Voetbal is passie. Dat geldt evenzeer voor vrouwen. Om de twee weken laten we een vrouw aan het woord die de sport met overgave beleeft. Deze week: Marie Verbeke (32), sinds november de communicatiemanager van RSC Anderlecht.
‘Normaal probeer je je stilletjes in te werken op een nieuwe job, maar dat was gezien de omstandigheden niet echt mogelijk. ( lachje) Gelukkig zit ik op dezelfde golflengte met het bestuur. Zij zien ook in dat het in moeilijke tijden beter is om te blijven communiceren, zo heb je tenminste nog enige invloed op de berichtgeving. Want of je nu praat of niet, de bladzijden in de krant worden sowieso gevuld. In die optiek deed Hein Vanhaezebrouck het heel goed: door zijn beschikbaarheid voor de pers, in twee talen bovendien – heel belangrijk hier -, nam hij de druk bij de spelersgroep weg.
Niemand kijkt er nu nog van op dat een meisje voetbalt, dat was in mijn jeugd anders.’ Marie Verbeke
‘Ik kijk wel uit naar de periode dat het sportief weer beter loopt. Met ludieke acties op sociale media moet je niet afkomen bij de supporters. Eigenlijk merk je vooral daaraan dat het minder gaat, want op de club zijn de onderlinge contacten vlot. Al bij de sollicitatiegesprekken viel mij die gemoedelijkheid op. Ik kom van bij de politie ( Verbeke werkte zeven jaar als persverantwoordelijke van de politiezone Zuid in Brussel, nvdr) en daar heerste meer hiërarchie. Hier in Neerpede stap je bij iedereen binnen zonder schroom en spreken we elkaar aan met de voornaam – ik zeg dus Marc en niet meneer Coucke.
‘Ik voetbal zelf al lang, tot mijn twintigste bij Microob Veltem, nu doe ik enkel nog zaalvoetbal, op zondagavond met de vriendinnen in Leuven. Die matchen worden zonder scheidsrechter gespeeld, je geeft elkaar punten voor fair play en als een ploeg op een heel seizoen te slecht scoort, wordt ze uitgesloten. Een systeem dat werkt.
‘Ik ben altijd supporter geweest van Anderlecht, zij het niet fanatiek. Je voelt aan alles in deze club dat geschiedenis belangrijk is. Het idee van: nu gaat het even minder, maar we blijven de grootste. Vandaar dat er in onze kantoren veel referenties zijn naar de clublegendes. Paul Van Himst, Pär Zetterberg, Romelu Lukaku, …. Ook voor de supporters is die geschiedenis belangrijk: als we op sociale media posten dat Enzo Scifo aanwezig is in het stadion, komt daar veel respons op. Zelf had ik geen voetbalhelden, het enige dat ik had was een paars-witte sjaal, die boven mijn bed hing. Ik ben wel ooit ballenraper geweest tijdens België-Italië op het EK 2000. Een ervaring die indruk maakte: een vol Koning Boudewijnstadion en daar stond ik dan als jong meisje mee langs het veld. Even het middelpunt van de wereld, zo leek het.
‘Volgens mij wordt vrouwenvoetbal the next big thing. Niemand kijkt er nu nog van op dat een meisje voetbalt, dat was in mijn jeugd anders. De volgende stap wordt het product commercieel aantrekkelijker maken. Je wilt als ondernemer natuurlijk zien dat je investeringen iets opbrengen. Ik vecht voor meer aandacht voor ons vrouwenteam – we zijn tenslotte regerend landskampioen – al ben ik niet iemand die op de barricades gaat staan. Dit gezegd zijnde: bij de genomineerden voor de vrouwelijke Gouden Schoen zijn drie van de tien speelsters van Anderlecht. Wil je daar niets rond maken? ( glimlacht)
‘Ik voel me als vrouw in de voetbalwereld niet anders bekeken. Alleen bij sommige praktische zaken, zoals wanneer ik een speler of de trainer moet halen, word je daarmee geconfronteerd. Ik kan niet zomaar een kleedkamer binnenwandelen, hè. Het grootste verschil met mijn werk bij de Brusselse politie vind ik dat je weinig moeite moet doen om de media te bereiken. Hier wordt elk persbericht meteen opgepikt. Het is wellicht een voordeel dat ik bij de politie leerde omgaan met negatief nieuws. Ik moest er in mijn communicatie rekening houden met privacy, rechtsgang, procedures, enzoverder… dan valt het in de sport wel mee. Sowieso ben ik bij Anderlecht minder woordvoerder, aangezien Marc en Michael zelf heel open zijn tegenover de media.
‘Deze job doet me nog meer inzien welk belang voetbal heeft voor veel mensen, die soms letterlijk hun laatste euro spenderen aan een ticket. Anderlecht is nu ook een groot deel van mijn leven geworden. Je bouwt mee de spanning op naar een wedstrijd. Dat begint met de persconferentie van de trainer, met posts op sociale media, … en het eindigt met de interviews na de match. Een intense job, die je nooit helemaal kunt bannen, je hebt dus maar beter affiniteit met voetbal.’
