Exotische bestemmingen, knappe missen aan zijn zijde,

Een verlegen man die met zachte stem spreekt en de meest onverwachte kledingstukken combineert? Dat kan alleen Emile Mpenza zijn. De jongste van de broertjes Mpenza is zowat de meest besproken Belgische voetballer van de voorbije vijftien jaar. Niet verwonderlijk als je weet wat voor een spectaculaire spits hij op het veld was en wat voor een enfant terrible ernaast. Voor ons zit een Emile die maar wat graag weer een hype zou worden, maar die het vooral moeilijk heeft om een nieuwe club te vinden nadat hij anderhalf jaar geleden zelf zijn contract verbrak bij FC Bakoe. Aan geruchten en (oppervlakkige) interesse geen gebrek, maar een echte doorbraak lijkt er niet te komen: Waasland Beveren, Westerlo, Oostende, de Poolse tweede klasse, onze tweede klasse… Veel leuks zit er niet tussen. Emile liet enkele weken geleden nog eens van zich spreken door een ballonnetje op te laten. Waarom hij geen plaats meer zou hebben bij de Rode Duivels en waarom hij niet mee naar het WK in Brazilië zou kunnen als hij nu een goede club vindt? Inside joke of oprechte ambitie? Wat er ook van zij: Mpenza heeft het over zijn weinig alledaagse carrière, zijn gloriemomenten en de keren dat hij (figuurlijk of met zijn wagen) uit de bocht ging.

Je was top in België, speelde in de Bundesliga en de Premier Leagueen nam deel aan zowel een WK als een EK met de Rode Duivels. Wat brandt jou dan op je 35e nog vooruit?

Emile Mpenza: “Ik wil mijn carrière niet op een valse noot laten eindigen. Mijn avontuur in Azerbeidzjan is slecht uitgedraaid – ik heb mijn contract moeten verbreken – maar ik wil een ander einde voor mijn carrière. En zowel het hoofd als de benen zitten nog fris. Ik ben nog lang niet versleten.”

De clubs waar jouw naam nu aan gelinkt wordt, vorige week nog Hoogstraten, stellen niet bepaald veel voor in vergelijking met Schalke 04 en Manchester City.

“Ik moet nu misschien een stapje terugzetten om er nadien weer twee vooruit te kunnen zetten. Ik sta al anderhalf seizoen aan de kant dus het is belangrijk dat ik geen stappen oversla. Dat gezegd zijnde heb ik geen zin om in tweede klasse aan de slag te gaan. Gezien mijn huidige fysieke conditie en de manier waarop ik nu al enkele maanden aan het trainen ben, verdien ik beter dan dat.”

Dat je nog mee naar het WK zou kunnen als je een goede club vindt, meende je dat?

“In het voetbal kan het zeer snel gaan.”

Roger Milla was inderdaad 42 toen hij op het WK van 1994 de kleuren van Kameroen verdedigde. Alles is dus mogelijk…

“Ik wil vooral mijn voetbalplezier terugvinden. Daarna zien we dan wel wat er nog volgt.”

Magic Mpenza

We beginnen bij het begin. Toen je debuteerde in de eerste klasse met Moeskroen verwarde iedereen jou met je broer Mbo. Men had het toen steevast over de broertjes Mpenza omdat niemand wist wie wie was. Vond je dat grappig of eerder vervelend?

“Daar waren wij destijds totaal niet mee bezig. Wij leidden toen een heel normaal leventje.”

Het werd wel snel duidelijk dat jij en je broer twee verschillende persoonlijkheden zijn. Jij bent de flamboyante jongen, terwijl Mbo een stuk rustiger is. Of vergis ik me?

“Het klopt dat mijn broer de kalmste van ons beiden is en dat ik mijn leven voor de volle honderd procent wil beleven. Mijn snelheid en mijn spectaculaire speelstijl spraken de mensen misschien ook meer aan. Thierry Henry is altijd mijn idool geweest, dus ik deed er alles aan om zoals hij te worden. Men heeft ook altijd gezegd dat ik de meest getalenteerde van ons tweeën was, misschien ook daarom dat het makkelijker was om het over mij te hebben dan over Mbo.”

