Woensdagavond verzamelt de Belgische voetbalwereld in het Casino van Oostende voor de uitreiking van de Gouden Schoen. Wat ooit in een restaurant begon als een gezellige bijeenkomst onder voetbalspecialisten is uitgegroeid tot een gigantische happening waarin BV’s van verschillende pluimage paraderen en het randgebeuren steeds meer de bekroning op zich lijkt te verdringen. Sinds de Gouden Schoen in 1954 boven de doopvont werd gehouden is de afloop zelden zo moeilijk te voorspellen geweest als nu. Het is tekenend voor een competitie waarin het collectief steeds meer het individu verdringt. Herfstkampioen RC Genk staat hier model voor : een perfect geoliede ketting, een uitgebalanceerd blok, met elf verschillende doelpuntenmakers, maar zonder echte smaakmakers. De kans dat een speler van RC Genk in dit referendum heel hoog eindigt, lijkt dan ook gering. Ook al maakte Kevin Vandenbergh op belangrijke momenten beslissende doelpunten en ontpopte Logan Bailly zich tot een revelatie nadat hij in het begin van het seizoen nog op een muur van wantrouwen botste.
Van oudsher bekroont de Gouden Schoen de prestaties over een heel jaar : er is een stemronde in juni en een in december. Twee competities vloeien dus in elkaar, dit in tegenstelling tot de Profvoetballer van het Jaar, waarin de spelers zelf op het einde van de competitie de beste voetballer bekronen. De uitslag van dit referendum, georganiseeerd met medewerking van Sport/Voetbalmagazine, kan in zekere zin ook richtinggevend zijn voor de Gouden Schoen, ook al zijn het nu vooral journalisten die stemmen. Mbark Boussoufa werd in mei 2006 met een verpletterende meerderheid tot de Profvoetballer van het Jaar uitgeroepen. De toen nog voor AA Gent uitkomende technicus zette die tijd met wervelende acties zijn signatuur onder het spel van de Buffalo’s. Met zestien assists en negen doelpunten lag hij aan de basis van meer dan de helft van de Gentse doelpunten (48). Zijn dominantie vertaalde zich in de uitslag : de aanvaller ging twee spelers van kampioen Anderlecht vooraf, Christian Wilhelmsson en Pär Zetterberg.
De kans is dan ook groot dat Mbark Boussoufa tijdens de eerste stemronde een voorsprong opbouwt. De nog altijd maar 22-jarige Nederlandse Marokkaan kreeg het echter bij Anderlecht moeilijker om zich door te zetten en merkte vooral in de Champions League dat hij nog een lange weg heeft af te leggen. Toch kan Boussoufa ook in de tweede ronde punten sprokkelen. De concurrentie moet in de eindafrekening vooral van zijn huidige ploegmaats komen. Nicolás Frutos maakte vorig seizoen voor Anderlecht levensbelangrijke doelpunten (negen in veertien matchen) en dat kan ook hem in de eerste ronde een grote puntenoogst opleveren. De Argentijn was uiteindelijk de beslissende troefkaart in de strijd om de titel. Maar hij miste door blessures een paar wedstrijden.
Dat blessureleed trok zich in deze competitie door. Het valt af te wachten of dat in het stemgedrag zal doorwegen. Ook Mémé Tchité, vorig seizoen sterk bij Standard, wordt bij de kanshebbers geciteerd. Maar de status van een echte vedette heeft de spits nog niet.
Vorig jaar arriveerde Sérgio Conceição net op tijd in het Casino van Oostende om de Gouden Schoen in ontvangst te nemen. Nu moet de Portugees zich geen begoochelingen maken. De kans is groot dat ook de neergang van Club Brugge zich in de uitslag weerspiegelt : op de vraag of er iemand van Club met zijn gedachten bij de Gouden Schoen zat, moest aanvoeder Sven Vermant zaterdag na de lauwe vertoning tegen Westerlo het antwoord schuldig blijven.
Veel meer zat hij met zijn gedachten bij de wedstrijd van zondag op AA Gent, waar duidelijk moet worden welke rol er in de terugronde nog voor Club Brugge is weggelegd. En voor een duidelijk opgepoetst AA Gent, misschien wel de ploeg van 2006 : over het hele jaar bekeken, gemeten dus naar de normen van de Gouden Schoen, behaalde het team van Georges Leekens slechts twee punten minder dan Anderlecht, maar negen meer dan Club Brugge en tien meer dan RC Genk. Het doet velen in het Ottenstadion dromen.
DOOR JACQUES SYS
