Na de blamage van vorig seizoen staan de Rouches aan de vooravond van hun Europese revanche. Wij laten de Standardfans nog eens meegenieten van de Europese triomfen en drama’s uit het verleden.

Mijn naam is Roger Claessen. Ik was bijna een grote speler geworden”, verklaarde ooit de legendarische nummer 9 van Standard. De vechtjas uit de jaren zestig werd vereeuwigd op een van de pilaren van Sclessin, met een zelfverzekerde glimlach die geen angst uitstraalt voor de komst van ploegen als Valencia, Feyenoord of Rijeka, de tegenstanders in de poulefase van de Europa League. Aan de vooravond van de Europese campagne bieden wij enkele smakelijke hapjes uit het verleden aan.

Born To Be Wild

Seizoen 1961/62. Europese wedstrijd nummer 12. Standard – Glasgow Rangers.

De Europabeker vormt de basis van de opmars van Standard. In 1958, wanneer in Brussel de Wereldtentoonstelling loopt, behalen de Rouches de titel en, als eerste Belgische club, ook succes in de Europacup I. De provincie overvleugelt zo de hoofdstad, vooral wanneer de Luikenaars in de voorronde, op 3 september 1958, de scalp veroveren van het Schotse Heart of Midlothian: 5-1, een sensationeel resultaat. Daarna volgt in Lissabon nog een opmerkelijke 2-3-zege tegen Sporting en twee prestigewedstrijden tegen het grote Stade Reims: 2-0-winst thuis, maar 3-0 in het Parijse Prinsenpark, dat overspoeld wordt door duizenden Standardaanhangers.

Nochtans begint het op 7 februari 1962 pas écht, in een stadion met 35.891 zegedronken fans, van wie sommigen op het dak van de tribunes zitten, en die meer lawaai produceren dan alle Luikse fabrieken samen. Zo’n immense druk is te veel voor de tegenstander van die februariavond, Glasgow Rangers uit Schotland. Wanneer ex-speler Léon Semmeling in 1998 terugblikt, wordt hij nog altijd emotioneel: “Die 4-1 is de échte geboorte van de Europese mythe van Standard. Zo’n wedstrijd zou nu niet meer mogelijk zijn. Bij elke hoekschop – en dat waren er heel wat – moest ik de mensen wegduwen, ze stonden tot tegen de zijlijn. Ik heb vaak gezegd: ‘Alstublieft meneer, ga wat achteruit, ik kan amper tegen de bal trappen!’ Hoe meer ik eraan terugdenk, hoe ongelooflijker het me lijkt. Gelukkig ontsierde geen enkel incident de match. Dankzij ook de Spaanse scheidsrechter Caballero, die alles goed in handen had.”

Verraad in Milaan

Seizoen 1967/68. Europese wedstrijd nummer 37. Standard – AC Milan.

Na de dubbele 1-1 in Luik en Milaan moet een testwedstrijd de winnaar opleveren van de kwartfinale van Europacup II. Die match wordt op 20 maart 1968 gespeeld in… San Siro. De keuze van het stadion, bepaald door een lottrekking ver van de media, zet kwaad bloed bij de spelers van Standardcoach Michel Pavic. “Schandalig! De loting werd vervalst! Op elk papiertje stond de naam van San Siro.” Roger Claessen spreekt van verraad, maar sterke man Roger Petit zwijgt in alle talen. Hij weet dat San Siro met tachtigduizend man vol zal zitten, een mooie recette om te verdelen… Maar de Rouches worden wel uitgeschakeld (2-0).

Herrie in Madrid

Seizoen 1969/70. Europese wedstrijd nummer 43. Standard – Real Madrid.

Na een 1-0 op Sclessin trekt Standard naar Madrid in het kader van de achtste finale van Europacup I. Coach René Hauss heeft een tactisch plannetje klaar en zet zijn vedette Milan Galic op de bank. De international, opgeleid bij Partizan Belgrado, baalt als een stekker, want hij weet dat de Joegoslavische media de wedstrijd volgen. Galic, genoemd bij Real Madrid voor hij op Sclessin tekende, ziet zijn verwijdering uit de basis als een affront. “Ik begreep die beslissing niet”, zou Galic jaren later zeggen. “Toen ik in de 64e minuut dan toch inviel voor Erwin Kostedde, kreeg ik op de counter direct een goeie bal van Sylvester Takac, die me kende als zijn broekzak. Ik trapte hem binnen: 2-3! Een overwinning in het mooiste stadion van de wereld. Wat begon als een zwarte avond, werd een van de mooiste herinneringen uit mijn carrière. Ik heb veel successen meegemaakt, maar die zege ligt me na aan het hart. Op die manier winnen in Bernabéu zond een schokgolf door Europa en door onze ploeg.

