Een deserteur, een muitende officier en een generaal die weigert te communiceren. Reconstructie van een turbulente week bij Anderlecht, die afgesloten werd met een gelijkspel in Eupen.
MAANDAG
René Weiler profiteert van het weekend om zijn nieuwe thuisstad Brussel te verkennen. Zaterdag flaneert de Zwitser op het Brussels Summer Festival en gaat hij op het Paleizenplein gewillig op de foto met enkele Anderlechtfans. Na twee dagen relatieve rust – Anderlecht speelde vrijdag al in Sint-Truiden – worden de spelers op Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart op Neerpede verwacht voor de eerste pittige training van de week. Veel bedrijvigheid is er niet op het oefencomplex. Wie niet onmisbaar is, profiteert van zijn vrije dag. Herman Van Holsbeeck tekent net als de terreinverzorgers wel present.
Nog voor de training van start gaat, mondt de nabespreking over de match tegen STVV uit op een clash tussen Weiler en Seb De Maio. De 29-jarige Fransman zal die dag niet op het trainingsveld verschijnen en tekent de facto zijn doodvonnis op Anderlecht. Opvallend detail: het was Weiler die hard aandrong op de komst van De Maio. Een andere afwezige is Steven Defour. De spirituele leider van Anderlecht zit dan al in Burnley, waar hij de hele voormiddag zijn medische testen aflegt.
Het grootste drama moet zich dan nog voltrekken: voor de ogen van Nicolás Frutos wordt Andy Kawaya ’s avonds tijdens een match met de U21 het slachtoffer van een horrortackle. De clan Kawaya is not amused. Waarom een speler bij de beloften opstellen als een transfer in de lucht hangt? Voor Dennis Praet werd wél een uitzondering gemaakt. Met dat verschil dat de spelverdeler een groter kapitaal vertegenwoordigt dan Kawaya. Iets voor middernacht valt de diagnose: een kuitbeenbreuk en een inactiviteit van een tweetal maanden. Het is het startschot van een woelige week.
DINSDAG
#WelcomeSteven. De transfer van Defour naar Burnley is nu ook officieel rond. Bij de Clarets zal de middenvelder niet gek veel meer verdienen dan bij Anderlecht. Het gemiddelde weekloon bij Burnley schommelt rond de 17.500 euro, grootverdieners Tom Heaton en Michael Kane halen makkelijk 52.000 euro per week. Defour zit daar ergens tussenin. Maar de 48-voudige Rode Duivel is wel verlost van de onaangename bierdouches en fictieve onthoofdingen.
In de kleedkamer moeten Dennis Praet en Youri Tielemans op zoek naar een nieuwe buurman. Twee verdiepingen hoger zindert het vertrek van Defour nog na. Voor één man is Defour al passé: Weiler. De Zwitser blijft zijn principes trouw: spelers die er niet zijn, worden het best doodgezwegen. Defour is weg, De Maio zoekt de snelste uitgang, Praet voert een paringsdans uit met Italiaanse en Spaanse clubs, Stefano Okaka kwijnt weg in de B-kern. ‘Wie is de volgende? In dit tempo houden we straks geen spelers over’, zucht een clubmedewerker. ‘Het is een publiek geheim dat ook Kara Mbodji Anderlecht wil verlaten. Weiler moet oppassen dat zijn aanpak niet als een boemerang terug in zijn gezicht komt. Kijk wat er met Herbert Neumann gebeurd is. Hij probeerde de club van binnenuit te veranderen, plande trainingen in om zeven uur ’s morgens… Na 52 dagen was het gedaan.’ Op Neerpede beginnen er zich twee fracties te vormen: een die vindt dat Weiler op de rem moet gaan staan, een tweede groep die het vernieuwende beleid van de Zwitser omarmt. Van Holsbeeck behoort duidelijk tot het tweede kamp. Maar bij het verlaten van zijn bureau staat zijn gezicht op onweer.
WOENSDAG
Hoe communiceren een Spanjaard en een Egyptenaar die het Engels amper machtig zijn? Het antwoord ligt anno 2016 voor de hand: via een app die een audioboodschap simultaan vertaalt. En zo komt het dat Diego Capel en Trezeguet op de luchthaven van Zaventem staan te keuvelen door middel van hun smartphone. Om de tijd te doden is elk gesprek welkom, zelfs al komt dat indirect tot stand.
Het Europese duel tegen Slavia Praag staat voorlopig in de schaduw van de affaire- De Maio. Van Holsbeeck haast zich om de schade te beperken en bevestigt dat de aftocht van de 29-jarige Fransman zich in de familiesfeer situeert. De andere nieuwkomers, Capel, Teodorczyk, Chipciu, Appiah en Hanni, moeten zich wellicht afvragen voor welke soapserie ze gecast zijn.
