Eens praten over iets anders dan voetbal was een van de wensen van Zulte Waregemtrainer Francky Dury voor 2007. Dat kan. ‘Ambitie moet je niet verwoorden, maar in de praktijk brengen.’
Francky Dury : “Enkele weken geleden werd de voetbalcompetitie in Italië een weekend stilgelegd nadat een politieman omkwam en 150 anderen gewond raakten bij supportersgeweld. Als voetbalcoach en politieman schrik ik daar niet van, neen. Wat in Italië gebeurde, vond datzelfde weekend ook in Oostende plaats, zij het op een andere schaal. Het kan morgen ook elders gebeuren, op een concert, in de uitgaansbuurt, zelfs onder vrienden. Ik denk dat we in een agressiemaatschappij leven, waar het erop aankomt er nog je weg in te vinden. Een agressiemaatschappij die in alles een reden vindt. Of je nu fundamentalist bent, een sigaret nodig hebt of supporter bent van een ploeg die verloor : voor wie toeslaat volstaat dat om uit te halen. Het is banaal, maar je ziet het ook elke dag in het verkeer. Het is iets wat je al heel lang ziet aankomen, maar het is moeilijk om er gepast op te reageren.
“Ik heb de indruk dat we vroeger verdraagzamer waren. Het ging er minder druk aan toe, iedereen was min of meer tevreden met zijn leefomstandigheden. Nu staat iedereen veel meer onder druk om te presteren en te consumeren. Wie ’s avonds thuiskomt na een drukke dagtaak, dan nog eens zijn kinderen moet opvoeden en op tv een wereld ziet waar alles poepchic voorgesteld wordt, krijgt het moeilijk om nog rechtstreeks betrokken te worden bij de maatschappij. Er worden hem zaken voorgesteld die niet allemaal haalbaar zijn. Het merendeel van de mensen vindt nog zijn weg, maar ook voor hen is het niet gemakkelijk. Voor degenen die neigen naar agressie is het moeilijk.
“Altijd moet je op elk niveau topprestaties neerzetten, onderweg niets verkeerd doen. De mensen staan onder druk, een hele week door. Lekker uitrusten op zaterdag of zondag zoals vroeger kan niet meer. Het is vooral een druk die we onszelf opleggen of laten opleggen. Je gaat in concurrentie met je buurman, met je familie, met je collega. Dat heeft invloed op je psyche.
“In België moet wie werkt, hard werken om de sociale zekerheid te laten draaien. Ik kan me voorstellen dat wie minder werkt, de hardwerkende man de ogen uitsteekt. De overgang van die gedachte naar agressie moet altijd afgekeurd worden. Ik keur geen enkele vorm van agressie goed, maar ik kan het vanuit het vertrekpunt soms wel begrijpen. Vergeet niet : criminaliteit is in haar aanzet proberen te overleven in de maatschappij. Wie, om welke reden ook, geen inkomen heeft, gaat dealen, autoradio’s stelen, … Alleen zie ik weinig oplossingen. Hoe zet je iemand aan het werk die uit de getto’s van Luik of Charleroi komt ? Als je geen toekomst meer ziet in wat je als ideaal wordt voorgespiegeld, hoe reageer je daarop ? Als je ooit droomde van een toekomst als piloot, maar je bent werkloos en hebt geen vrienden meer, hoe reageer je ? Niet iedereen gaat bedelen. Ik zie nu al jongerenbendes met kinderen van dertien, veertien jaar. Ik kan die wel in beeld brengen of laten oppakken, maar wat gebeurt er vervolgens mee ?”
