Ook de voetbalwereld ontsnapte de voorbije weken niet aan de beklemmende greep van de crisis: voorzichtigheid overheerste op de transfermarkt. Ofschoon de zestien eersteklassers in vergelijking met vorig seizoen hun budget met vijf procent opdreven (in totaal van 212 naar 223 miljoen euro) zijn er zonder inkomsten nauwelijks uitgaven mogelijk. In afwachting dat de transferperiode op 31 augustus sluit, is het wachten op koopjes en zoeken naar betaalbare witte merels die er niet meer zijn.
Ooit konden trainers de voorbereidingsperiode gebruiken om te zoeken naar de juiste veldbezetting en nieuwe automatismen. Nu is het voor hen constant herschikken en herbeginnen. Dat maakt het vak een stuk moeilijker en complexer. Binnen een paar weken kunnen ploegen er heel anders uitzien dan nu, tot er dan eind januari na de wintertransfers nieuwe fundamenten gemetseld moeten worden. De formule van deze competitie, met de dertig komende matchen als lang voorgerecht op de play-offs, bepaalt de transferactiviteit. Los van het feit dat de mogelijkheid om winteraankopen te verrichten de competitie in zekere zin vervalst, zet het clubs ook aan op korte termijn te denken. In plaats van een politiek van continuïteit te voeren, leidt het tot de meest vreemde bokkensprongen.
Veel hiërarchische verschuivingen zullen er het komende seizoen niet zijn. Anderlecht moest tot grote ongerustheid van John van den Brom aan kwaliteit inleveren en wacht lang met het binnenhalen van versterking. Maar de kampioen heeft naar Belgische normen nog altijd een sterke ploeg en hoopt, heel opvallend en wel toekomstgericht, enkele jongeren verder te laten doorstromen. Club Brugge rekent op de rust van Timmy Simons om zowel op als naast het veld de discipline aan te scherpen en kan Tom De Sutter weer laten openbloeien als die vanaf de flanken wordt bediend. Maar het is de vraag wie daarvoor, Maxime Lestienne buiten beschouwing gelaten, moet zorgen. Echte flankspelers worden met het jaar zeldzamer.
Standard blijkt na een zeer woelige zomer nu toch in de juiste plooi te vallen, RC Genk doet het met haast dezelfde kern als vorig seizoen en zweert verder bij Afrikaanse power, maar veel vraagtekens hangen er wel rond Zulte Waregem. De ongelukkige uitschuiver van Patrick Decuyper heeft littekens nagelaten en veel vakmanschap zal er van Francky Dury nodig zijn om iedereen scherp te houden.
Lokeren versterkte zich op een intelligente manier en zal een moeilijk te ontwrichten geheel blijven, OH Leuven stuwde de globale kwaliteit naar een hoger niveau, KV Kortrijk versterkte zijn offensief compartiment en duwde enkele lastige spelers de deur uit, Bergen behield zijn geraamte en scherpte de concurrentie aan, Sporting Charleroi moet zich met Felice Mazzu nog maar eens aanpassen aan een nieuwe trainer en deed de zeventiende trainerswissel in vier jaar. Lierse en Waasland-Beveren trekken met twaalf en intussen zeventien nieuwe spelers de aankoopwoede uit het verleden door en lijken wel importbedrijven. Het na een 14 op 90 in eerste klasse gebleven Cercle Brugge mist scorend vermogen en kracht op het middenveld en moet zich hoeden voor een nieuw doemscenario. KV Oostende is een groot vraagteken en KV Mechelen stuitte, ondanks zijn trouwe aanhang, op zijn financiële beperkingen en kan alleen structureel groeien als het zijn accommodatie kan verbeteren.
Op dat vlak heeft AA Gent nu een gigantische voorsprong genomen. En daar lijkt Víctor Fernández nu pas goed zijn stempel te drukken: tijdens de voorbereidingsperiode bleek hoe stevig hij de ploeg in de hand heeft. Meer dan welke andere trainer dan ook. Dat spelers op het veld doen wat hij vraagt, lijkt de evidentie zelf. Maar met voetballers die zich, als speelballen van makelaars, laten drijven door eigenbelang is dat in vele andere clubs niet zo.
Het nieuwe stadion geeft duidelijk een sportieve injectie aan de Buffalo’s. Binnen het Europees voetbal kan deze arena wedijveren met alle andere nieuwe tempels en naar Belgische begrippen stap je in Gent echt in een andere wereld binnen. Pas nu blijkt welke kaakslag het voor steden als Brussel, Antwerpen, Brugge en Luik is dat ze op dat vlak mijlenver achterblijven.
Maar dat zet in alle andere dossiers niet aan tot enige spoed. Op een hardnekkige manier blijven ze verzanden in politiek gekonkelfoes en besluiteloosheid.
DOOR JACQUES SYS
Bij AA Gent stap je een nieuwe wereld binnen.
