door Michel D’Hooghe

Wie een flink stuk van zijn tijd in de wagen doorbrengt, leert de waarde van het begrip radio kennen. Zelf heb ik een aanzienlijk deel van mijn voorzitterschap van de KBVB in de auto doorgebracht : tussen Brugge en Brussel, tussen 0 per uur en 120 per uur (en ook een zeldzame keer daarboven, ik moet het berouwvol en deemoedig toegeven). De radio was hierbij mijn vaste reisgezel. Ik had een platonisch zwak voor Friedl Lesage van De Nieuwe Wereld.

Zo kwam het dat ik onlangs vernam dat het jaar 2002 aan de Dikke van Dale een karrenvracht aan nieuwe woorden had toegevoegd, gaande van de erfenissprong, over het na-na-landschap en de denderdoden, tot de tuinhekpoliticus. Zoek zelf maar uit wat deze woorden betekenen, ik weet het inmiddels, dankzij de radio.

Mijn aandacht kreeg een extra adrenalinestoot toen het woord voetbaluweel naar voor werd geschoven. Yves Desmet, te gast in de studio, giste naar een associatie tussen voetbal en fluweel, een talentrijke, niet brutale voetballer, die op fluwelen wijze de bal beroerde. Mijn blik dwaalde meteen, over het landschap van Merelbeke en Wetteren heen, af naar Paul Van den Bergh, de laatste parel van Union St.-Gilloise, die de bal streelde zoals Monet met zijn penseel omging.

Maar dit was het niet, en Yves, die al heel wat woorden juist geraden had, zat er deze keer duidelijk naast. Ik trouwens ook. Voor mezelf had ik de associatie tussen voetbal en juweel verzonnen. Aldus kwam ik terecht bij de beperkte schare voetballers, die, zonder veel opleiding, als ruwe juwelen het veld waren opgerend : Pelé, Maradona, Ronaldo. Driewerf mis, helaas.

Het juiste antwoord luidde : “een voetbalueel is een intellectueel die zijn visie over voetbal ventileert”. Zonder w dus, een samentrekking van voetbal en intellectueel. En daarvan heb je er veel, héél veel…

Zo heb je de journalist die een clubbestuur verwijt vast te zitten in oubollige tradities, maar die bij de eerste de beste Europacupzege het geweer van schouder verandert en de loftrompet steekt over de standvastige visie van de club…

Zo heb je ook de trainer, die er prat op gaat “dat hij een wedstrijd kan lezen”. Mij niet gelaten, maar ik ga al vijftig jaar naar het voetbal en ik heb nog nooit een wedstrijd gelezen. Ik heb genoten, me geërgerd, emotioneel gereageerd, een technisch hoogstandje bewonderd, een tactische opstelling doorzien, maar een wedstrijd lezen, nee, dat gaat me te ver. Temeer omdat de trainers van hun hersenkronkels en 4-3-3 of 4-4-2 niet meteen een open boek maken.

En dan nog iets : “We waren niet agressief genoeg in de zestien”. Toen ik dat hoorde, dacht ik meteen aan het recente boek van Jean-Luc Dehaene : Er is nog leven na de 16. Ik was gerustgesteld, maar neen, met deze zestien bedoelt men niet de Wetstraat, maar de grote back-area. Welnu, een groot deel van de zestien ligt buiten de back-area ! Is het dan toch waar dat zo weinigen het reglement kennen ?

Voor mij is Dany Verlinden een echte voetbalueel. “En Dany, was die bal echt niet te pakken ?”. “Vermits ik hem niet had, was hij voor mij niet te pakken.”

Voetbaluelen aller landen, verenigt u : keep it simple !

Voor mij is Dany Verlinden een echte voetbalueel.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content