Waar geen vuur is

© BELGAIMAGE

Na 53 dagen aanmodderen mocht Bartolomé Márquez López vorige week beschikken. Enkele Spaanse grillen, communicatieproblemen en een weifelende voorzitter werden de 55-jarige trainer fataal. Relaas van een voorspelbaar ontslag.

‘Lang geleden dat er zoveel volk aanwezig was in de perszaal.’ Een dag na het ontslag van Bartolomé Márquez López wordt CEO Philippe Bormans de loopgraven in gestuurd om het beleid van STVV te komen verdedigen. Grote baas Roland Duchâtelet komt vreemd genoeg niet opdagen. Op het einde van zijn uiteenzetting struint Bormans zelfs door de perszaal om de lege flesjes op te ruimen. Het versterkt alleen maar het beeld dat de jonge manager met de allures van een gladde marketeer het vuile werk mag opknappen.

Tot nader order worden de beslissingen van bovenaf gestuurd door Duchâtelet. Het is wel Bormans die alles van dichtbij in de gaten hield. De voorbije weken sijpelden de berichten over het gebrek aan werkethiek bij de Spaanse coach met mondjesmaat door naar Bormans en na 53 dagen had hij duidelijk genoeg van de fratsen van zijn coach. Hij was naar eigen zeggen op een punt gekomen dat de meningsverschillen niet meer te overbruggen vielen. De methodes van Márquez López wierpen vraagtekens op, zijn talrijke afwezigheden tijdens de week ook. Dat hij het nodig vond om in de week van de derby tegen Standard naar Spanje af te reizen, vatte de aanpak van Márquez López perfect samen. Hij verdedigde zich naar verluidt met een absolute dooddoener: ‘Het is mijn manier van werken.’ De beslissing om hem te ontslaan was dan al genomen. ‘Soms moet je een abces meteen opensnijden in plaats van het te laten etteren’, klinkt het op Stayen.

Smartphone

Hoe Márquez López zich door zijn sollicitatiegesprek heeft geworsteld is tot vandaag een groot vraagteken. Aan de voormalige assistent van Barçacoach Ernesto Valverde is immers geen grote communicator verloren gegaan. Zijn povere communicatievaardigheden wekten irritatie op bij zijn naaste medewerkers. Bij Eupen, waar hij bijna drie jaar aan de slag was van 2012 tot 2105, kon hij zich verstoppen achter zijn exclusief Spaanse staf. In het door Vlamingen gedomineerde STVV moest hij wel uit zijn kot komen. Maar de Barcelonees miste de sociale skills. Hij bleef het liefst alleen in zijn hoekje zitten. Zelfs met Cristian Ceballos, nochtans ook een Spanjaard, verliep de communicatie stroef. Het vertrek van zijn eentalige Spaanse assistent Ramón Calderé, van wie gezegd wordt dat hij nauwelijks zijn hotelkamer verliet, had voor een klik moeten zorgen. Maar in plaats van zich open te stellen, plooide Márquez López nog meer op zichzelf terug. Zo isoleerde Tintin zich van de rest van de staf. Gaandeweg verloor hij ook de greep op zijn spelersgroep. Hij probeerde zijn richtlijnen mee te geven in een armtierige mix van Engels, Spaans en Frans, maar kreeg zijn boodschap zelden verkocht. Naar het einde toe werd T2 Chris O’Louglin vaker ingeschakeld om de trainingen te leiden terwijl Márquez López aan de zijlijn stond toe te kijken of op zijn smartphone zat te tokkelen.

In feite was het trio Márquez-Calderé-O’Louglin gedoemd om te mislukken. Zijn onverschilligheid en ongeïnteresseerde houding doen vermoeden dat Márquez López zich daar zelf van bewust was. Het zou kunnen verklaren waarom hij weleens de grenzen van het fatsoen aftastte. Zoals half juli in Herk-de-Stad na een fletse oefenwedstrijd tegen Westerlo. De 55-jarige Spanjaard ging achteloos tegen een muurtje staan en stak zonder enige vorm van gêne een sigaretje op. Een scène die symptomatisch was voor zijn lusteloosheid. In Waregem kwam hij in de tweede helft, bij een 1-0-achterstand, geen enkele keer van de bank om zijn spelers op te jutten. Het vuur ontbrak bij de Spanjaard. De oud-voetballer van Espanyol was ongeveer de antipode van Guido Brepoels, die een elftal kon inspireren door met een klompje grond te staan zwaaien. Tussen zijn ontslag bij Eupen in de lente van 2015 en zijn aanstelling bij STVV had hij welgeteld één vacature ingevuld: die van sportief raadgever van Irak op de Olympische Spelen in Rio. Wellicht zat Márquez López met zijn gedachten al bij zijn pensioen.