Je kwam tot twee keer toe voor Standard uit. Hoe kijk je terug op die periodes?

“Aan Standard hou ik niets dan goede herinneringen over. In Luik wisten ze me telkens weer op topniveau te krijgen. Ik had ook nooit problemen om me aan te passen aan de druk die er bij de Rouches altijd heerst. Nergens was ik beter omringd dan bij Standard. Ik werkte er ook met twee totaal verschillende coaches. Tomislav Ivic werd alom gerespecteerd, maar was op vele vlakken echt iemand van de oude stempel, niet het minst qua trainingsmethode. Ivic had het moeilijk om zich aan het voetbal van de jaren negentig aan te passen. Nadien was er Dominique D’Onofrio, de ideale man om een nauwe band met de spelers te creëren.”

Na twee jaar Standard trok je naar Schalke, in het grauwe Ruhrgebied. Iedereen dacht toen: ‘Dat is niets voor Emile’…

“Het was me meteen duidelijk dat ik in een totaal andere wereld was beland. Qua voorbereiding op het seizoen ging het er een stuk feller aan toe dan bij Standard en ook de Duitse discipline was genadeloos. Gelukkig was er Marc Wilmots om me op te vangen en te helpen bij mijn integratie. Naast het veld had ik het heel moeilijk. Laat ons zeggen dat het Ruhrgebied niet bepaald de regio is waar men het vrolijkst uit de hoek komt. Al moet ik zeggen dat die sombere mensen die ik doorheen de week op straat tegenkwam zich in het weekend helemaal lieten gaan. In het stadion heerste een uitgelaten sfeer en diezelfde mensen lachten de tanden bloot. Ik heb zowel in het nieuwe als in het oude stadion gespeeld en het was telkens uitverkocht. Geweldige sfeer.”

Je was destijds de duurste inkomende transfer van Schalke. Zorgde dat voor extra druk?

“Het heeft een tijdje geduurd voor ik wist dat ik de duurste transfer was, maar last heb ik daar nooit van ondervonden. Er was geen sprake van extra druk en mijn band met de fans was uitstekend. Ik heb er altijd het gevoel gehad dat de supporters eenvoudige mensen waren, harde werkers die niets meer vroegen dan een leuke pot voetbal in het weekend. Ik werd er meteen in de armen gesloten en toen ik Schalke hielp om zich voor het eerst te kwalificeren voor de Champions League bedachten de fans me met de bijnaam Magic Mpenza. Zo vanzelfsprekend was dat niet, want in die tijd waren er nog geregeld racistische incidentjes met zwarte voetballers in de Bundesliga. Vooral in het noorden van het land, bij Rostock bijvoorbeeld.”

Toch draait alles na verloop van tijd in de soep bij Schalke. Je wordt zelfs geschorst door de club en men houdt een deel van jouw loon achter. De manager, Rudi Assauer, zegt in de pers dat je niet professioneel met je vak bezig bent en dat je een hersenoperatie zou moeten ondergaan.

“Typisch Assauer. Iedereen weet hoe die man in elkaar zit. Maar ook toen nog voelde ik de steun van de fans. Ze zagen dat ik het moeilijk had, maar waren nog lang niet vergeten wat ik het vorige seizoen voor de club had betekend. En gelukkig bestaat er een God en deed die wat er gedaan moest worden: Assauer werd ontslagen.”

Wilmots stond heel dicht bij jou in die periode. Heeft hij nooit geprobeerd de brokken te lijmen?

“Marc heeft alles gedaan wat binnen zijn mogelijkheden lag. Hij vroeg aan Assauer om me op een andere manier aan te spreken, maar Assauer was een showman die altijd gelijk wilde krijgen. Het klikte gewoon niet tussen ons. Ik ben mijn beklag niet gaan doen in zijn bureau, maar koos ervoor om op het veld te antwoorden. Ik wist dat als ik zou gaan klagen, de situatie alleen maar erger zou worden.”