“Toen ik bij Standard aankwam, had het net een halve finale gespeeld tegen het grote Bayern München van Sepp Maier, Franz Beckenbauer en GerdMüller. Niet slecht, maar Real Madrid uitschakelen doe je niet elke dag. Standard had een belangrijke stap voorwaarts gezet met het aantrekken van Wilfried VanMoer, HenriDepireux, Erwin Kostedde…”

Na die wedstrijd zouden Galic en Hauss niet veel meer met elkaar praten, al behielden ze wel respect voor elkaar. Tenslotte hadden Hauss’ tactische zet en de invalbeurt van Galic de stuntzege opgeleverd.

Gestrekte rechterarm

Seizoen 1980/81. Europese wedstrijd nummer 82. Standard – FC Kaiserslautern.

Op 22 oktober 1980 daagt Michel Renquin de grote baas van Sclessin uit: de alom gevreesde Roger Petit. De Ardennees is nochtans dol op de Europese avonden, maar besluit niet te spelen in de heenwedstrijd van de zestiende finale van de UEFA Cup tegen FC Kaiserslautern. De liefde tussen Standard en zijn linksachter is immers flink bekoeld sinds de door buitenlandse clubs fel begeerde Rode Duivel erachter gekomen is dat zijn salaris niet in verhouding staat tot dat van enkele andere kleppers binnen de ploeg. Aangezien Roger Petit Renquin niet wil laten vertrekken of zijn loon niet wil optrekken, weigert de speler om te poseren voor de ploegfoto aan het begin van het seizoen. Daarna verzint hij een knieblessure voor de match tegen Kaiserslautern. Petit plooit niet – een sterk staaltje blufpoker – en de Oostenrijkse coach ErnstHappel geeft de plaats van de Ardennees aan de piepjonge Tony Englebert.

De versie van Renquin is altijd onveranderd gebleven: “Ik gaf niet toe aan de dreigementen. Er was geen sprake van dat ik die wedstrijd zou spelen, maar ik accepteerde wel om op de bank te zitten. Englebert kreeg geel en Happel vreesde voor een rode kaart. Ik gaf echter aan dat ik me ‘niet fit genoeg’ voelde om in te vallen. Daarop stuurde Happel ploegafgevaardigde Henri Marko de eretribune in om te overleggen met Petit. Die zag geen uitweg en beloofde dat ik Standard op het einde van het seizoen mocht verlaten voor vijftien miljoen Belgische frank (370.000 euro, nvdr) als ik zou invallen voor Englebert. Toen ik zijn woord had, deed mijn knie opeens veel minder pijn. (lacht) Ik viel in en we wonnen met 1-2.”

Volgens de legende zou Renquin het briefje van de secretaris-generaal van Standard, met daarop ook het transferbedrag, in een van zijn kousen gestopt hebben toen hij het veld opliep. Petit was geplooid voor zijn speler, die later, tijdens de kwartfinale van de UEFA Cup in Keulen, wel uitgesloten wordt nadat hij de Hitlergroet bracht voor de Ierse ref Carpenter. “Een dwaasheid”, vertelt Renquin. “Die arbiter bleef maar Duits babbelen en benadeelde ons voortdurend. Mijn vader zat vijf jaar in de concentratiekampen van de nazi’s. Op het einde van de wedstrijd hoorde ik het volk joelen en dacht ik aan al het leed dat hij had meegemaakt. Door die Hitlergroet kreeg ik een schorsing van zes Europese wedstrijden.”

Afspraak in Barcelona

Seizoen 1981/82. Europese wedstrijd nummer 96. Standard – FC Barcelona.

De Luikenaars beschikken over een van de beste teams uit hun geschiedenis. Ze schakelen achtereenvolgens het Maltese Floriana, Vasas Boedapest, FC Porto en Dinamo Tbilisi uit, maar in de finale van de Europabeker voor bekerwinnaars isBarcelona, in eigen Camp Nou én gesteund door de Duitse thuisfluiter Walter Eschweiler, andere koek. Guy Vandersmissen heeft altijd volgehouden dat Standard volgens trainer Raymond Goethals geen schijn van kans maakte: “Het bestuur was ook al tevreden dat we zover waren geraakt. Er zaten 120.000 toeschouwers in het stadion en Roger Petit kreeg een derde van de recette. Ik opende nochtans de score in de achtste minuut, na een aanval opgezet door Arie Haan en Benny Wendt. Camp Nou ontplofte toen Allan Simonsen gelijkmaakte. We deden goed mee, maar halverwege de tweede helft gaf de scheidsrechter een vrije trap aan Barcelona, die door Quini bliksemsnel werd omgezet terwijl we onze muur nog aan het opstellen waren. Niemand had het fluitsignaal van Eschweiler gehoord. Ook Quini niet, maar zijn 2-1 werd wel de eindstand.”

