Vorige week keek Omar El Kaddouri erg uit naar de Europa Leaguewedstrijd donderdagavond op Club Brugge. Omar El Kaddouri voetbalt bij Napoli, daarvoor bij onder meer Torino. Daardoor komt hij niet zo vaak in beeld in zijn geboorteland. Want Omar El Kaddouri is, zoals u vorige week in dit blad kon lezen, geboren en getogen in Brussel, waar zijn familie en vrienden nog wonen. Die zouden hem in Brugge live aan het werk zien, iets waar hij zich enorm op verheugde.

Dat zal voor een andere keer zijn. Omar El Kaddouri speelde in Brugge wél negentig minuten, maar vrienden en familie zaten niet in het stadion. Daar zat bijna niemand. In het Jan Breydelstadion hing begin dit seizoen nog een fantastische Europese sfeer tegen Manchester United. Kippenvelmomenten waren dat, ondanks de pandoering die Club kreeg. Donderdag was ook een unieke ervaring, maar dan één die je één keer in een leven mee wilt maken, zo kil en zonder enige beleving.

Het dreigt in de toekomst vaker te gebeuren. Afgelopen week werd het terreurniveau in Brussel teruggeschroefd, maar vond men het toch nog niet veilig genoeg om in het gewest jonge voetballertjes hun wedstrijden te laten spelen.

Donderdagavond bij de terugkeer uit Brugge bleek de wijk rond het gemeentehuis van Schaarbeek, op een paar honderd meter van het ouderlijk huis van El Kaddouri, om middernacht met veel militair machtsvertoon hermetisch afgesloten. Er hing een dreigende sfeer.

Omar El Kaddouri heeft een mooi parcours afgelegd, van het pleintjesvoetbal in de Belgische hoofdstad naar de Serie A, nog altijd een van de hoog aangeschreven competities. Hij verkeerde een paar jaar geleden op basis van zijn talent in de luxesituatie dat hij zelf mocht kiezen tussen de Rode Duivels en Marokko. Hij opteerde uiteindelijk voor het geboorteland van zijn ouders.

Een aantal andere jongeren van zijn generatie met dezelfde roots, opgroeiend in dezelfde stad, maakte heel andere keuzes. De impact daarvan kon iedereen de voorbije weken voelen.

Verderop in dit nummer vindt u een beklijvend verhaal waarin dromen, kansen en ontsporingen mekaar opvolgen. Het is het verhaal van een man die ervan droomde om profvoetballer te worden, daar ook in slaagde, maar jaren later opgepakt werd toen hij zichzelf wilde opblazen als zelfmoordterrorist. Het is een verhaal dat leest als een trein, dat in detail beschrijft hoe kruispunt na kruispunt Nizar Trabelsi verder wegglijdt, tot hij geen andere uitweg ziet dan zichzelf opblazen.

Het had ook helemaal anders kunnen lopen. Dan was het in plaats van een triestig verhaal een succesverhaal geworden. Wat als Trabelsi, wiens moeder een tijd in België de kost had verdiend, bij zijn aankomst in Luik na zijn test bij Standard een contract had gekregen en het daar had gemaakt? Wat als het Luikse publiek zo van hem was gaan houden dat iemand een suggestie had gedaan om hem misschien te naturaliseren? Of wat als hij zich bij Fortuna Düsseldorf in de kijker had gespeeld van een club uit de Bundesliga?

Dan was hij misschien gestimuleerd geraakt door de erkenning en het applaus, had hij doorgezet in plaats van op moeilijke momenten vluchtwegen in te slaan, waardoor hij, mentaal al niet de sterkste en opgegroeid in een gebroken gezin, koos om op een andere manier eeuwige roem na te jagen.

Iedereen belandt in zijn leven op kruispunten waar keuzes gemaakt moeten worden. De weg die je dan inslaat, wordt mee bepaald door de juiste wegwijzers, aanmoedigingen, duwtjes in de rug en door persoonlijke motivatie. In een Franstalige krant blikt afgelopen weekend Jason Denayer (Galatasaray) nog eens terug op zijn parcours. Vroeger had hij weinig zin om te verwijzen naar de plek waar hij opgroeide, zegt hij. Het Anneessensplein nabij het Brusselse Zuidstation heeft buiten de hoofdstad dezelfde weerklank als Molenbeek. Op aangeven van zijn copains van toen verwijst Denayer nu vaker naar het plein.

Mede-Brusselaar Omar El Kaddouri heeft, net als Denayer en voorheen Marouane Fellaini, op zijn weg op de juiste momenten de juiste beslissingen genomen. Hij is daarom, net als zij,in tegenstelling tot die andere jongeman uit Brussel die al een paar weken als een negatief voorbeeld de wereldactualiteit beheerst, een positief rolmodel geworden.

Daarom alleen al had hij vorige week donderdag een talrijker publiek verdiend.

DOOR GEERT FOUTRÉ

Wat als Trabelsi bij Standard een contract had gekregen en het daar had gemaakt?