Achtenvijftig is hij, en hij wordt oud, beweert hij. Hij zei het al aan de telefoon, toen hij zijn bril moest opzetten om zijn agenda te raadplegen, en hij herhaalde het met een glimlach op het einde van het gesprek bij hem thuis in Kuurne. “Maar ik kan niet klagen. Ik heb drie goeie kinderen en ik ben nog altijd bij dezelfde vrouw.” (lacht)
En hij zit nog altijd niet stil. Hij is nog altijd sanitair installateur én hij zit ook nog altijd in het voetbal. “Ik ben al veertien jaar trainer bij de jeugd van Wikings Kortrijk en een jaar geleden zijn we er ook gestart met een ploeg in vierde provinciale. Met spelers die we zelf opleiden en die niet betaald worden. Waar vind je dát nog?” Hij geeft maandag training, woensdag twee keer, en vrijdag; en hij coacht zaterdag een wedstrijd en ook zondag. “Maar het is niet ver. Vijf minuten met de fiets langs de Leie. Ik ben wel niet veel thuis, dat klopt.”
Twaalf jaar speelde Dieter Schwabe voor KV Kortrijk. Hij kwam er aan in 1979. “Een jaar eerder werd ik al getest, maar Georges Heylens zei: ‘Je billen zijn te dik!’ Een jaar later zei Henk Houwaart na een oefenmatch tegen Harelbeke met Bokila: ‘Die wil ik hebben!'” Hij is afkomstig van Bonn en speelde in Duitsland onder meer voor FC Köln. Hij heeft nog een ploegfoto liggen waarop hij naast de legendarische coach Hennes Weisweiler staat, vertelt hij. “Daar speelden toen internationals als WolfgangOverath en BernhardCullmann, ik maakte er geen kans.” In Kortrijk voelde hij zich meteen thuis, zegt hij. “Ik leerde de Belgische mentaliteit kennen toen ik als belofte bij Troisdorf samenspeelde met zonen van in Duitsland gekazerneerde Belgische beroepsmilitairen. Als loodgieter in opleiding moest ik ook vaak werken in de kazernes in Spich en Altenrath. In België werd ik profvoetballer, maar tijdens mijn carrière al ben ik in bijberoep beginnen werken als klusjesman. Ik was 28 toen ik hier in 1986 mijn vrouw leerde kennen en om een zaak te kunnen starten, zijn we op maandag samen bedrijfsbeheer beginnen volgen. En elke vrijdag volgde ik sanitair en dakbedekking. Twee jaar lang. En daarna nog twee jaar centrale verwarming. Ik ben altijd een werker geweest en ik heb altijd de puntjes op de i gezet.” Hij toont zijn handen. Stevige pollen, maar gaaf als die van een secretaresse. “In alles ben ik een pietje-precies.” Deutsche Gründlichkeit.
In 1985 trok KV Kortrijk met Hein Vanhaezebrouck een jonge ambitieuze concurrent voor hem aan. Vanhaezebrouck verklaarde ooit dat Schwabe hem toen wel eens bewust in de problemen bracht door hem op ongepaste momenten de bal toe te spelen. Schwabe ontkent dat. “Het is toch mijn schuld niet dat de club de optie op Hein niet lichtte en hem geen nieuw contract gaf?!”
Sinds de invoering van het profvoetbal speelde niemand zo veel competitiewedstrijden voor KV Kortrijk als hij: 309. Maar sinds twee jaar is hij geen abonnee meer. “Ik ben altijd correct betaald geweest, ik wil het positief houden, maar respect voor oud-spelers kennen ze er niet. Bel Michel Timmerman, bel Ghislain Vergote, bel Luc Bourgeois, bel Luc Vanneste, bel Johan Devolder: ze zullen je hetzelfde vertellen.” Hij voetbalt nog wel eens voor een goed doel met de oude gloriën. “Houwaart is dan coach en dan zegt hij: ‘Ha, de Duitser!'”
Dat klopt nog altijd. Ook na 38 jaar België vroeg hij de Belgische nationaliteit nog niet aan. Maar dat komt alleen maar door de administratieve rompslomp die dat met zich zou meebrengen, beweert hij. “Leg mij een formulier voor mijn neus en ik teken meteen.” Al willen we het nog wel eens zien dat hij tijdens een EK-finale Duitsland-België voor de Rode Duivels zou supporteren. “Van mij mag de beste winnen. Ik ben daar niet zo fanatiek in.” Eén keer is hij uitbundig geweest, bekent hij. Toen de Mannschaft op het voorbije WK met 7-1 van Brazilië won. “Bij elke goal heb ik hier toen rond de tafel gelopen.” (lacht)?
DOOR CHRISTIAN VANDENABEELE
