Van de buik van Marc over de ergernis van de terreinverzorger en de bezoekjes van King Kompany, tot het somberen van ‘de Kev’. Het leven zoals het is bij de Rode Duivels.

Marc Wilmots vergeet de zijnen niet. Herinnert u zich nog die keer dat Eden Hazard hem inwijdde in de geheimen van Twitter? Wilmots ging ermee aan de slag, en kijk: vandaag twittert hij zich een ongeluk.

24 mei: ‘Vandaag de verjaardag van Dimitri Lowette, fysio bij onze @BelRedDevils. Dikke proficiat Dimitri’

30 mei : ‘Gelukkige verjaardag, Jean-François Gillet.’

30 mei (bis): ‘Onze dokter bij @belreddevils, Geert Declercq, is vandaag jarig! Proficiat Geert!!’

1 juni: ‘Vandaag de verjaardag van mijn assistent-coach Vital! Dikke proficiat Brommer en nog vele mooie jaren.’

6 juni: ‘Gelukkige verjaardag @TrappeniersHugo, één van onze vaste materiaalmannen bij @BelRedDevils!’

Niemand bij de KBVB die er aanstoot aan neemt. Bij Willy heeft menselijkheid nog een plaats. Zelfs de tweet waarin hij publiciteit maakte voor het privéjetbedrijf waarin hij recent investeerde, wordt hem vergeven. ‘Ik investeer niet in om het even wat met om het even wie’, zei hij erover. ‘Ik heb het toestel uitgeprobeerd in de slechtste omstandigheden, met mistral en sneeuw. Wat me geruststelt, is dat de piloten speciaal voor dit type van vliegtuigen zijn opgeleid. En als een van de propellers uitvalt, kan het toestel nog altijd 150 km zweven tot het een landingsbaan bereikt. Deze investering is een kwestie van feeling.’ Het buikgevoel van Marc Wilmots: we komen er nog op terug.

MONEY, MONEY, MONEY

Die ene keer echter waren de bobo’s bij de KBVB dan toch not amused. Dat was toen Wilmots Steven Martens, de vorig jaar ontslagen CEO, op 25 mei een gelukkige verjaardag wenste. De tweet werd gezien als een nieuwe provocatie van een man die, volgens dezelfde bondsbonzen, zich na het EK al bij een club ziet, maar liever ontslagen wordt dan dat hij zelf de opstapvergoeding uit zijn zak moet halen. Het loon van de coach en de premies voor spelers en staf, die maar niet ophouden een aanslag te plegen op de kassa van de KBVB: het gaat allemaal terug naar de tijd dat het duo Martens-Wilmots er alles voor het zeggen had.

Van de premies voor de technische staf gesproken: boven op het loon betekent dit een extra uitgave van minstens 125.000 euro, oplopend in geval van EK-winst tot 900.000 euro. Voor de medische staf zal er tussen 100.000 en 400.000 moeten worden betaald. De materiaalverantwoordelijken mogen samen zowat 75.000 euro tegemoet zien mocht op 10 juli de beker in de lucht worden gestoken. Dat alles boven op de lonen dus, wel te verstaan. De dag van de openingswedstrijd van het toernooi zei de nummer een van de Franse bond op de radio dat hij al 40 miljoen euro – geld waarvan hij verwacht dat het EK het zal opbrengen – aan het Franse amateurvoetbal heeft geschonken. Afwachten of er straks ook in België zo veel zal overblijven voor het voetbal aan de basis.

DUIVELSE KOMPANY

Nog zoiets waar ze bij de KBVB vast niet om konden lachen: het bezoek van Vincent Kompany aan het trainingscentrum van de Duivels in Bordeaux. Of juister nog: wat Wilmots erover zei. ‘Vincent’, zo sprak de bondscoach, ‘zal al onze wedstrijden ter plaatse bijwonen en welkom zijn in ons hotel wanneer hij maar wil.’ Dat is hetzelfde hotel dus waaraan de bondscoach de Belgische bobo’s de toegang zou hebben willen ontzeggen ’s nachts, hoewel de bond er méér kamers huurt dan noodzakelijk voor de staf en de spelers. Kompany bezorgt de bondsbonzen altijd hoofdpijn, iets wat nog altijd het gevolg is van een uit de hand gelopen portretrechtenverhaal. Recent nog zou de geblesseerde aanvoerder er verscheidene internationals op hebben aangesproken hun rechten te laten gelden bij de bond. ‘Wat betreft Kompany’, zo vertrouwde een bondsleider ons toe, ‘zijn er drie clans: zij die hem blindelings volgen, zij die hem helemaal níét volgen, en zij die er zich geen barst van aantrekken, onder wie Eden Hazard.’