Daar is Tapie

Seizoen 1986/87. Europese wedstrijd nummer 112. Standard – Swarowski Tirol.

De Rouches hebben de heenwedstrijd in de tweede ronde van de UEFA Cup in Tirol verloren met 2-1. Bernard Tapie, op de top van zijn glorie, wordt genoemd als mogelijke investeerder of zelfs overnemer van Standard en krijgt voor de terugmatch op Sclessin een koninklijk onthaal. Het stadion staat in brand en de Luikenaars overspelen hun tegenstanders negentig minuten lang, maar vergeten de kansen af te maken. Na een vroege 0-2, winnen ze toch nog met 3-2, maar dat is onvoldoende. Met dit drama begint voor Standard een lange tocht door de woestijn.

Bölöni daagt Benítez uit

Seizoen 2008/09. Europese wedstrijd nummer 145. Standard – Liverpool.

Na een 0-0 op Sclessin moet de beslissing van de derde voorronde van de Champions League vallen op Anfield Road. De Rouches op bezoek bij de Reds. Coach László Bölöni slaagt erin zijn troepen met een ijzeren wil het veld op te sturen en zijn 4-5-1 stelt Liverpool voor grote problemen. Langs de zijlijn schrikt Bölöni er ook niet voor terug om verbaal in de clinch te gaan met Rafael Benítez: “De Engelsen hebben het alleen over fair play als het hen goed uitkomt.”

Ook Milan Jovanovic herinnert zich de emoties van die wedstrijd: “Die liepen hoog, héél hoog op. Helaas trok Liverpool in de verlengingen het laken naar zich toe (1-0, Dirk Kuyt in de 118e minuut, nvdr), maar wij hadden bewezen dat we iets in onze mars hadden.”

Nadien pakt het Standard van Luciano D’Onofrio de scalp van Everton in de Europa League. Prompt komen de grote talenten van die generatie in de belangstelling van buitenlandse topclubs.

Het hoofd erbij houden

Seizoen 2009/10. Europese wedstrijd nummer 160. Standard – AZ Alkmaar.

9 december 2009, groepswedstrijd Champions League. In de 94e minuut staat het 0-1 voor AZ. Als de score niet meer wijzigt, wordt Standard vierde in zijn poule en ligt het uit Europa. Een laatste vrije trap voor de Rouches, doelman Sinan Bolat stelt zich op in de zestien van de Nederlanders. Benjamin Nicaise trapt een perfecte voorzet naar het hoofd van zijn keeper, die binnenkopt.

Du jamais vu op Sclessin. Alles loopt dooreen: het lawaai, de emoties, de tranen, het geluk. Een uniek moment voor Standard: het wordt derde in poule H en plaatst zich zo alsnog voor de volgende ronde van de Europa League. Bolat redt zijn club en het vel van coach Bölöni. De doelman is erg bescheiden achteraf, zijn trainer gekscheert: “We hebben daarop getraind… Drie dagen na Sinterklaas geeft Sinan ons een mooi geschenk.”

De meest recente

Seizoen 2014/15. Europese wedstrijd nummer 196. Standard – Zenit Sint-Petersburg.

Na de 0-1 in de thuiswedstrijd van de derde voorronde van de Champions League wordt Standard, dat door het grote verloop van spelers niet klaar is, in de terugmatch weggeblazen door Zenit (3-0). Geen kwalificatie voor de groepsfase van het kampioenenbal, al is er nog wel het vangnet van de Europa League.

Guy Luzon staat nu voor de opdracht om revanche te nemen, want geen enkele coach begon aan een Europese campagne met zo’n schrijnend gebrek aan ambitie als de Israëliër vorig jaar. Zijn rotatiesysteem kon op weinig begrip rekenen van de spelers, die dachten dat ze met de beste ploeg op het veld zouden staan in plaats van op de bank te zitten. Die onvrede zette enkelen er ook toe aan om Luik te verlaten. Eén ding is zeker: het Standardpubliek zal het deze keer niet meer pikken dat de erfenis van 196 Europese wedstrijden (Intertoto inbegrepen zelfs 216) door de huidige spelers en staf verkwanseld wordt.

DOOR PIERRE BILIC – BEELDEN BELGAIMAGE

“Bij elke hoekschop moest ik de mensen wegduwen, ze stonden tot tegen de zijlijn.” Léon Semmeling

“Ondanks een gebroken arm wilde ik mijn plaats op het veld weer innemen. Het was sterker dan mezelf. Ik werd naar het veld toegezogen als naar een geliefde.” Roger Claessen