Je neemt het hem toch kwalijk dat hij zo over je sprak?

“Als je een club zoals Schalke leidt, zeg je je spelers in hun gezicht wat je hen te zeggen hebt en doe je dat niet via de media.”

Waslijst blessures

Na een korte tussenstop bij Standard koos je met Hamburg opnieuw voor een Duitse club. Wist je dan nog niet beter?

“Ik scheer niet alle Duitse clubs over dezelfde kam. De Bundesliga was niet verantwoordelijk voor de stommiteiten van Assauer. Ik was supergemotiveerd om het doel van Hamburg – de top vijf halen – mee waar te maken. Dat is door tal van factoren en omstandigheden niet gelukt. Dat coach Klaus Toppmöller vrijwel meteen werd ontslagen was niet bepaald bevorderlijk. Maar goed, we wisten ons alsnog te kwalificeren voor de UEFA Cup, dus dat viel al bij al nog mee.”

In Duitsland herinnert men zich jou als een blessuregevoelige speler. De dokters van Schalke en Hamburg twijfelden openlijk aan de Belgische dokters die jou behandelden. Er viel zelfs te lezen dat je carrière er wat de Duitsers betreft al op zat.

“In Duitsland konden ze niet met mij werken. Dat is de enige echte waarheid. Ik heb in andere landen, onder meer in België, meermaals bewezen dat ik een seizoen lang blessurevrij kon blijven. Maar toen mijn Belgische artsen hun Duitse collega’s zeiden hoe ik moest trainen, luisterden ze niet.”

Wat deden ze in Duitsland dan verkeerd?

“Ze begrepen niet dat een spits niet even hard moest werken als een verdediger of een middenvelder. Als aanvaller lever je een ander soort inspanning. Een spits moet een goede basisconditie hebben en daarnaast in staat zijn om twintig à dertig spurts per wedstrijd te trekken. Als je dat moet kunnen, heeft het geen enkele zin dat je traint als een marathonloper. In Duitsland moest evenwel iedereen dezelfde looptrainingen volgen. Zelfs de doelmannen. Al denk ik wel dat ze het intussen begrepen hebben, want ik heb de indruk dat er de laatste jaren in de Bundesliga veel minder spierblessures voorkomen dan in mijn tijd.”

Toen je weer eens verstek moest laten gaan voor een interland somde een krant je blessureleed op. Zet je schrap: twee schouderblessures, zeven knieblessures, twee scheenbeenblessures, een liesblessure, wijsheidstanden laten trekken en… 25 quadriceps- en hamstringblessures. Dan ben je toch net iets blessuregevoeliger dan de doorsneespeler…

“Daar zat mijn explosieve speelstijl voor veel tussen. Maar ik blijf erbij dat men mij beter kon prepareren in België dan in Duitsland. Ik ging bij Standard nochtans even vaak uit als bij Schalke.”

Plots was er een van de meest verrassende transfers uit de Belgische geschiedenis: de 27-jarige Mpenza ging zich begraven in het Qatarese woestijnzand.

“Ik ben heel ver weggetrokken om een eenvoudige reden: ik had net een moeilijke scheiding – veel moeilijker dan ik had verwacht – achter de rug en iedereen wilde me goede raad geven. Dus koos ik ervoor om me af te zonderen in Qatar, zodat ik in alle rust kon nadenken over mijn privéleven en mijn toekomst.”

Die transfer was dus eigenlijk een soort vlucht?

“Ja, en het heeft nog gewerkt ook. Ik had op dat moment in Europa nooit kunnen brengen wat de clubs van mij verwachtten. In Qatar kon ik herbronnen. Dat er mensen waren die lachten met het niveau van de Qatarese competitie zal me worst wezen. Ik werd opgeroepen voor de Rode Duivels toen ik in Qatar speelde en niet veel later trok ik naar Manchester City. Dat zegt alles over hoe goed ik toen was. Door die transfer gaf ik alle sceptici lik op stuk. Ik trok deels voor het geld naar Qatar, maar dat was niet de enige reden.”