Oplossingen zoeken
Francky Dury : “Als ik naar aanleiding van het incident in Oostende voorzichtige reacties hoor in de zin van ‘we zagen wel dat hij de laatste tijd wat agressiever werd’, vraag ik me af : waarom heeft niemand in de omgeving van die jongen eerder ingegrepen, eens met hem gepraat ? Als iemand te veel gedronken heeft, zeggen we achter zijn rug : hij is weer zat. Maar wie realiseert zich bij die uitspraak dat die man misschien straks een kind doodrijdt ? Misschien moet je hem vragen of het niet beter is dat je hem naar huis voert. We moeten mekaar meer signalen geven als we menen dat iets verkeerd gaat. Agressiviteit is iets wat snel gecontroleerd moet worden, anders loopt het uit de hand. Ik hoor niet graag als iets verkeerd liep : ‘Hij is al vier keer zat naar huis gereden.’ Of : ‘Hij loopt al weken met een mes op zak.’ In het voetbal heb ik nog maar zelden met problemen gebeld naar mijn voorzitter, maar wel al vaak met oplossingen. Ik vind dat zoiets te weinig gebeurt, ook in de politiek en de maatschappij. Ik hoor vaak zeggen dat het slecht is, maar ik hoor te weinig oplossingen aanreiken. Omdat mensen gewend zijn om kritiek te geven, maar bang zijn om initiatief te nemen. Dat is ook zo in het voetbal. Iedereen klaagt, maar er worden weinig initiatieven genomen om de problemen aan te pakken. Destijds heb ik naar aanleiding van het incident met Conceição ook gevraagd of het niet eens tijd werd dat de bond een psycholoog aanstelde om zulke recidivisten eens te roepen en dat eens te bespreken. Te weinig hoor ik mensen, ook buiten het voetbal zeggen : eigenlijk is dat wel een goed idee, wat die ander oppert. Toen ik onlangs verkozen werd tot West-Vlaming van het Jaar, heb ik dat benadrukt : zonder de mensen in de schaduw kan je als voetbaltrainer of ondernemer niets bereiken.
“Misschien zijn politici bang om een beslissing te nemen die ingaat tegen de wil van de publieke opinie. Toch denk ik dat duidelijkheid het haalt. Als je vandaag omwille van een impopulaire beslissing niet verkozen wordt, maar over vier jaar blijkt dat je gelijk had, word je dan misschien wél weer verkozen. Zelf zou ik liever zes jaar in de schaduw staan, maar uiteindelijk gelijk krijgen. Nu zeggen vele mensen zaken die een paar jaar later niet meer blijken te kloppen.”
Bevestigen
Francky Dury : “Als trainer, speler of scheidsrechter bekijkt een massa wat je zegt en doet. Elke dag wordt er over ons geschreven. Natuurlijk hebben wij een voorbeeldfunctie. Ik kan ook fouten maken, maar ik moet me bewust zijn van mijn rol. Ik kan me niet permitteren een rood licht te negeren of 170 te rijden op de autosnelweg. Niet als politieman, niet als voetbaltrainer. Ik heb mezelf onder controle.
“Wat drijft mij ? Ik ben voetbaltrainer geworden omdat ik het heel graag doe, omdat ik daar mijn ding in kwijt kan. Toen ik begon, wist ik niet of ik een goeie trainer zou worden, maar ik had mijn job om op terug te vallen. Had je me twintig jaar geleden als trainer in derde provinciale gevraagd wat mijn ambitie was, had ik onmiddellijk geantwoord : ooit eens trainer worden in tweede provinciale. Op die manier heb ik altijd mijn grenzen verlegd. Dat wil ik nu bevestigen. Een keer stunten met Zulte Waregem vind ik geen kunst. Kunst is om over vijf jaar een nog betere trainer te zijn dan nu. Ik wil professionaliseren omdat ik zie dat ik binnen de bestaande structuur niet meer kan verbeteren. Je moet vooruit, vind ik. Omdat ik verantwoording af te leggen heb aan de supporters. Dat is hetzelfde als de man die ’s avonds thuiskomt en nog zijn auto poetst of bijklust in plaats van ontspannen met zijn pantoffels aan in de zetel naar tv te kijken. Dat is geen schande, op voorwaarde dat je jezelf en je situatie onder controle houdt. De kunst is : haalbare doelen vooropstellen. Ik leg de lat voor mezelf hoog, maar altijd op voor mij haalbare hoogte. Ambitie moet je niet verwoorden, maar in de praktijk brengen. Persoonlijk succes motiveert me om nog meer te bereiken. Dat zit gewoon in mij. Het is begonnen toen ik verantwoordelijkheid begon te krijgen.