23 MILLIMETER

De gemeentearbeider die we op de eerste trainingsdag van de Duivels kruisen op het domein Château du Haillan is de moed al in de schoenen gezonken. Bij een temperatuur van 30 graden is hij al niet te benijden, maar vooral heeft hij zijn buik vol van alles wat van hem wordt geëist door die Belgen. ‘Nooit gezien. Zó dik is het lastenboek voor het onderhoud van deze grasmat’, zucht hij met veel misbaar. ‘Geen idee of het van mijnheer Wilmots komt of van de UEFA, maar om u een voorbeeld te geven: er wordt geëist dat ik het gras maai op 23 millimeter hoogte. Geen 22 of 24, hein. De lijnen moeten ook al een onwaarschijnlijk precieze breedte hebben.’ En alsof het nog niet genoeg is: ‘Met al die kunstmest groeit het onkruid sneller dan het gras.’ Verduiveld nog aan toe!

VOLGENDE VRAAG

We herinneren ons een interview met Thibaut Courtois op het oefencentrum van Chelsea. De perschef van de Londense club was erbij, chronometer in de hand. Meteen na onze aankomst had hij ons al duidelijk gemaakt: ‘U stelt alleen vragen over Chelsea en het Engelse kampioenschap, niets over jullie nationale ploeg.’

In Bordeaux krijgen onze Duivels geregeld vragen over hun clubtoekomst. Zo ook Christian Benteke. ‘Blijf je bij Liverpool?’ Antwoord: ‘Ik moet eens praten met Jürgen Klopp. Als ik nog altijd in zijn plannen pas, wil ik graag blijven.’ Vraag voor Yannick Carrasco: ‘Blijf je bij Atlético?’ Antwoord: ‘Ik lig nog altijd onder contract.’ Aan Thomas Meunier: ‘Hoeveel procent kans dat je in Brugge blijft?’ Antwoord: ‘Op dit ogenblik: 100 procent. Ik heb te veel zin in de Champions League, zelfs al hebben we maar 0,01 procent kans dat we de achtste finales halen. Stel je voor dat je in een groep met Real, Zenit en Benfica terechtkomt…’

Ook Radja Nainggolan krijgt vragen over zijn contacten met Chelsea. Dit keer ruikt de communicatieman van de KBVB onraad. Hij komt tussenbeide: ‘Gelieve alleen nog vragen over de Rode Duivels te stellen.’

VEILIGHEID XXL

Onze internationals en hun coach ontsnappen niet aan vragen over de draconische veiligheidsmaatregelen die over heel Frankrijk van kracht zijn. Thomas Meunier geeft toe dat hij onder de indruk is van de machtsontplooiing. ‘Er staat een twintigtal agenten voor ons hotel, met wagens en moto’s. Mais bon, we weten dat er altijd lacunes zijn. Als er iets moet gebeuren, dan zal het ook gebeuren. Maar ik ben niet gauw bang.’

Op de vraag of hij er niet van onder de indruk is, bagatelliseert Marc Wilmots wat er rond hem gebeurt: ‘We hebben er geen last van. De mensen in het hotel zijn erg vriendelijk. Enkelen onder hen maken deel uit van de speciale interventie-eenheid van Frankrijk. Ik heb liever zulke gespecialiseerde mensen in de buurt dan stewards.’

Wat de bondscoach (vermoedelijk) nog altijd niet weet, is dat enkele uren later met hem de spot zou worden gedreven op de Franse radio. ‘Wilmots’, zo verkneukelde zich ene Julien Cazarre, een gekend provocateur in het Franse audiovisuele landschap, ‘zegt dat de Belgische selectie wordt beschermd door de speciale interventie-eenheid. Hij heeft er niets van begrepen. Die speciale interventie-eenheid is er om te zien of er niets verdachts is in hun hotel of in hun bus. Je weet maar nooit dat er van hun spelers uit Molenbeek komen.’

DE BUIK VAN MARC

Om de aanwezigheid van Divock Origi in de selectie voor het WK in Brazilië te verklaren verwees Wilmots destijds naar zijn buikgevoel. Niets waar hij meer op vertrouwt dan op dat buikgevoel. De bondscoach behoort tot het slag van coaches voor wie hun keuzes niet alleen zijn gebaseerd op waarnemingen, maar evenzeer op een dosis feeling. Niet bepaald een rationele coaching dus, maar toch ook één die tot resultaten heeft geleid. Wilmots is de tegenpool van coaches die teren op een wetenschappelijke aanpak en alles tot in de details analyseren.

Wanneer hij de vraag krijgt of hij zijn ploeg voor Italië al in het hoofd heeft, ruim een halve week voor de wedstrijd, antwoordt de bondscoach: ‘Ik zal ze geven wanneer ik het aanvoel.’ Met andere woorden: wanneer zijn buik zal hebben gesproken. Wilmots verliest zijn tijd niet met lange theoretische uiteenzettingen voor zijn spelers. ‘We hebben met z’n allen nog niet over tactiek gesproken’, verklapte Laurent Ciman vorige week woensdag. Dat klonk als Axel Witsel na het oefenduel tegen Finland: ‘We hebben de tegendoelpunten niet geanalyseerd.’

