De Boonensoap duurde tot het laatste moment.
Een goeie 24 uur voor de Tourkaravaan zich zaterdag op gang trok, was de kogel eindelijk door de kerk: Tom Boonen mocht in Monaco van start gaan. Zelden was de uitdrukking ‘het had heel wat voeten in de aarde’ zo van toepassing als in deze saga.
Voor een goed begrip zetten we nog even de feiten op een rijtje. Op 25 april test Boonen voor de derde keer in anderhalf jaar positief op het gebruik van cocaïne. De eerste keer gebeurde dat in november 2007, zo lekt pas veel later uit, de tweede keer in mei vorig jaar. Gelukkig ging het telkens om een test buiten competitie, wanneer cocaïnegebruik niet beschouwd wordt als dopinggebruik. Waar Boonen twaalf maanden geleden nog probeerde weg te komen met “ik ben geflikt”, geeft hij ditmaal toe dat hij “een probleem” heeft en “hulp” gaat zoeken.
Net als in 2008 kan Tourorganisator ASO alleen maar vaststellen dat, aldus de officiële mededeling, het imago en het gedrag van Boonen niet overeenstemmen met het imago van de Ronde van Frankrijk. Voor de tweede keer op rij is het boegbeeld van Quick-Step niet welkom. Opvallend is echter dat ASO er de renner (en zijn ploeg) zélf aan herinnert dat de beslissing aan te vechten is voor het Frans Olympisch Comité.
Vorig jaar leek zowat iedereen – Boonen en diens entourage incluis – het ermee eens dat een deelname aan de Tour uitgesloten was. Ook nu reageert Quick-Step aanvankelijk sereen door de renner te schorsen en een boete op te leggen. De ex-wereldkampioen moet zich bovendien intensief laten begeleiden en op regelmatige basis urine- en haaranalyses laten ondergaan. Goed, wat de Tour betreft is de zaak gesloten, denk je dan. Tot de ploeg, de publicitaire belangen indachtig, de rekening maakt en alle (juridische) zeilen bijzet om Boonen alsnog aan de start te krijgen.
De advocaten van renner en team spelen een eerste troef uit bij de burgerlijke rechtbank van Nanterre. Maar die verklaart zich, enkele dagen voor de Tour begint, onbevoegd in de zaak, daarbij al dan niet beïnvloed door de mening van de Franse (ondertussen ex-)staatssecretaris van Sport, die Boonen echt wel liever niet in de ronde van zijn land ziet. Als laatste reddingsboei trekt ‘het juridische gevolg’, in-middels door heel wat Vlaamse media gesteund, dan toch naar het Arbitragehof van het Frans Olympisch Comité. En jawel, het krijgt gelijk.
Of dit nu een goede zaak is? Enerzijds is het voor de Vlaamse wielerliefhebber wellicht fijn dat de Belgische kampioen en zesvoudige Tourritwinnaar erbij is. En anderzijds? Zeggen dat iemand die niet van cocaïne kan blijven, per definitie ook toegeeft aan in de topsport veel aanlokkelijkere want prestatiebevorderende middelen, is wel erg kort door de bocht. Maar of de aanwezigheid van Boonen voor de wielersport en haar geloofwaardigheid een goede zaak is, durven we in vraag te stellen.
