Na vier weken en 51 wedstrijden kenden we dit jaar de Europese kampioen voetbal: Portugal… het land dat dankzij het vangnet van de beste nummers drie de groepsfase overleefde. En het land dat na de reguliere negentig minuten slechts één keer kon zegevieren. Dat Cristiano Ronaldo en co, al was het toch vooral Ronaldo, toen de beker in de lucht mochten steken, was exemplarisch voor het hele EK, dat de torenhoge verwachtingen op geen enkel moment kon inlossen.

De uitbreiding van 16 naar 24 deelnemende landen werd door het merendeel van de analisten als voornaamste reden voor het matige niveau aangehaald. De redenering luidde ongeveer zo: ‘De defensieve aanpak van de kleine landen maakte goed voetbal onmogelijk.’ Klinkklare onzin als u het mij vraagt. We moeten die kleine landen net dankbaar zijn. Enkel zij hebben het toernooi van enige kleur voorzien. Denk maar aan de IJslandse vikingen die voetbalgrootmacht Engeland uit het toernooi kegelden. Herinner u de Ieren en Noord-Ieren die met de steun van hun briljante fans de eerste ronde overleefden. Of spoel even terug naar vrijdagavond 1 juli, toen elf Welshe Draken onze ‘gouden’ generatie naar huis stuurden.

Het is de verdienste van de kleintjes dat ze met hun beperkte middelen de grote landen tot radeloosheid dwongen. Dat die middelen inzet, strijd, passie, en georganiseerd voetbal heten, valt hen niet te verwijten. Neen, het zijn de toplanden die het lieten afweten. De verantwoordelijkheid voor het gebrek aan goed voetbal lag bij hen. Zij bleken, ondanks hun miljoenenselecties, niet in staat een wedstrijd te domineren of goed georganiseerde defensies te ontmantelen. De enige grote naam die bij momenten kon bekoren, was Duitsland. Illustratief voor het lage niveau van de toplanden waren de onderlinge confrontaties. Oersaai. Een ander woord om matchen als Kroatië-Portugal, Duitsland-Italië of Portugal-Frankrijk te omschrijven bestaat er niet. Met andere woorden: de gedachte dat we met enkel Europese grootheden meer open wedstrijden zullen krijgen, is een utopie.

Daarom pleit ik voor een uitbreiding van 24 naar 32 deelnemende landen. Als de toppers over vier jaar weer teleurstellen, kunnen we ons ten minste opnieuw vergapen aan een aantal debutanten. Bovendien zijn we dan in één klap verlost van de beste derdes die de eerste ronde overleven. Misschien dat dan in de groepsfase de drang om te winnen het opnieuw haalt van de angst om te verliezen.

Al uw reacties en sportgerelateerde zoekertjes zijn welkom bij Sport/Voetbalmagazine, Raketstraat 50 bus 5, 1130 Brussel of via e-mail : sportmagazine@roularta.be. De redactie behoudt zich het recht voor teksten in te korten of te weigeren. De schrijver moet zijn naam en woonplaats vermelden.

Domien Brepoels, Lanaken

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content