Met de terugkeer van het publiek beïnvloedden de tribunes van Sclessin mee het resultaat van de eerste match. Worden de fans van de Rouches de grootste versterking van dit Standard in een woelige transferperiode?
Het heeft allemaal te maken met geluid. Je hoort niet langer de bal in het stadion, je hoort het voetbal: supporters die bij een actie een aanzwellend geluid maken en zich extra manifesteren wanneer ze voelen dat de tegenstander bekaf is.
Het is het geluid van Sclessin, zo vertrouwd voor de spelers die weten dat ze er kunnen op rekenen wanneer het nodig is. Na de ovatie voor de hulpdiensten wegens de wateroverlast van de voorbije weken volgden gezangen en geschreeuw als steun voor de mannen van Mbaye Leye waardoor die bijna dé stunt van het weekend realiseerden tegen de Belgische vicekampioen van vorig seizoen.
Op papier ging het om een match tussen twee verschillende werelden. Maarten Vandevoordt had maar een paar seconden nodig om daarop te wijzen, met een verre bal richting Paul Onuachu. De Nigeriaanse reus, vorig seizoen goed voor 35 goals, op wiens hoofd een prijs plakt van ongeveer 20 miljoen euro, verliest nipt het duel van Ameen Al Dakhil die net zijn eerste seconden in eerste klasse meemaakt. Een schril contrast tussen een Genk dat de laatste jaren een machine is geworden die casht, en een Standard dat zich zo goedkoop mogelijk probeert herop te richten. Tussen de Limburgers die terecht geprezen worden voor de kwaliteit van hun eigen opleiding maar slechts twee producten uit de eigen tuin aan de aftrap brachten (Vandevoordt en kapitein Bryan Heynen) en de Rouches die met vier eigen producten aan de aftrap kwamen: naast Al Dakhil ook Arnaud Bodart, Hugo Siquet en Nicolas Raskin. In de eerste negentig minuten van het seizoen presenteerde enkel Oostende een ploeg die jonger was dan de 23,1 jaar van de Luikenaars.
Het moet voor Genk soms aangevoeld hebben alsof het met elf tegen twaalf speelde.
Sinds de komst van Philippe Montanier vorige zomer maakten al elf spelers die geboren zijn na 1 januari 2000 minuten in rood en wit in competitieverband. Eén van hen ( Balikwsiha, nvdr) is intussen zelfs al weg, goed voor miljoenen die meer dan welkom zijn om het evenwicht te brengen in de bankrekening van de Luikse club. ‘Dat is de economische en financiële realiteit van dit moment’, benadrukte sportief directeur Benjamin Nicaise vorige week in La Dernière Heure, in een poging om kort de situatie te schetsen van de Luikse club waar de spelers die niet te koop zijn zeldzaam geworden zijn.
Salarislast
Op Sclessin verheelt niemand meer dat de desastreuze mercato van de zomer van 2019 aan de basis ligt van een groot deel van het huidige kwaad. Met te grote uitgaven, die helemaal onverantwoord waren toen corona toesloeg in het voetbal. Het gevolg voor Standard was een onbeheersbare salarislast, die de club nu onder een leefbaar plafond probeert terug te brengen. Tot een niveau dat beter bij de echte standing van de Rouches past. Het vertrek van Michel Preud’homme, wiens naam eerst werd gefluisterd maar nu hardop uitgesproken door degenen die opdraaien voor die erfenis van zijn economische volmachten, was een eerste belangrijke stap op economisch vlak. Stap voor stap volgen andere spelers met een groot salaris, richting uitgang: Paul-José Mpoku, Duje Cop, eerder al Sébastien Pocognoli en nu Obbi Oulare. ‘Al wie veel kost en weinig speelt’, vatte men het al een jaar geleden samen in Luik, toen men de rekening maakte en schrok dat de loonlast van de Rouches al dicht in de buurt kwam van die van Club Brugge.
Alleen is het vaak moeilijk om in het voetbal economie en ambitie goed op elkaar af te stemmen, zoals bleek uit een spandoek waarmee vrijdagavond Tribune 4 het seizoen aanvatte: ‘Dit jaar het einde van de overgangsfase, we willen resultaten en motivatie.’ Het tweede deel van die eis zal door niemand bij de Rouches betwist worden, te beginnen met trainer Mbaye Leye, die na het laatste fluitsignaal heel tevreden was toen hij enkele van zijn spelers met krampen op het veld zag neervallen. Hij ziet daar eerder een mentale opoffering in dan een gebrek aan fysiek.
Over de resultaten die van dit Standard mogen verwacht worden, lopen de meningen aan de oevers van de Maas wel uiteen.
