IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN. VANDAAG: HET KORTE DUITSE AVONTUUR VAN JEF VLIERS.

Een ode aan het Duitse voetbal is er de afgelopen weken rond de finale voor de Champions League tussen Bayern München en Borussia Dortmund gebracht. Het is alsof ook alle Duitse trainers nu plots zijn ontdekt. Jupp Heynckes bij Bayern München, Jürgen Klopp bij Borussia Dortmund, Joachim Löw bij de Duitse nationale ploeg, ze lijken wel een nieuwe trend te hebben gezet. Terwijl de trainersopleiding aan de Sporthochschule van Keulen al sinds mensenheugenis bekendstaat als een van de meest vermaarde van Europa.

De Limburger Jef Vliers was destijds een van de eerste Belgen die daar zijn diploma behaalde. Toch was de trainerscarrière van Vliers, die tussen 1959 en 1966 voor Standard voetbalde en zes keer de nationale ploeg haalde, een lang gevecht om erkenning. Hij werkte achtereenvolgens bij Racing White, Beerschot, Beringen, Antwerp en Waterschei, tot hij medio 1979 de kans kreeg om bij FC Nürnberg aan de slag te gaan. De Duitse traditieclub was net uit de Bundesliga gedegradeerd en wilde zo snel mogelijk terugkeren. Vliers ging in Duitsland elk jaar naar een vergadering waarin er gepraat werd over actuele voetbalproblemen en waarop alle Duitse trainers, managers en voorzitters aanwezig waren. Hij bouwde daar de nodige connecties op.

Zo kwam het dat Vliers bij Nürnberg was aanbevolen door Jupp Derwall , de toenmalige trainer van de Duitse nationale ploeg, en door de vermaarde Hennes Weisweiler. Het scepticisme was niettemin groot in Nürnberg en toen Vliers daar zijn eerste persconferentie gaf, werd hij aan een kruisverhoor onderworpen dat vijf uur duurde. Geen moment liet Vliers, die de schoonzoon was van de voormalige Tourwinnaar Romain Maes, zich van de kook brengen.

Het wantrouwen zou altijd blijven. Toen FC Nürnberg na drie wedstrijden met één puntje onder aan de ranglijst bengelde, stuurde het hevig in paniek geraakte bestuur hem de laan uit. Het avontuur van Jef Vliers in de tweede Bundesliga duurde welgeteld acht weken. En dat uitgerekend in zijn dertiende jaar als trainer.

Zelden zo’n emotionele trainer ontmoet als Jef Vliers die na het ontslag zijn verhaal deed. Hij vertelde dat hij had gebotst met twee mensen, onder wie zijn voorganger Robert Gebhardt. Die had zich bij de spelersgroep onmogelijk gemaakt, onder meer omdat hij het elftal opstelde op basis van astrologische rapporten. Het bestuur wilde Gebhardt graag houden als assistent, maar daar had Vliers geen oren naar. Hij liet zelfverzekerd weten alles zelf te willen doen. Maar de Limbuger kon niet verhinderen dat Gebhardt rond de club bleef hangen om wat scoutingwerk te verrichten en zich uiteindelijk tot veel meer geroepen voelde dan dat. Zodat Vliers hem op een gegeven moment uit de kleedkamer gooide. Dat brak hem zuur op.

En nu zat Vliers dus weer thuis in Tongeren, zijn geboortestad, en liet krantenverhalen zien van spelers die hem omschreven als ‘de beste trainer onder wie wij ooit gewerkt hebben’. En alsof dat als bewijsmateriaal nog niet krachtig genoeg was, belde hij in de loop van het gesprek zowaar ook nog zijn aanvoerder Norbert Eder op,die zeer blij op het telefoontje van zijn ex-trainer reageerde. We kregen Eder zowaar zelf aan de lijn en luisterden naar een niet in te dijken lofzang. Jef Vliers deed dat wat hij al heel zijn carrière probeerde: zichzelf op een aandoenlijke manier in de etalage zetten. En heel graag nam hij journalisten mee op restaurant, Jef Vliers was een levensgenieter die het nuttige met het aangename combineerde. Hij bleef haast onafgebroken aan het woord, hij was een geboren causeur, niet echt bescheiden, maar geen mens die op hem kwaad kon zijn.

Jef Vliers ging in 1980 vervolgens aan de slag bij Tongeren, dat hij naar eerste klasse bracht. Hij is de laatste trainer die met het inmiddels naar tweede provinciale gedegradeerde Tongeren op het hoogste niveau speelde. Beringen, de nationale ploeg van Luxemburg en Hasselt waren de volgende etappes in de carrière van Jef Vliers. Vervolgens werd hij technisch directeur bij Standard en zelfs even hoofdtrainer. Later streek hij neer bij RC Genk. En overal waar hij werkte, gebeurde dat met een groot, haast kinderlijke enthousiasme. Maar de top bereikte hij nooit.

Jef Vliers stierf op 19 januari 1994. Hij was amper 61 jaar oud.

JACQUES SYS