Terwijl het bestuur aan damage control doet, wordt de rode loper uitgerold voor al het schoon volk dat meereist: de kleinzoon van Roger Vanden Stock, de vrouw van Van Holsbeeck, Eddy Merckx, Paul Van Himst, Dirk De Wolf. Iets verderop is Michel Verschueren zijn enthousiaste zelf. Op de vraag van een journalist of hij onder meneer Constant een seizoen heeft gekend zonder Europees voetbal, is zijn antwoord ondubbelzinnig. ‘Nooit!’ Verschueren wandelt gedecideerd weg, om dertig meter verder op zijn passen terug te keren. ‘Correctie: onder meneer Constant én mister Michel.’
In de Eden Arena van Slavia Praag blijkt dat Anderlecht nog steeds tot de verbeelding spreekt. ‘Het stadion zal morgen vollopen’, vertelt veertiger Guillaume Narguet, een Fransman die zich eind jaren negentig in Tsjechië vestigde en voor Radio Praha werkt. In zijn jonge jaren voetbalde Narguet nog bij het Belgische amateurclubje Templeuve. ‘Anderlecht is nog altijd een grote naam, al heeft de club de laatste twee decennia wat van haar glans verloren. Ik herinner mij dat de trainer van Slavia Praag bij de lottrekking de kansen op kwalificatie op fiftyfifty schatte. Vroeger waren de verhoudingen scheefgetrokken. De wedstrijd in de voorronde van de Champions League elf jaar geleden is mij dus niet bijgebleven wegens het resultaat – Anderlecht won toen met 2-0 – maar wel omdat de kleedkamer van Anderlecht tijdens de rust leeggeroofd werd. Geld, juwelen, horloges, alles wat een beetje waarde had verdween. Ik herinner mij vooral dat Frankie Vercauteren woedend was op de persconferentie.’
DONDERDAG
Slechts 400 van de 1000 beschikbare plaatsen in het uitvak van Anderlecht zijn volzet. De sponsors laten het ook afweten: vijftien man heeft zich ingeschreven voor de verplaatsing naar Praag. Vorig seizoen tegen Olympiacos reisden nog meer dan honderd sponsors mee naar Athene. Een voorrondewedstrijd in de Europa League trekt sowieso minder volk, bovendien spreekt Slavia Praag niet meteen tot de verbeelding. Toch staat de spanning op de gezichten van de drie leden van het communicatiedepartement af te lezen. Ten onrechte, zal blijken. Ondanks de grove investeringen van CEFC China Energy, een bedrijf dat de 229e plaats bekleedt in de Fortune Global 500 list, is Slavia geen partij voor de Brusselaars. Bij de 0-3 van Hanni schreeuwt communication manager David Steegen alle stress van zich af met een oerkreet. Na het laatste fluitsignaal volgt de volledige ontlading, terwijl in de hoek van het stadion een spontane verbroedering ontstaat tussen de spelers en de meegereisde fans. Dennis Praet weet dan al dat het zijn laatste voorstelling was in het shirt van Anderlecht. Zijn transfer naar Sampdoria hangt al een hele avond in de Praagse lucht, maar niemand die achteraf zijn mond voorbijpraat. Steegen is formeel. ‘Zolang er niets is getekend, kan ik niets bevestigen. Maar het gaat de goede kant op.’
Intussen doceert Weiler bij Sporza met uitgestreken gezicht over het nieuwe Anderlecht. ‘Ik wil de clubcultuur veranderen. Ik streef het hoogst haalbare na met mijn spelers, maar we moeten afstappen van het idee dat we alles moeten winnen.’ Het nouveau réalisme heeft stilaan ingang gevonden bij Anderlecht. In de jaren zestig predikte deze kunststroming een terugkeer naar het realisme als respons op het lyrisme dat toen de bovenhand had. Op Neerpede is realisme geen vies woord meer. Realisme en geduld dicteren nu het beleid binnen de vier muren van het trainingscomplex.
VRIJDAG
De sfeer is lichtjes uitgelaten aan de poorten van Neerpede. Een bus, aangekleed met een levensgroot embleem van FC Twente, slorpt de spelers van de U13 een na een op. De jonge adolescenten worden een paar uur later in het Nederlandse Zutphen verwacht voor een internationaal toernooi. ‘Bij jeugdtoernooien is het de gewoonte dat de organiserende ploeg het vervoer regelt. Wij gaan pas morgen ter plaatse’, vertelt de mama van Wout Asselman, die drie seizoenen geleden Gent ruilde voor Anderlecht. Een paar foto’s en handkussen later verdwijnt de bus uit het gezichtsveld van de voetbalmama’s en -papa’s.
In het hoofdgebouw is de stemming minder relaxed. Weiler stuurt zijn kat naar de traditionele persbabbel, iets wat sinds mensenheugenis niet meer is gebeurd op Anderlecht. Met zijn gebaar wil hij een statement maken: laat mij in alle rust werken. Weiler 1 – de Belgische media 0. Youri Tielemans wordt dan maar de loopgraven in gestuurd. Niet toevallig, bekent Steegen: Tielemans is namelijk dé exponent van het nieuwe Anderlecht. Plichtbewust en met veel cool ketst hij zelfs de meest vervelende vragen af. ‘Ja, we hebben genoeg in huis om Defour te vervangen. Neen, Weiler is niet te streng. Elke trainer probeert zijn methode op te leggen, bij sommigen lukt het beter dan bij anderen.’