“Daarom ga ik straks ook professioneel in het voetbal werken. Ik wil geen half werk doen en de laatste tijd vond ik wel dat ik dat deed, in de sport en in mijn job. Wat mijn vrouw daarvan vindt, dat mijn leven straks nog meer voetbal zal omvatten ? Denk je dat het voor de vrouwen van Hugo Broos en Frank Vercauteren anders is ? Dat Vercauteren de dag na Anderlecht-Westerlo in zijn zetel gaat zitten en bedenkt : vandaag zullen we eens naar een goeie film kijken ? De dag na de nederlaag op Lierse ben ik ’s ochtends gaan lopen, ’s middags naar Kortrijk-Dender geweest en ’s avonds naar een verjaardagsfeestje van een vriend, samen met mijn vrouw. Die tijdspanne van 24 uur moet volstaan om weer opgeladen te zijn. Lukt dat niet en heb ik meer tijd nodig, dan kom ik hier maandagmiddag onvoorbereid aan op training en voelen de anderen dat ook, wat dan weer een negatieve uitwerking op mij heeft.
“Denk je echt dat alleen proftrainers zeven dagen op zeven bezig zijn met hun job ? Als ik onze sponsor, Philippe Huysentruyt, een topzakenman, ’s avonds om negen uur bel, is hij meestal nog aan het werk. Jij werkt ’s avonds toch ook wel eens door om een artikel beter te maken ?”
Gedrevenheid
Francky Dury : “Begrijp me niet verkeerd : ik interesseer me wel voor zaken naast het voetbal. Ik luister graag naar mensen die een voordracht geven of iets toelichten op tv. Ik heb snel door of iemand dat beheerst of niet. Het interesseert me, omdat ik er iets van kan leren. Ik ben altijd gefascineerd geweest door iemand die boeiend over zijn job kan praten. Bij mij gaat het bijna altijd over voetbal. Daarom vind ik het interessant om eens te luisteren naar iemand die met iets anders bezig is. Onlangs had ik nog een interessant gesprek met een assistent van een kunstenaar.
“Of ik kan omgaan met mensen zonder begeestering ? Als het iemand is die geen verantwoordelijkheid draagt, met wie ik geen binding heb en die in die rol gelukkig is, doet die mens wat hij wil. Als het iemand is die verantwoordelijkheid op te nemen heeft, maar van zijn situatie profiteert om het niet te doen, heb ik het daar moeilijk mee. Een speler zonder gedrevenheid wil ik niet. Omdat hij verantwoordelijkheid draagt en ik vind dat hij die moet opnemen.
“Ooit was ik in het kader van de Pro Licence op stage bij Foppe de Haan in Heerenveen. Wéér voetbal, zeg je, je hebt gelijk. Toen ik hem vroeg waarom hij me al die interessante dingen zomaar vertelde, aan een klein trainerke, zei hij : ‘Het is de kunst van heel veel mee te delen aan iemand op een moment waarop je zelf al meer weet.’ Die man is altijd maar bezig om altijd maar meer te weten, om beter te worden. Dat is een uitspraak waaraan ik nog vaak heb teruggedacht.
“Wat ik doe als het moeilijk wordt ? Als het moeilijk wordt, moet je vooral rustig blijven. Een politieman die aankomt op de plaats van een misdaad moet rustig kunnen kijken : wat is hier nu eigenlijk gebeurd ? Als je perfect kan analyseren wat er verkeerd loopt, zit je goed.
“Hard werken helpt maar garandeert nog geen succes. Als ik de inbraakbendes in het Gentse perfect in kaart breng en ze wijken plots uit naar Antwerpen, kunnen we weer van voor af aan beginnen. Bij Zulte Waregem werk ik dit seizoen meer en harder dan vorig jaar. Toen lukte alles, nu is dat minder. Begrijp je ? Maar nu zitten we weer bij het voetbal. Verdorie toch !”
door geert foutré