Eind vorig seizoen voorzag Standards CEO Alexandre Grosjean als sportieve ambitie om ‘zo snel mogelijk een Europees ticket te behalen’. Het is één van de drie doelstellingen op korte termijn, naast het terugvinden van een financieel evenwicht in de begroting en de verdere ontluiking en doorstroming van eigen jongeren. Voor de aftrap van de eerste wedstrijd vrijdag zei Nicaise in La DH voorzichtig: ‘De komende twee jaar plukken we de vruchten van ons werk de afgelopen tijd.’ In de kleedkamer klonk het nog iets meer ambitieus, toen Jackson Muleka vond dat ‘Standard elk jaar in de eerste vijf moet eindigen, omdat het dat nu eenmaal aan zijn status verplicht is.’
Leyes plannen
Dat het vandaag nog allemaal zo vaag klinkt, is ook omdat het nog een beetje moeilijk inschatten is hoe de kern van Standard er over een goeie maand uit zal zien, eind augustus wanneer de mercato afgelopen is. De lijst met spelers die niet meer gewenst zijn door Mbaye Leye is wel erg lang, en zijn huidige tactische keuze voor een 3-5-2 komt in gevaar wanneer Hugo Siquet alsnog zou vertrekken. Na nog maar een paar maanden op het hoogste niveau bij de profs kreeg de neef van voormalig Standardverdediger Thierry Siquet eerder vleugels dan dat hij afgeremd werd door de sfeer op de tribunes die voor hem nieuw waren. Vorig jaar, toen hij debuteerde, was het akelig stil in de stadions, ook op Sclessin.
Alleen blijft er, ondanks zijn liefdesverklaring aan die fans achteraf, twijfel over zijn sportieve toekomst. Zonder zijn precieze voorzetten verliest het duo João Klauss en Jackson Muleka een deel van zijn slagkracht in de zestien meter.
Het is vooral moeilijk om te zien waar de nieuwe aanwinst Aron Dønnum, die na lange onderhandelingen van het Noorse Valerengen werd gekocht, een plaats kan krijgen in een tactisch systeem waar toch een groot deel van de voorbereiding werd aan geschaafd. Zijn profiel beantwoordt aan de wens die Leye publiekelijk uitte om te kunnen rekenen op een speler die een tegenstander kan uit balans brengen om het verminderde rendement te compenseren van Mehdi Carcela die helemaal niet meer in de sportieve plannen van de club lijkt voor te komen, ook al kreeg hij eind vorig seizoen nog een (weliswaar fel verminderd) nieuw contract. Dat Mbaye Leye voortdurend herhaalt dat de deuren nooit helemaal dicht zijn, biedt al even weinig perspectief voor de lieveling van de fans.
Hoe je op dat kleine papiertje kunt geraken waar de opstelling van de coach op staat, is iets wat niet afhangt van duidelijke criteria. Soms gaat de deur weer dicht op het moment dat ze net open leek. Zo werd de jonge Allan Delferriere onverwacht titularis tijdens vier wedstrijden om de Europese play-off eind vorig seizoen, nadat hij Leye opviel tijdens een wedstrijd met de U18. Maar omdat hij niet bepaald als een van de grootste talenten van de Académie werd beschouwd, wordt hij vandaag samen met Lucas Kalala en Mitchy Ntelo uitgeleend aan de Nederlandse tweedeklasser MVV uit Maastricht. Een stap terug, die na een onverwacht debuut ongetwijfeld voor een flinke mentale klap zorgde. De manier waarop de trainer met het menselijke kapitaal omgaat, doet in Luik wel eens de wenkbrauwen fronsen. Ook daarom moet het goeie resultaat van vrijdag de komende weken en maanden bevestigd worden, gezien de interne verdeeldheid in Luik rond de contractverlenging van Leye in moeilijke momenten in januari jongstleden.
De kracht van de tribunes
Het gelijkspel tegen de vicekampioen, waartegen de Rouches in de eerste helft afgezien hebben, zorgde voor een dubbel gevoel achteraf. Op zich was het een fantastisch resultaat, maar het feit dat men in extremis toch nog de zege weggaf, gaf de vreugde toch nog een bitter randje. Toch overstemde het applaus op de tribunes het gefluit, met een extra ovatie voor de jonge Hugo Siquet, die helemaal aangedaan was door de sfeer waarvan hij de voorbije maanden alleen maar kon dromen.
Hoewel het stadion nog voor twee derde leeg was, speelde Sclessin toch al zijn rol. Toen de thuisploeg haar beste periode kende in de tweede helft, moet Genk aangevoeld hebben dat het met elf tegen twaalf speelde, zoveel geluid rolde er van de tribunes, zozeer kregen de thuisspelers bij het opzetten van hun acties vleugels. ‘De impact van het publiek is enorm’, gaf Leye meteen na de match spontaan toe. ‘Dat is een enorm voordeel voor onze spelers, een heel belangrijk gegeven bij onze manier van spelen, met veel pressing.’
Ooit schatte Zinho Vanheusden de impact van de Luikse tribunes in op vijftien punten per seizoen. Noch Aron Donnum, noch Kyogo Furuhashi, van wiens komst Benjamin Nicaise al maanden droomde, kunnen zo’n succes garanderen. Misschien is de belangrijkste ‘nieuwkomer’ voor Mbaye Leye tijdens deze mercato wel de eigen supporter.
