Sigi Meeuws (32) werd geboren in Brugge, waar vader Walter van 1978 tot 1981 speler was van Club Brugge. “Ik ben opgegroeid met voetbal. Ik zag al zijn wedstrijden en was veertien toen ik op Wembley naar een Europacupfinale stond te kijken (Antwerp, gecoacht door Walter Meeuws, tegen Parma, nvdr). Ik liep school bij de jezuïeten en was één dag afwezig gebleven. Met een officieel doktersbriefje, zo ging dat toen. De volgende dag moest ik bij de prefect komen en heeft het ministerie van Onderwijs mij zes maanden geschorst. Mijn vader heeft nog brieven moeten schrijven om dat ongedaan te maken. Allemaal omdat ik getuige was geweest van een historische gebeurtenis. Zeg nu zelf: ik moest daar toch bij zijn?
“Ik heb de carrière van mijn pa heel bewust meegemaakt. In elk land waar hij heeft gewerkt, ben ik op bezoek geweest. De eerste wedstrijd ooit van Wadi Degla (de club van Maged Samy, eigenaar ook van Lierse SK, nvdr) in de hoogste klasse van Egypte heb ik gezien. Ze wonnen met 4-1, maar net zo goed had het 6-8 kunnen zijn. Ik was ook in Casablanca, voor de halve finale van de Afrikaanse Champions League, in een stadion met 90.000 man. Dat zijn ervaringen die je nooit vergeet.
“Mijn pa kent me als geen ander. Hij weet dat ik gekke dingen heb uitgestoken in mijn leven, maar de stap die ik hier heb gezet, was niet de gemakkelijkste. Daar is hij heel trots op. In april was hij nog hier. Mijn zus Vanessa was op bezoek met Louis, mijn petekind. Louis heeft twee keer kanker gehad, aan de nieren en de lever. Hij is een beetje de oogappel van de familie. Ik had mijn zus gezegd: ‘Kom, we gaan iets drinken in het Hilton.’ Ineens stonden mijn ouders daar. Speciaal overgekomen uit Caïro, als verrassing. Ik was de enige die ervan wist.
“Louis is tien nu. Hij is een jaar heel ziek geweest en onderging de zwaarste chemo. Nu gaat het goed met hem. Een van de redenen waarom mijn pa destijds niet bij Al Jazira is gebleven, was Louis. Voor mijn ouders is dat het zwaarste aan leven in het buitenland: dat ze hem niet vaak zien. Daarom ook keert mijn ma geregeld naar België terug. Eind oktober komt ze opnieuw hier op bezoek. Met mijn andere zus Tamara en haar kindjes. Die wonen in Duitsland.
“Mijn pa is gelukkig nu. Ze hebben een nieuw appartement in Caïro, dat mijn moeder helemaal zelf heeft mogen inrichten. Van de onlusten merken ze niets. Als hij morgen kan kiezen tussen – met alle respect – Cercle Brugge, Kortrijk of Wadi Degla, gaat hij naar Wadi Degla. Zeker weten. Maar stel dat Standard belt: dat is wat anders. Standard had hij altijd heel graag getraind. Als je ziet wie daar allemaal kansen krijgen, ook bij Club Brugge, vermoed ik dat hij weleens denkt: ‘Waarom heb ík die kans nooit gekregen?’
“Ik was nog klein, maar als je begint als bondscoach en door de zeer gerespecteerde wijlen Guy Thys worden de poten van onder je stoel gezaagd, dan maak je geen goede start. Mensen begonnen te lullen over de gel in zijn haar, terwijl hij nooit gel gebruikte. Hij had de perceptie tegen. Ik vraag me af waarom. Omdat hij een mooie man is misschien?”