Een reporter van een televisiezender, die Tielemans aan een kruisverhoor onderwerpt over de kleedkamerproblemen, wordt na de persconferentie de mantel uitgeveegd door Steegen. ‘We gaan de media nooit opleggen wat te schrijven of welke vragen gesteld mogen worden. Maar het moet correct blijven. Vorig seizoen was de teneur dat de kleedkamer opgeschoond moest worden. Weiler gaat daarin mee en toch krijgt hij kritiek. Eigenlijk is dit een gevecht dat we nooit kunnen winnen. Moeten we doen zoals op Chelsea en jullie niets meer geven?’
De spelers doen het rustig aan: een collectieve uitlooptraining van dertig minuten en daarna een verwenmoment à la carte. Te kiezen uit: een massage, een jacuzzi, een koud bad of een sauna. Een dag na de Europese match in Praag en twee dagen voor de verplaatsing naar Eupen is elke inspanning er een te veel.
ZATERDAG
Na zijn persboycot van de dag ervoor duikt Weiler op in een filmpje op de website van Anderlecht. Is dat de toekomst? Een persbabbel zonder journalisten en een voorbeschouwing van de match met een clubmedewerker die geen vervelende vragen stelt? Weiler heeft alleszins zijn goed humeur teruggevonden en dolt met Van Holsbeeck. De ene dag kan hij de zachtaardige Jekyll vertolken, de dag erop kruipt hij in de huid van Mr Hyde. ‘Maar hij zal nooit zijn broek laten zakken voor het bestuur’, klinkt het bij een werknemer op Neerpede. ‘Alles draait bij hem om discipline, ernst en passie. Hij wil die laisser–aller-mentaliteit uitroeien.’
Op Neerpede is het die dag een komen en gaan van ploegen. Om 9 uur werken Okaka en co (de zogenaamde ‘B-kern plus’) hun training af onder leiding van Frutos, om 12 uur is het de beurt aan de beloften en om 15 uur maakt de 18-koppige selectie van Weiler haar opwachting op het veld voor een oefensessie van drie kwartier. Daarna vertrekt de ploeg op afzondering naar een hotel in de buurt van Verviers. Na het diner van 18 uur zoekt iedereen zijn kamer op. Sofiane Hanni puft uit terwijl hij naar Waasland-Beveren tegen KV Mechelen kijkt.
ZONDAG
Pas een uur voor de match komt de spelersbus aan op het krappe parkeerterrein aan de Kehrweg. De schuld van enkele poilitiemensen en stewards, die de bus een paar keer de verkeerde richting uit sturen. ‘Ze hebben met onze voeten gerammeld’, denkt Michaël Ruysseveldt, al jaren de vaste buschauffeur bij Anderlecht. ‘En dan die parking! Veel te klein natuurlijk om deftig te kunnen draaien.’
Kostbare tijd gaat verloren. Weiler stapt als laatste uit de bus en duwt geënerveerd de lens van een camera weg. Bij Eupen hebben ze begrip voor de wrevel. ‘Onze parking is niet aangepast aan dergelijke bussen’, vertelt een vrijwilliger. ‘In tweede klasse parkeerden ze de bus voor het café in de straat hier verderop. Maar ik kan mij inbeelden dat de spelers van Anderlecht niet te voet met hun voetbaltas door de massa willen stappen. Er zou maar eens een gek tussen moeten lopen met slechte bedoelingen. Tegen de volgende thuismatch zullen we twee parkeerplaatsten blokkeren voor de bezoekende bus.’
Capel heeft in de eerste helft als enige geen last van stramme spieren. Wanneer de Spanjaard de 0-1 binnenknalt, krijgt Van Holsbeeck een paar stevige handdrukken van zijn medebestuurders in de tribune. De rest van de eerste helft mag snel de prullenmand in.
De tweede helft kan niet beter beginnen: Teodorczyk knalt de 1-2 tegen de netten na een wervelende actie van Hanni. Prompt heft het bezoekersvak achter het doel van Eupendoelman Van Crombrugge een bekend deuntje aan. Teo, Teeeo. Iedereen komt als je Teo roept. Een persiflage op de reclame voor chocoladewafels, inventief zijn de supporters van Anderlecht wel. Hun versie van The roof is on fire klinkt wel een beetje vals wanneer Davy Roef in de slotfase een schlemielig doelpunt incasseert. Anderlecht blijft steken op 2-2, maar de fans zingen en dansen. Identificeren de kritische supporters van Anderlecht zich nu al met het oléolévoetbal van Weiler? De spelers moeten niet meer overtuigd worden. Na de match beschrijft Olivier Deschacht, die na maanden blessureleed opnieuw in de basis stond, wat de werkmethodiek van Weiler inhoudt: ‘Zwijgen, werken en presteren.’ Soms zeggen drie woorden meer dan een paar zinnen.
DOOR ALAIN ELIASY IN PRAAG EN EUPEN – FOTO’S BELGAIMAGE
De nieuwkomers bij Anderlecht vragen zich wellicht af voor welke soapserie ze gecast zijn.
