezicht en de controle van de Europese Unie meer rechtvaardigheid zal komen. De laatste jaren gaat het sowieso al wat beter. De politie deed al goed werk om de criminelen te steken waar ze horen te zitten.” ?
DOOR CHRISTIAN VANDENABEELE
“Met hard werken en veel bidden is alles mogelijk.”