Vind je het niet jammer dat je niet vijf jaar later bij City bent beland, als je ziet hoe het die club nu vergaat.

“Ik heb nergens spijt van. Ik heb alleen maar goede herinneringen aan City. Ik krijg tot op vandaag de dag nog mails van mensen uit Manchester die nog maar al te goed weten wat ik daar voor de club betekend heb. Ik heb City mee in de Premier League gehouden. En dat toen ik net terugkwam uit Qatar. Ken jij nog een speler die van Qatar naar Engeland trok en meteen in de basis stond in de Premier League, toch de zwaarste competitie ter wereld volgens velen? Ik ken een hoop Belgen die mislukt zijn in de Premier League. Ik kon het niveau meteen aan, ook al kwam ik dan rechtstreeks van Qatar.”

Nadien proefde je nog even van de Engelse tweede klasse bij Plymouth om vervolgens naar Sion te vertrekken. Weer twee vreemde keuzes. Plymouth was toch echt niets voor jou.

“Ik had het daar nochtans perfect naar mijn zin. Er heerste daar dezelfde sfeer als in de Premier League en je moest fysiek zeer sterk zijn om je mannetje te staan. Ook bij Sion was ik gelukkig. Ik werkte er samen met een Belgische kinesist en ik bleef – toeval bestaat niet – een heel seizoen blessurevrij. Ik scoorde er 21 keer, net als bij Standard in 2003/04. Ik weet dat men de Zwitserse competitie hier maar niets vindt, maar er stromen toch veel jongens door naar de Bundesliga.”

Na Sion trok je naar Neftçi Bakoe. In Azerbeidzjan zit misschien wel evenveel geld als in Qatar, maar ik zou er toch niet meteen op vakantie gaan.

“De coach van Bakoe zei me exact wat ik wilde horen en prikkelde zo mijn interesse. Het eerste jaar werden we kampioen en speelden we elke wedstrijd voor uitverkochte stadions. Bakoe is het Anderlecht van Azerbeidzjan, hé. Na dat eerste seizoen lagen de zaken plots een stuk moeilijker. De trainer werd buiten gegooid en de club betaalde me niet correct meer. Dus verbrak ik mijn contract. Ondanks het feit dat ik volledig in mijn recht was, schorste de FIFA me voor zes maanden. Er is nog steeds geen uitspraak gedaan in die zaak en ik heb nog een pak geld te goed van Bakoe. Ik vind het niet normaal dat de FIFA die zaak zo laat aanslepen. Ook mijn broer moet nog geld krijgen van het Griekse Larissa, zelfs al is het meer dan vijf jaar geleden dat hij daar speelde. Ik heb vooral de pech dat dit me op mijn 34e overkomen is. Heb ik hetzelfde voor op mijn 24e dan had ik nog tijd om mijn carrière opnieuw te lanceren. Nu ben ik een tijdlang uit de circulatie geweest en denken de mensen in België dat ik een ex-voetballer ben die elke avond in een andere discotheek uithangt.”

Blitz Mpenza

Wat was jouw gloriemoment bij de Rode Duivels?

“Ik heb er meerdere. Het eerste was onze zege tegen de Turken onder Georges Leekens. Ik was nog maar pas bij de nationale ploeg, maar het klikte meteen met Luis Oliveira, die toen drie keer scoorde. Ook de fenomenale 5-5 tegen Nederland onder RobertWaseige in 1999 was een hoogtepunt. Net zoals mijn doelpunt tegen Zweden in de openingswedstrijd van het EK 2000. Mijn voorlaatste wedstrijd met de Rode Duivels onder Dick Advocaat in 2009 was ook fantastisch: ik scoorde toen twee keer tegen Turkije.”

En wat zijn de dieptepunten?