Meer krediet

De bokkensprongen van de Spanjaard doen haast vergeten dat STVV zelf aan de grondslag ligt van zijn miscast. Twee maanden geleden was zelfs Duchâtelet ervan overtuigd dat Márquez López hen een eerste play-off 1-ticket zou kunnen bezorgen sinds 2010. ‘We zijn met twijfels begonnen aan ons avontuur met Márquez López – bij Ivan Leko was dat zeer zeker ook het geval – en die zijn helaas nooit verdwenen’, geeft Bormans toe. ‘Maar het is wel voor het eerst in zes jaar dat we tijdens het seizoen een trainer ontslagen. De laatste was Brepoels.’ Met Yannick Ferrera, O’Louglin, Leko en Márquez López versleet STVV wel vier trainers in vier jaar. Toch hadden ze op meer krediet gerekend van de pers. De club heeft echter de perceptie tegen en wekt steeds de indruk een duiventil te zijn. Voornamelijk omdat de drang naar duurzaamheid helemaal ondergeschikt is aan het economische model van de familie Duchâtelet. De Limburgers willen in de eerste plaats jonge spelers goedkoop aantrekken en zo snel mogelijk doorverkopen. De bewindvoerders weten dat jonkies vlotter over de toonbank gaan en sneller geneigd zijn om van club te veranderen. De verkoop van Stef Peeters aan Caen en Djené Dakonam aan Getafe gaf hen al een serieuze boost. Bij STVV groeit het besef dat ze niet meer zo nodig langs de kassa van een Belgische club moeten passeren om een vette cheque binnen te rijven. ‘We proberen de tijd die spelers hier doorbrengen te rekken door hen langere contracten te geven’, vertelt Bormans. ‘Vroeger lieten we hen overeenkomsten tekenen van 1+1 en nu geven we ze 3 jaar.’

Discipline

Na het ontslag van Márquez López werd in de bestuurskamer snel overgegaan tot de orde van de dag. In een handomdraai werd het profiel van de nieuwe trainer uitgetekend: het moest niet zozeer een Belg zijn, maar wel iemand die in het STVV-project gelooft en maximaal gebruik wil maken van de aanwezige knowhow. Lees: de stafleden. STVV wil immers minder afhankelijk zijn van zijn trainer. Bormans en co kwamen uiteindelijk uit bij Jonas De Roeck, vorig seizoen kampioen met Berchem Sport in de tweede amateurliga. De 37-jarige Antwerpenaar kent het Belgische voetbal als zijn broekzak, wordt geprezen voor zijn goed onderbouwde trainingen en is bezeten door het voetbal. In vele opzichten is hij dus een kloon van zijn voorgangers Ferrera en Leko.

Maar STVV heeft nu ook nood aan een trainer die de discipline weer aanscherpt en temperamentvolle jongens als Babacar Gueye, Jordan Botaka of Damien Dussaut onder de knoet kan houden. Een paar spelers profiteerden van de nonchalance van Márquez López om de kleedkamer naar hun hand te zetten. Er wordt gezegd dat aanvoerder Steven De Petter af en toe handen tekortkwam om iedereen in het gareel te krijgen. Twee weken geleden dook een speler op in de Versluys Arena voor de Europa Leaguematch tussen Oostende en Marseille. Om 2.30 uur, ruim vier uur na affluiten, werd de speler in kwestie nog aan het stadion gespot. Dat hij ’s morgens op training werd verwacht in Sint-Truiden zag hij blijkbaar over het hoofd. Aan De Roeck om de orde in het Truiense huishouden opnieuw te herstellen.

DOOR ALAIN ELIASY – FOTO BELGAIMAGE

Een paar spelers profiteerden van de nonchalance van Márquez López om de kleedkamer naar hun hand te zetten.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content