Een twijfelaar kan Wilmots niet bepaald worden genoemd. Geen millimeter wijkt hij af van zijn gedragslijn. Individuele mandekking mag dan als totaal achterhaald gelden in deze tijden van zonedekking, Willy trekt er zich geen bal van aan. Zijn credo is: te allen tijde elk risico vermijden, iets wat Thibaut Courtois hier op de training al op een uitbrander kwam te staan. ‘Geen kort spel meer of we worden afgemaakt’, wierp de bondscoach zijn doelman toe, nadat hij hem eerder al verweet tegen Noorwegen voor de opbouw van achteruit te hebben gekozen.

Een laag blok is nog zoiets waarvoor Wilmots kiest, en offensieve spelers die met hun individuele kwaliteiten het verschil maken. Nul risico dus, of anders wordt – zoals hij het graag uitdrukt – de rekening cash betaald. En als het voorin niet wil lukken, dan verandert Wilmots het geweer van schouder ‘omdat ik het zo heb gevoeld’, de dooddoener waarmee hij na afloop van het oefenduel tegen Noorwegen ook de positiewissel tussen Hazard en Kevin De Bruyne uitlegde.

Van de kritiek op het spel ligt hij niet wakker, zelfs al komt ze ondertussen niet enkel uit België, maar zijn ook de buitenlandse media erdoor aangetast. Waarom zo weinig spektakel ondanks zo veel talent tussen de lijnen? Wilmots weet het antwoord: hij wil ‘resultaten, geen champagnevoetbal’.

COMMUNAUTAIR SYMBOOL

Wat hij in Brazilië deed, is nog altijd een raadsel. Op dit EK is Laurent Ciman ondertussen het idool van een hele natie. Iets meer misschien nog in Wallonië, waar hij om de een of andere reden plots met grote unanimiteit aan de borst wordt gedrukt. In Vlaanderen blijft er wel nog twijfel bestaan over de ploegmaat van Didier Drogba. De ironisch bedoelde vraag van een Vlaamse journalist of hij supporters heeft betaald om hem te komen aanmoedigen in Zwitserland (waar de Duivels hun eerste oefenmatch voor dit EK speelden), leek niet in goede aarde te vallen bij de verdediger. Zelfde reactie op de vraag of hij na Brazilië, waar hij als enige Duivel niet aan spelen toekwam, had overwogen definitief afscheid te nemen van de nationale ploeg.

Ciman lijkt van Romelu Lukaku de titel van meest polariserende speler in de Belgische selectie te hebben geërfd. In Vlaanderen speelt zijn mislukte passage bij Club Brugge hier zeker nog een rol in. In de selectie zelf staat hij niet ter discussie. Zijn lijfwachten zijn Jean-François Gillet en Axel Witsel, maar als er plezier moet worden gemaakt, is hij als eerste terug te vinden in het gezelschap van Hazard of Nainggolan, de pleziermakers. Nee, van een minderwaardigheidscomplex heeft Ciman nooit last gehad wanneer hij weer eens bij de bende van Wilmots kwam. ‘Of ik nu met Christian Kabasele praat of met Eden Hazard, ik praat zoals ik altijd praat.’

TWIJFELENDE KEV

Kevin De Bruyne zal nooit de geknipte ambassadeur zijn voor Club Med. En zelfs al durft hij op de iPhone een rap uit te wisselen met zijn vrienden, bij de Duivels is hij de discretie zelve, haast onzichtbaar. Vooral de laatste tijd. Want op het veld loopt het niet helemaal zoals hij het graag zou willen, en als de hoogblonde god kucht, dan houdt heel België de adem in. Op training oogt hij wat vermoeid en ingehouden. Na enkele dagen leek Wilmots dat in de gaten te krijgen en probeerde hij zijn nummer zeven wat op te monteren. Vorige week woensdag, tijdens een toernooitje acht tegen acht met drie ploegjes, gaf De Bruyne nog altijd de indruk wat te somberen. Op het eind van de training werden de aanvallers nog apart genomen voor een sessie afwerken op doel. Terwijl het zwarte geweld – Benteke, Origi, Lukaku en Michy Batshuayi – tot het uiterste ging, trapte De Bruyne enkele ballen in het grote niets en leek hij er met zijn gedachten niet bij te zijn.

DOOR THOMAS BRICMONT EN PIERRE DANVOYE IN BORDEAUX – FOTO’S BELGAIMAGE

Wilmots is de tegenpool van coaches die teren op een wetenschappelijke aanpak.