Je hebt clubs waar de nagelnieuwe voorzitter iedereen de laan uitstuurt en een karrenvracht directeurs, adviseurs en allerlei andere bollebozen aanwerft. Je hebt clubs waar het trainerschap wordt gecombineerd met de functies van vicepreses, bestuurslid en technisch directeur, kortom: de absolute macht. Je hebt clubvoorzitters die zichzelf in de media voortdurend op de borst kloppen en grossieren in trainersontslagen. Je hebt clubs waar bewindslieden met de regelmaat van de klok ronkende, op niets gebaseerde en vaak provocerende verklaringen afleggen. Je hebt clubvoorzitters die ook denken de eerste viool te moeten spelen binnen de KBVB. Je hebt coaches die voortdurend als dolle derwisjen scheldend langs de zijlijn hollen, een zenuwtoeval nabij.

En dan heb je Racing Genk.

Na jaren harken werd de Limburgse tanker gekeerd. Exit het duo Dirk Degraen/ Patrick Janssens. Aan het bewind kwam Peter Croonen, een dirigent die steevast in de luwte bleef en iedereen ongestoord zijn job liet doen. Met als secondant Erik Gerits, die als geen ander het DNA van de club belichaamt. Voeg daar nog Dimitri de Condé aan toe, een kraan wat betreft scouting en het samenstellen van de perfecte spelersgroep: jongeren uit eigen kweek, aangevuld met zeer beloftevolle buitenlandse talenten. En dan als kers op de taart: de trainer. Philippe Clement is de uitgekiende tacticus; bijzonder rustig en beheerst tijdens de wedstrijden. Een uitzonderlijke peoplemanager.

Het resultaat van dergelijk voorbeeldig beleid: méér dan verdiend kampioen met oogstrelend voetbal. En dat allemaal gerealiseerd zonder de ‘hulp’ van Mogi Bayat…

Een welgemeende proficiat!