“Zowel op het WK 1998 als op het EK 2000 raakten we niet door de eerste ronde. Dat was twee keer een teleurstelling. Net zoals ik in 2002 mijn ploegmakkers naar het WK zag vertrekken en ik geblesseerd thuis moest blijven. Dat deed echt pijn.”

Je kondigde nu al tot twee keer toe je afscheid op internationaal niveau aan. Waren dat telkens doordachte beslissingen?

“Zeer doordacht. Er is veel gezegd en geschreven over mij. Het begon allemaal toen ik bij Schalke speelde en sindsdien is het eigenlijk nooit meer gestopt. Als ik dan zie hoe goed de Rode Duivels tegenwoordig afgeschermd worden… Zij kunnen eender welke sportwagen kopen zonder dat het de volgende dag in de krant staat. Dat was in mijn tijd wel even anders.”

Had je de indruk dat de media jou viseerden?

“Ja.”

Heb je ook enig idee waarom?

“Niet echt. Waarom viel men mij altijd aan en nooit mijn broer? Omdat hij de kalmste van ons tweeën is? Maar ik weet zeker dat men mij ook had aangevallen als ik kalmer was geweest.”

Er moet toch een verklaring zijn voor die aanvallen?

“Misschien deed mijn populariteit de verkoop- en kijkcijfers gewoon stijgen? In elke generatie heb je wel zo’n speler rondlopen. Ik ben een aantrekkelijke speler, dat levert meer interesse op dan een artikel over een stille, kalme jongen. Maar ik lees al heel lang geen kranten meer. Geef mij maar strips.”

Herinner je je nog wanneer de media jou precies op de korrel zijn beginnen te nemen?

“Alles ging goed bij Schalke 04, men noemde mij er Magic Mpenza en Blitz Mpenza en in dezelfde periode ging ik uit met een Miss België. Dat was blijkbaar reden genoeg om me aan te vallen. ‘Emile houdt van mooie vrouwen en snelle wagens.’ Sindsdien hebben ze niets anders meer geschreven.”

Je bent met andere woorden een liefhebber van de betere carrosserie…

“Inderdaad. En zeg me nu eens welke man er niet van mooie vrouwen en snelle wagens houdt. Er stond in geen enkele van mijn contracten dat ik mezelf die pleziertjes niet mocht gunnen. Als ik nu lelijk geweest zou zijn en ik alsnog mooie vrouwen aan de haak kon slaan, zou je kunnen zeggen dat ik een gelukzak ben. Maar dat is het geval niet. Ik kan voor al die reacties maar een woord bedenken: jaloezie. Hoe wil je dat ik reageer als een mooi meisje me duidelijk maakt dat ze wel meer van me wil? Moet ik dan doen alsof ik haar niet gezien heb?”

Soms leek het wel alsof je de aandacht zelf opzocht. Bijvoorbeeld toen je Joke Van de Velde naar het hotel van de Rode Duivels liet komen tijdens het EK 2000. Dan weet je toch dat de pers daar gaat opspringen.

“Ik wist niet eens dat ze Miss België was. We hadden onze relatie verborgen kunnen houden tot dan. Het was de conciërge van het hotel die de pers had ingelicht. ‘Je raadt nooit met wie Emile Mpenza hier net buiten liep. Met Miss België!’ Toen was het hek van de dam.”

Daarna ging je uit met supermodel Jade Foret. Jullie verklaarden jullie liefde aan elkaar in zowat elk magazine, maar ook toen de relatie op de klippen liep, vochten jullie dat in de pers uit…

“Ik ben altijd zeer discreet gebleven. Ik heb gewoon gezegd dat onze relatie ten einde was en dat ik me vooral de mooie momenten zal herinneren.” ?

DOOR PIERRE DANVOYE

“In Duitsland konden ze niet met mij werken. Dat is de enige echte waarheid.”

“Ken jij nog een speler die van Qatar naar Engeland trekt en meteen in de basis staat in de Premier League?”