Vrije tribune

© BELGAIMAGE

Elke week laten we hier een persoonlijkheid uit de sport aan het woord. Deze week: David Steegen, Head of Public Affairs bij Anderlecht.

Seizoen 1985/86. Lang vervlogen tijden waar de keeper een terugspeelbal nog met de handen mag oprapen, waar de velden in eerste klasse vanaf de maanden oktober tot modderige akkers herleid worden, de scheidsrechters Crucke en Ponnet heten en België maar één enkele regering telt.

Bij KV Kortrijk voetbalt een nieuwe leuke spits die 300 wedstrijden voor het Joegoslavische HNK Rijeka bij elkaar gevoetbald heeft. Hij is zijn spitsbroer en beste vriend Dusko Lukic naar de West-Vlaamse degradatiekandidaat gevolgd. Zijn coach, Dimitri Davidovic, beschrijft hem als een dynamische, erg beweeglijke aanvaller met een puntgave techniek. De kleine winger blijft tot in 1990 in Kortrijk, waar hij aanvankelijk niet erg geliefd is. Het duurt even voordat hij de harten van de kritische Kortrijkzanen kan veroveren.

Ondanks mijn grote liefde voor RSC Anderlecht, waardeer ik Damir Desnica onmiddellijk. Hij combineert stijl, techniek en snelheid. Waarschijnlijk méér een speler voor de hoofdstad. De aanvaller had ongetwijfeld in een mooiere competitie en voor een grotere club kunnen voetballen. Een bestuurslid van de Vekaa verklaart op televisie dat ‘we het geluk hebben gehad dat hij een handicap had en dat hij daardoor geïnteresseerd was om bij zijn vriend te komen.’ Let op de woordkeuze: ‘handicap’. Het zijn andere tijden.

Toch heeft de man gelijk: Desnica is een voetballer met een onzichtbare beperking. Hij hoort niets en is bijna niet verstaanbaar. De term die vroeger gebruikt werd, is vandaag politiek incorrect en zullen we derhalve niet gebruiken. Desnica verdient zuivere bewondering en respect. Hij hoort geen fluitsignaal, nog wat zijn ploegmaats hem toeschreeuwen. De tactische besprekingen kan hij dankzij liplezen nog ietwat ontcijferen, maar er is de taalbarrière. Toch heeft Damir Desnica zich vlot in Kortrijk geïntegreerd.

Seizoen 2019/20. Brusselaar Georges Kapin kiest een ongewoon thema als eindwerk om zijn diploma als voetbalcoach te behalen: hij ontwikkelt een methode om slechthorende jongens en meisjes, die in geen enkele voetbalclub terechtkunnen, te leren voetballen. Een mengeling van gebarentaal en speciaal ontworpen bordjes maken de jonge voetballertjes duidelijk hoe ze zich moeten vrijlopen, een trap met de wreef moeten geven, het hoofd hoog moeten houden et cetera. Elke week verzamelt hij een aantal jonge kinderen in een Brussels park om hen te leren voetballen. Kapin heeft er zijn levenswerk van gemaakt. Uit liefde. Zijn neefje is slechthorend en voetbalgek. Voor méér info: www.ekhosport.com.

Wil u zelf uw onderbouwde mening over een bepaald onderwerp ventileren, contacteer ons dan op sportmagazine@roularta.be.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content